Tłumaczka Dorota Kozińska napisała o „Europie w zwierciadle” tak: „Książka to tyleż rozkoszna ile niedojrzała…” opisująca: „niestworzone przypadki rozwydrzonych młodzieńców”. I trudno o lepszą charakterystykę. Ciekawszy jest tu chyba czas niż miejsca, więc może nie zaspokoić potrzeb czytelnika szukającego literatury podróżniczej. Chociaż podróż opisuje: Niemcy, Włochy i Grecja, późnym latem 1925 roku. Kiedy w pędzie przez Europę Robert Byron zatrzymuje się, jego wybory są i przypadkowe, i intrygujące (Forum Romanum nudne i brudne); gdy się zachwyca, robi się górnolotny - gubiłam się wtedy przy trzecim przymiotniku; poza tym pływa, włóczy się po knajpach, rozczula nad Dianą (imię samochodu),wymądrza i ironizuje dużo częściej niż zwiedza. (Ale opis katedry w Sienie znakomity, strony o Rawennie ciekawe) Jest snobistyczny, bezczelny i sztubacki, jego turpistyczne metafory warto zapamiętać: Asyż jak strup, czy Ateny - Afrodyta cierpiąca na wole. Raz nie uwierzyłam w to co czytam - kiedy grecki urzędnik w Patras zarzucił bagaż arystokratycznych młodzieńców na grzbiet staruszki. Od czasu do czasu Byron zadziwia wnikliwością – gdy charakteryzuje ruch faszystowski w Niemczech i we Włoszech, i powagą – gdy opisuje sytuację Dodekanezu.

Daje to wszystko mieszankę awanturniczą i radosną, duchowo bliższą „Pamiętnikom” Casanovy niż podróżującemu po Włoszech 10 lat wcześniej Muratowowi, albo piszącemu „Neapol” 20 lat później Lewisowi. Miałam z tej lektury dużo przyjemności.

Pięknie wydana książka.

Tłumaczka Dorota Kozińska napisała o „Europie w zwierciadle” tak: „Książka to tyleż rozkoszna ile niedojrzała…” opisująca: „niestworzone przypadki rozwydrzonych młodzieńców”. I trudno o lepszą charakterystykę. Ciekawszy jest tu chyba czas niż miejsca, więc może nie zaspokoić potrzeb czytelnika szukającego literatury podróżniczej. Chociaż podróż opisuje: Niemcy, Włochy i...

Reportaż z podróży trzech Anglików po Europie A.D. 1925. Ciekawy obraz mijanych krajów - dla mnie zwłaszcza Włoch i Grecji. Włochy już pod władzą faszystów, ale nadal otwarte i z dużą kolonią angielską, zwłaszcza w okolicach Florencji.
Niezwykle interesujący jest kontrast (dotyczący zamożności) między trzema kolegami z Wielkiej Brytanii, którzy podróżują własnym samochodem, a otaczającą ich Europą.
Wraz z autorem - Robertem Byronem - odwiedzamy restauracje, hotele, plaże i warsztaty samochodowe. Poznajemy też ludzi, którzy stają na drodze podróżników lub im towarzyszą.
Dla mnie zaskakujący był fakt, że w Grecji nazwisko Byron było przyjmowane z uszanowaniem, pomimo, że autor nie był spokrewniony ze słynnym poetą.
Warto przeczytać, choć czasami drażniły mnie typowo angielskie wtręty w opisach poznawanych miejsc, typu "Asyż przylepiony jak strup do wzgórza".

Reportaż z podróży trzech Anglików po Europie A.D. 1925. Ciekawy obraz mijanych krajów - dla mnie zwłaszcza Włoch i Grecji. Włochy już pod władzą faszystów, ale nadal otwarte i z dużą kolonią angielską, zwłaszcza w okolicach Florencji.
Niezwykle interesujący jest kontrast (dotyczący zamożności) między trzema kolegami z Wielkiej Brytanii, którzy podróżują własnym samochodem,...

O Europie, która była. O Europie, która nadal jest.

O kurzu na ulicach, dziś asfaltowych i idealnie równych. O wagabundach, których próżno dziś szukać na oblężonych turystami drogach Toskanii. O samochodzie o imieniu Diana, bo któż dziś nazywa tak czule swoje pojazdy? O architekturze, ale bez nadęcia. O zapomnianej umiejętności naturalnego spoglądania na świat z pominięciem cyfrowego oka. O fascynacji Brytyjczyka rodzącym się włoskim totalitaryzmem.

A przede wszystkim o ludziach, turystycznej biurokracji, hotelach, kolejkach na przejściach granic, promach, Prawdziwej Przygodzie i amerykańskich turystach.

O Europie, która była. O Europie, która nadal jest.

O kurzu na ulicach, dziś asfaltowych i idealnie równych. O wagabundach, których próżno dziś szukać na oblężonych turystami drogach Toskanii. O samochodzie o imieniu Diana, bo któż dziś nazywa tak czule swoje pojazdy? O architekturze, ale bez nadęcia. O zapomnianej umiejętności naturalnego spoglądania na świat z...

Na początku sierpnia 1925 r. trójka przyjaciół wyruszyła w podróż po Europie, w trakcie której Diana (nowiusieńki automobil sportowy Sunbeam Tourer) musiała sprostać nie lada wyzwaniom drogowym. Przemierzyli Niemcy, Austrię, Włochy, by dotrzeć w końcu do Grecji. Byron prowadził skrupulatne notatki, które zaowocowały powstaniem niniejszej książki.

Widzimy w niej beztroskich młodzieńców, pełnych energii, niejednokrotnie zwracających na siebie uwagę (nie zawsze pozytywną, jak np. wtedy, gdy tłukli kieliszki w restauracji),których główną rozrywką jest porównywanie "życia nocnego" w odwiedzanych miastach. Mimo tego "Europę..." czyta się z przyjemnością. Autor okazuje się być czujnym obserwatorem ówczesnej rzeczywistości, ludzi, obyczajów. Bardzo bliska jego sercu jest sztuka, a zwłaszcza architektura, ale bynajmniej nie jest wobec niej bezkrytyczny. Nie brakuje tu celnych, a nawet i ciętych uwag, gorzkich refleksji czy też szczypty humoru. Są również plastyczne opisy krajobrazów, dzięki którym łatwiej przenieść się wyobraźnią do tamtych miejsc i czasu. Interesująca lektura.

Na początku sierpnia 1925 r. trójka przyjaciół wyruszyła w podróż po Europie, w trakcie której Diana (nowiusieńki automobil sportowy Sunbeam Tourer) musiała sprostać nie lada wyzwaniom drogowym. Przemierzyli Niemcy, Austrię, Włochy, by dotrzeć w końcu do Grecji. Byron prowadził skrupulatne notatki, które zaowocowały powstaniem niniejszej książki.

Widzimy w niej beztroskich...