W 2015 roku w polskim systemie politycznym odbyły się dwie elekcje: prezydencka i parlamentarna. Był to zatem bardzo ważny rok, ponieważ wybór prezydenta kształtował drogę partiom politycznym do objęcia władzy w państwie. To, jaki kandydat wygra wybory, miało stanowić o możliwościach decyzyjnych przyszłego rządu. Zarówno dla Prawa i Sprawiedliwości, Platformy Obywatelskiej, jak i nieistniejącej jeszcze formacji Kukiz 15’ (wtedy nazywanej „ruchem proobywatelskim”),elekcja w majowych wyborach celowała w stworzenie swoistego pomostu do wyborów parlamentarnych. Ważne wydaje się, że przez 8 lat rządy sprawowała jedna partia, której członkiem był ówczesny prezydent, zanim objął funkcję głowy państwa. Ponadto nagromadzenie politycznych konfliktów, spraw kontrowersyjnych, którymi należało się zająć, a także „afer” wysokiej wagi, sprawiło, że sytuacja w okresie kampanijnym była napięta. Nasiliła się linia podziału na „Polskę PO – PiS”. Do sporu dołączyła jeszcze inna strona, zaskakująco silna, czyli antysystemowy ruch Pawła Kukiza, negującego obie formacje. Zaostrzyła się retoryka polityków, którzy zaczęli dzielić siebie na racjonalnych i radykalnych, uczciwych i przestępców, postkomunistów i liberałów, „katoli”1 i katolików. Nadal żywa pozostawała też pamięć o katastrofie smoleńskiej, która, można powiedzieć, wpłynęła na sferę polityki polskiej najbardziej ze wszystkich wydarzeń po 1989 roku.

Podobnie jak w przypadku sceny politycznej podzieliły się media. Przy wyborze materiału badawczego wyzwaniem okazało się wyłonienie tygodnika, który nie opowiadałby się za żadną ze stron konfliktu. Już to może być przesłanką do twierdzenia, że na polskim rynku mediów mainstreamowych brakuje miejsca na obiektywizm. Wydaje się to ważne, gdyż media kształtują pewnąwizję świata, narzucając odbiorcy własną interpretację danego wydarzenia2. Paul Lazarsfeld i Robert Merton piszą, że środki masowego przekazu nadają status ważności kwestiom publicznym, a także przyczyniają się do kształtowania norm społecznych, określając, które z poglądów lub zachowań uznać za aprobowane3. W ujęciu polityki media nie tylko ją relacjonują, ale również, a może i nawet przede wszystkim, są kluczowym elementem jej uprawiania. Badacze określają to mianem mediatyzacji polityki4. Istnieją tezy, że media w relacji z polityką plasują się na wyższej pozycji – to one sterują w większym stopniu przekazem5. W opozycji jednak do nich występują głosy, że obraz polityki, który dociera do odbiorcy, jest poddawany coraz to większej kontroli ze strony świata finansów i samych polityków6. Zatem analiza przekazów medialnych dotyczących tak ważnego w życiu publicznym wydarzenia, jakim jest kampania wyborcza, zdaje się interesująca zarówno na płaszczyźnie politologicznej czy medioznawczej, jak i socjologicznej.