Zeller świetnie potrafi oddać nastrój mroku i refleksji, jesieni, ujętej niezwykle symbolicznie oraz swoistej magii, ukrytej w zakurzonych kątach starych domów, a odnajdywanej niekiedy na kartce z wierszem… To wspaniałe liryczne widoczki jak ze starej pocztówki, którą wysyła… samo życie, migawki z życia „zwykłych” ludzi – m.in. staruszki ze „źle uskrzydlonym synem” i próba wejrzenia w świat tych, których już nie ma, a pozostawili po sobie kulturową spuściznę – m.in. Chopina, Schulza, Żeromskiego. Choć najwięcej tu przeżyć wewnętrznych samego podmiotu. Impulsem do rozmyślań jest w zasadzie wszystko, co nas otacza. Fontanna przywozi mężczyźnie na myśl samotność i tęsknotę, wyrażaną za pomocą kropel wody czyli swoistych łez.

Większość refleksji sprowadza się do nieuchronności ludzkiego losu. Do przemijania i ważnej roli pamięci w tym procesie. Jednak wcale nie znaczy to, że w Pocztówce… dominuje minorowy nastrój, a lektura tomu pozostawi nas w emocjonalnej rozsypce. Dariusz Adam Zeller pisze bowiem tak, że – mimo wszystko – przynosi pewną nadzieję. Nie zaklina rzeczywistości, ale subtelnie motywuje do przeżywania w pełni!

Więcej: http://dajprzeczytac.blogspot.com/2022/02/pocztowka-z-pere-lachaise-dariusz-adam.html

Zeller świetnie potrafi oddać nastrój mroku i refleksji, jesieni, ujętej niezwykle symbolicznie oraz swoistej magii, ukrytej w zakurzonych kątach starych domów, a odnajdywanej niekiedy na kartce z wierszem… To wspaniałe liryczne widoczki jak ze starej pocztówki, którą wysyła… samo życie, migawki z życia „zwykłych” ludzi – m.in. staruszki ze „źle uskrzydlonym synem” i próba...