"Fajnomena" to dzieło dość trudne i - co dziwne - nigdy nie przełożone w całości na język polski. Traktuje o gwiazdach i jest jednym z ciekawszych przykładów gatunku, który określamy w filologii klasycznej mianem poematu dydaktycznego. Dzieło Aratosa jest głęboko zakorzenione w tradycji literatury greckiej, prowadzi bardzo subtelny dialog z "Pracami i dniami" Hezjoda, ale jednocześnie zawiera nieoczywiste na pierwszy rzut oka aluzje polityczne, które pięknie ujawniają się w opisie gwiazdozbioru znanego pod nazwą Engonasin (Ten-na-kolanach). Walory artystyczne dzieła sprawiły, że w późniejszych wiekach utworów wielokrotnie tłumaczono, ale też wykorzystywano w dydaktyce, o czym świadczy wyjątkowo obfita jak na stosunkowo krótkie dzieło tradycja scholiów (czyli komentarzy). Nawiązania do gwiazd w poezji starożytnej zawsze wydawały mi się elementem dość sztucznego sztafażu, ale dopiero dzięki lekturze tej książki zrozumiałem, że dla ludzi antyku były elementem znacznie bliższym w tym świecie bez zegarów, kalendarzy oraz "zanieczyszczania światłem", które tak oddaliło gwiazdy od ludzi XXI wieku. Praca ze wszech miar godna polecenia, pewne jej elementy Autorka zawarła później w innej monografii pt. "Królowie i Charytki", ale tu zostały ujęte lepiej.

Tomasz Babnis

"Fajnomena" to dzieło dość trudne i - co dziwne - nigdy nie przełożone w całości na język polski. Traktuje o gwiazdach i jest jednym z ciekawszych przykładów gatunku, który określamy w filologii klasycznej mianem poematu dydaktycznego. Dzieło Aratosa jest głęboko zakorzenione w tradycji literatury greckiej, prowadzi bardzo subtelny dialog z "Pracami i dniami" Hezjoda, ale...