Pan Zło

Książka pod tytułem "Pan Zło" była dla mnie zaskoczeniem, ale tym razem negatywnym. Nie bardzo spodobało mi się to, co tam przeczytałem. Nie, nie chodzi o sam zamysł książki, ale raczej o styl, którym posłużył się Autor. W książce pojawiają się wiele razy niemal identyczne sformułowania typu (pierwsze z brzegu): "Pociekły mi łzy" (str. 14), "Ze szczęścia pociekła mi łza" (str. 18), "Łzy spływały mi po policzkach" (str. 20). Takich powtórzeń jest sporo, naprawdę sporo. Nie przypadło mi do gustu również to, w jaki sposób główny bohater przeżywa swe emocje. Nie jednostajnie, z powolnymi zmianami odcieni. Tylko nagle zmiany, tak po prostu. Bez jakiegokolwiek przejścia, a przecież każdy człowiek miewający wahnięcia nastrojów/ uczuć/ emocji ulega ich fluktuacją. Człowiek nie może przeżywać wszystkiego od tak sobie. Zaś książkowy Tomek, nasz główny bohater, przeżywa istną lawinę emocji, nagle, bez przejścia, tak od razu.. Dla mnie to rażące niedopatrzenie. W powieści brakuje również szczegółowych opisów tego, co główny bohater odczuwa. Jak robot, zaprogramowany do wykonania danej czynności – bezosobowo. Autor po prostu nazwał rzecz po imieniu, i według niego, mówi to o całej gamie ludzkich uniesień. Coś takiego osobiście – przynajmniej mnie – boli i razi.
Sam pomysł jest ciekawy. Główny bohater, imieniem Tomek, pracuje w korporacji, gdzie stanowi zwykły, jak to najczęściej, niestety, bywa, poniewierany trybik wielkiej machiny. Nikt go nie szanuje, nikt o niego nie dba, nikt nie zauważa. W moim odczuciu jest to wynik, nie tyle tego, jak Tomek jest postrzegany, ale tego, jakim sam chce być widzianym, czyli - człowiekiem bez celu, bez emocji, niemal bez życia. Nijakim, bezbarwnym aż do defekacji.
Tomasz coraz częściej i coraz bardziej ucieka w świat swych iluzji, czy to poprzez oglądanie filmów porno, czy też marzenia o staniu się bohaterem jednej z tak uwielbianych przez niego gier komputerowych. Stojąc na granicy rzeczywistości i imaginacji, nasz bohater nieoczekiwanie spotyka Pana Zło – Boga, a zarazem Lucyfera w jednej osobie. Ten ukazuje mu jego poniżenie, jego marny człowieczy los. Dobitnie kreśli przed nim jego najskrytsze pragnienia, jego największe obawy, żądze i ukazuje, jak marnym jest stworzeniem.
Normalnie byłbym zachwycony taką mieszanką egzystencjalnych problemów. Jednak nie tym razem. W moim odczuciu Bóg czy też Szatan, nie napawałby się marnością człowieka. Co by mu to dało. Czyż nie lepiej byłoby go kusić domniemaną wizją potęgi, jego niezaprzeczalnych zalet, możliwością stania się władcą marionetek, tylko po to, by na samym końcu, gdy człowiek już uwierzy w swą potęgę, strącić go na sam dół zatracenia i upadku? Czy nie lepsze efekty daje łechtanie człowieczego ego? Przecież w ten sposób i my posługujemy się swoim intelektem, aby wpłynąć na innych ludzi.
Fakt, niby coś takiego przedstawia nam Autor. Ale w nieco innej formie. Nie przemawia do mnie Diabeł, który ukazuje człowiekowi jego słabości, jego poniżenie. Jakby później mógł chcieć zdobyć jego duszę? Nawet największa ofiara losu ma odrobinę godności, której nikt nie może mu odebrać..Nasza przekorna, by nie rzec, rogata natura polega na tym, że nie wiem, co by się działo, opieramy się, nie przyjmujemy pewnych informacji do wiadomości. Zwłaszcza tych, które mówią o nas samych źle. A przecież w naszym mniemaniu jesteśmy środkiem, pępkiem wszechrzeczy. Owszem, mamy świadomość swoich wad, swoich ukrytych brudów, ale i tak uważamy się za wspaniałych, lepszych od kogoś tam. Człowiek nie zna pokory, nie zna granic, których nie mógłby przekroczyć. I żaden tam Pan Zło, żaden Bóg, tego nigdy nie będzie w stanie nam odebrać. Z tego powodu cała kreacja dwóch głównych bohaterów jest dla mnie nierealna. Mój Diabeł to diabeł z "Mistrza i Małgorzaty" (cyniczny, prześmiewczy, sprytny, genialny) lub z "Doriana Graya" (cichy, nieobecny, ale wyczuwalny).
Jednym słowem, książka nie bardzo przypadła mi do gustu. Może nie słusznie, może nie zrozumiałem, o co w niej chodzi. Niemniej książka była dla mnie torturą. Jeśli nie wierzycie, spróbujcie sami. Dla mnie bohaterowie są płytcy, wręcz płascy. Analiza egzystencjalna Autora pozostawia zaś wiele do życzenia, choć zdaję sobie sprawę, że mogła to być taka konwencja, której ja nie zrozumiałem.

"Książkę otrzymałem/otrzymałam z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl"

Książka pod tytułem "Pan Zło" była dla mnie zaskoczeniem, ale tym razem negatywnym. Nie bardzo spodobało mi się to, co tam przeczytałem. Nie, nie chodzi o sam zamysł książki, ale raczej o styl, którym posłużył się Autor. W książce pojawiają się wiele razy niemal identyczne sformułowania typu (pierwsze z brzegu): "Pociekły mi łzy" (str. 14), "Ze szczęścia pociekła mi łza"...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka Michała Długi zmusza do przyjrzenia się sobie, niczym w krzywym zwierciadle, pokazując nam wszelkie przejawy mrocznej strony ludzkości. Porusza w niej zgadnienia, które można by ująć w formie na przykład poradnika motywujacego, ale takich publikacji jest bardzo dużo na rynku wydawniczym i tak naprawdę niewiele osób podąża za wskazówkami w nich zawartymi. Forma przyjęta przez autora sprawia, że przekaz jest bardziej dosadny, mocny, działający na wyobraźnię i przykuwający uwagę zmuszając do analizowania poruszanych kwestii. Słowa wypowadane przez Pana Zło, tak naprawdę są skierowane do nas wszystkich, byśmy zweryfikowali swoje wartości i zaczęli świadomie kontrolować nasze życie, dostrzegając możliwości pojawiające się na naszej drodze.

Polecam!

Cała recenzja https://ezo-ksiazki.blogspot.com/2021/01/705-pan-zo.html

Książka Michała Długi zmusza do przyjrzenia się sobie, niczym w krzywym zwierciadle, pokazując nam wszelkie przejawy mrocznej strony ludzkości. Porusza w niej zgadnienia, które można by ująć w formie na przykład poradnika motywujacego, ale takich publikacji jest bardzo dużo na rynku wydawniczym i tak naprawdę niewiele osób podąża za wskazówkami w nich zawartymi. Forma...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Może jestem w piekle i nawet nie mam o tym bladego pojęcia".

Zupełnie nie spodziewałam się tego, że w tej niepozornej na pierwszy rzut oka książce, odnajdę tak w pełni sportretowany obraz walki dobra ze złem w połączeniu z niezwykle trafną analizą kondycji mentalnej ludzkości w XXI wieku. "Pan Zło" to zdecydowanie jedno wielkie zaskoczenie, a takie literackie niespodzianki lubię najbardziej.

Michał Długa to człowiek marzeń i wielkich aspiracji, który chciał być aktorem, a został dostawcą i pisarzem. Literacki buntownik, niepokorny twórca, lubiący łamać schematy. Zadebiutował w 2018 r. książką pt. "Materializm".

Tomek to będący po trzydziestce, zamknięty w sobie introwertyk, który marzy o lepszym świecie. Swoją samotność zagłusza grami i uciekaniem w świat wyobraźni. Pewnego dnia spotyka na swojej drodze Pana Zło, który zabiera go w podróż do mrocznego wnętrza własnego jestestwa. Tomek odkrywa istniejące w sobie zło, ale także dobro. Od niego wyłącznie zależy, które zwycięży.

"Pan Zło" to opowieść o głębokim podłożu egzystencjalnym, które daje się wyczuć już na samym początku lektury tej książki. Michał Długa nie proponuje czytelnikom prostej opowiastki o nieszczęśliwym człowieku, lecz uniwersalną, nieco moralizującą historię o tym, co drzemie głęboko w każdym z nas. Dialog głównego bohatera ze swoją mroczną stroną skłania go bowiem do głębokiej analizy własnego zachowania oraz pragnień i to najbardziej zapadająca w pamięci czytelnika warstwa fabularna tego dzieła. Pokazująca, że zła jednocześnie się boimy, ale także w pewien sposób nas fascynuje.

Najnowsza powieść autora nie jest łatwą lekturą i z pewnością na jej zgłębienie trzeba przeznaczyć sobie więcej czasu. Autor kreując postać Pana Zło, dotyka głębi duszy każdego czytelnika, który weźmie tę książkę na tapet. W każdym z nas bowiem codziennie ścierają się pierwiastki dobra i zła. Każdy z nas pragnie także pieniędzy i bogactwa, pragnie być wielbionym i wyróżniającym się z masy ludzi. Myślę, że w przemyśleniach Tomka wielu z nas odnajdzie własne, często głęboko skrywane myśli, co z pewnością wywołuje wewnętrzny niepokój i zmusza do rozmyślań.

Michał Długa zgrabnie połączył analizę ludzkiej natury z odniesieniami do szkodliwych działań człowieka, wpływając nawet na ścieżki pewnych teorii spiskowych, jakie ostatnio robią się coraz bardziej popularne. Autor wspomina bowiem w swojej książce o samolotach rozpylających szkodliwe substancje pod płaszczem smug kondensacyjnych, dotyka tematu modyfikacji roślin i wstrzykiwania chemii w jedzenie, ale idzie też dalej. Uświadamia w jakim systemie korupcyjno-korporacyjnym wszyscy żyjemy oraz mówi wprost o przekupnych lekarzach i pomyśle wprowadzenia jedynie wirtualnej waluty. Te wątki i o wiele więcej to niezwykle aktualne tematy, jakie rozpalają współczesne społeczeństwa do czerwoności. Przyznam, że nie spodziewałam się w tej książce takich odniesień i tak wielu trafnych wniosków, jakie autor poddał czytelnikom pod dyskusję.

"Pan Zło" to książka, która skłoniła mnie do przemyśleń w temacie tego, o czym sama porozmawiałabym ze swoją złą i dobrą stroną. Jestem wręcz ciekawa, która z tych odsłon mojego ja, ostatecznie przekonałaby mnie do zmian w życiu. Jeśli lubicie takie angażujące opowieści, pozbawione banalności, a w zamian dające sporo ważnych myśli, zachęcam was do lektury dzieła Michała Długi. Niewątpliwie warto bowiem z głównym bohaterem tej książki, zawędrować w najmroczniejsze zakamarki własnej duszy.

https://www.subiektywnieoksiazkach.pl/

"Może jestem w piekle i nawet nie mam o tym bladego pojęcia".

Zupełnie nie spodziewałam się tego, że w tej niepozornej na pierwszy rzut oka książce, odnajdę tak w pełni sportretowany obraz walki dobra ze złem w połączeniu z niezwykle trafną analizą kondycji mentalnej ludzkości w XXI wieku. "Pan Zło" to zdecydowanie jedno wielkie zaskoczenie, a takie literackie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Fenomenalna książka! Każdy musi ją przeczytać.

Fenomenalna książka! Każdy musi ją przeczytać.

Pokaż mimo to

To jest naprawdę świetna książka! Kupując ją otrzymałem to, czego nie chciałem. Spodziewałem się kontynuacji "Materializmu" lub jej podobną książkę, a zostałem mile zaskoczony. Całkiem inna etyka. Jej największą wadą jest to, że posiada zdecydowanie za mało stron. Nagle orientujesz się, że brakuje ci już kartek, a chcesz więcej. Zasłużone 10/10.

To jest naprawdę świetna książka! Kupując ją otrzymałem to, czego nie chciałem. Spodziewałem się kontynuacji "Materializmu" lub jej podobną książkę, a zostałem mile zaskoczony. Całkiem inna etyka. Jej największą wadą jest to, że posiada zdecydowanie za mało stron. Nagle orientujesz się, że brakuje ci już kartek, a chcesz więcej. Zasłużone 10/10.

Pokaż mimo to