Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Krzysztof Żwirski w swoim eseju podróżniczym, niewielkich rozmiarów, ale z treściwym rozmachem napisanym, zabiera nas tam, gdzie wielu z nas nie było. Na wschód Europy, gdzie słychać ściszony łotewski, gdzie na próżno szukać sklepów z pamiątkami, gdzie miejscowi dziwią się co tutaj robisz, ale z tej ciszy językowej nie wyjdą, by cię szczególnie wylewnie przywitać. Wszystko tutaj jest bezkresem nieskażonym obecnością europejskiego turysty. Krzysztof Żwirski pisze w pełnym uniżeniu i szacunku - pewnie nie rzucimy się nagle wszyscy na ten rejon Europy, by rozbić namiot w centrum tej ciszy. Zrobią ci, którzy słyszą i widzą głębiej i do takich ludzi przemawia autor. Ten „Sierpień” jest jak ciepłe, sierpniowe słońce, które pachnie tęsknotą za odchodzącym latem i wyczekiwaniem chłodu jesieni. Autor cytuje tu swoje zapewne literackie inspiracje - pojawi się Dariusz Czaja, Adam Robiński, Andrzej Stasiuk czy stary, poczciwy Thoreau. Nie wątpię, że ci i wielu innych pisarzy i pisarek towarzyszyło autorowi w podróży po Łotwie, Litwie oraz Estonii. Przewijają się razem ze zdjęciami z podróży. Wyobrażam sobie, że autor cytuje ich, ponieważ sam nie czuje się jeszcze godzien, by zając całą przestrzeń swojej twórczości. To, kim się autor inspiruje było dla mnie obietnicą dobrej eseistyki podróżniczej. Dlatego w pewnym momencie lektury pomyślałam sobie - Krzysztofie, nie musisz cytować innych, sam stworzyłeś swój cenny głos i zabrałeś mnie swoim językiem tam, gdzie nigdy nie byłam. Pewna doza poznawczej naiwności, jak nazywa ją sam autor, która dla mnie jest autorską skromnością, przemawia bardziej niż wszędobylskie - „byłem, widziałem, wiem lepiej, to się wypowiem.” Sami spróbujcie „Sierpnia”, to obiecujący głos w czułym pisaniu o wychodzeniu poza horyzont masowej turystyki: „Przed czymkolwiek byśmy jednak uciekali, to na pewno niezbyt skutecznie, bo na telepiącej się jak traktor szutrówce z Ziemupe do Pāvilosta przez cypel Akmenrags nasze auto dogoniłby nawet umiarkowanie zmotywowany pies. Podobno, co uzmysłowił mi niezmiernie popularny w kraju i na świecie atlas dla dzieci, swoją dzikość cypel zawdzięcza wybudowanej tu ongiś przez Sowietów bazie militarnej, dzięki której główna droga na kilkadziesiąt kilometrów odchodzi głębiej w ląd, dając święty spokój temu skrawkowi kurlandzkiego wybrzeża.”