Sobieski. Lew, który zapłakał

Bardzo dobra książka. Ciekawie opisane życie jednego z naszych najważniejszych władców. Od jego młodości aż do śmierci. Dla każdego pasjonata historii, ważna pozycja biograficzna. Polecam.

Bardzo dobra książka. Ciekawie opisane życie jednego z naszych najważniejszych władców. Od jego młodości aż do śmierci. Dla każdego pasjonata historii, ważna pozycja biograficzna. Polecam.

Nie można się oderwać!Wspaniałe!

Nie można się oderwać!Wspaniałe!

Jestem uczennicą klasy 7 i pomimo tego podjęłam się przeczytania i zrecenzowania tej książki. Posiada ona bardzo dużo ciekawych informacji o Janie III Sobieskim, ale niestety język, którym jest napisana, nie jest przeznaczony dla przeciętnego nastolatka. To język „podręcznikowy”, rzeczowy, przekazujący suche fakty w porządku chronologicznym.
Czytam książki historyczne, ale wolę, kiedy autor trochę żartobliwym, lekkim językiem przekazuje informacje czytelnikowi, bo wtedy więcej zostaje w mojej głowie.
Nie mniej po przeczytaniu tej książki zdobyłam dużo informacji na temat jej bohatera. W szkole bym się tego nie dowiedziała.

Przodek Jana – Sebastian był prostym szlachcicem. Dziad – Marek sięgnął po krzesło senatorskie i wprowadził Sobieskich do grona rodów magnackich. Zaś ojciec – Jakub wzmocnił znaczenie ich rodziny m.in. poprzez ślub z Teofilą, która była wnuczką hetmana Stanisława Żółkiewskiego. Z tego małżeństwa urodziło się siedmioro dzieci. Do wieku dojrzałego dożyła czwórka: Marek, Jan, Anna i Katarzyna. Dzieciństwo i młodość Jana nie były łatwe. Jego ojciec nie pozostawiał nic przypadkowi, dlatego nauczyciele jego synów otrzymywali instrukcje, czego mają ich uczyć. Jako młodzieniec opuścił dom rodzinny i wyjechał do Francji. Tam wpadł w sidła miłości i na świat przyszedł jego nieplanowany syn, którego istnienie wyszło na jaw wiele lat później.
Zmarł ojciec Jana, jego brat zginął w bitwie, a matka obwiniała go za śmierć Marka i wyjechała za granicę. Był młody, a już został sam i nie bardzo umiał odnaleźć się w dorosłym życiu. Popełniał wiele błędów, popadł w długi i konflikt z prawem, ale pokonał słabości i na trwałe zapisał się na kartach historii Polski.

Nie będę streszczała całej książki… Namawiam do sięgnięcia po tę pozycję.
Po jej przeczytaniu zrodziły się w mojej głowie myśli.
Po pierwsze samemu należy zapracować na sławę swojego nazwiska.
Po drugie każdy ma swoje „kłopoty i radości” i nie jest ważne, w jakiej epoce żyje. Kłopoty mogą przytłoczyć każdego, ale ważne jest, aby znaleźć w sobie na tyle siły, aby się z nich podźwignąć.

Polecam tę książkę.

Jestem uczennicą klasy 7 i pomimo tego podjęłam się przeczytania i zrecenzowania tej książki. Posiada ona bardzo dużo ciekawych informacji o Janie III Sobieskim, ale niestety język, którym jest napisana, nie jest przeznaczony dla przeciętnego nastolatka. To język „podręcznikowy”, rzeczowy, przekazujący suche fakty w porządku chronologicznym.
Czytam książki historyczne, ale...

Książka o Janie Sobieskim hetmanie, o Janie III Sobieskim królu, o Polsce i o polityce, w której potrafili nieźle namieszać w XVII wieku.

Książka o Janie Sobieskim hetmanie, o Janie III Sobieskim królu, o Polsce i o polityce, w której potrafili nieźle namieszać w XVII wieku.

W swojej książce Leśniewski przedstawia Jana III Sobieskiego jako człowieka z krwi i kości, który mimo braku koneksji wspiął się na szczyty władzy i potrafił rządzić, jawi go jednak również jako człowieka niespełnionych idei i marzeń. Książka Leśniewskiego to kompletne studium Lwa Lechistanu, od narodzin aż do śmierci. Autor bierze pod lupę ogrom wydarzeń z życia Sobieskiego i w fascynujący sposób o nich opowiada.

„Sobieski. Lew, który zapłakał” to świetna publikacja popularnonaukowa, niesamowicie merytoryczna, dokładna i pełna zaskoczeń. Leśniewski swoją książką udowadnia, że historia nie jest nudna, że trzeba ją tylko dobrze i w ciekawy sposób opowiedzieć, a on to potrafi. Nie można odmówić autorowi talentu opowiadania o wydarzeniach z przeszłości, odpowiednie dystansu i humoru. Lubię spojrzenie autora na tamte czasy i przywary społeczeństwa. Mimo, że bywają nieobiektywne

Przyznam, że trochę obawiałam się tej książki, że przygniecie mnie ilością historycznych faktów. Nic takiego się nie wydarzyło, może początek nieco przytłoczył, ale dawkowanie sobie tej lektury sprawiło, że wracałam do niej z ogromnym zaciekawieniem. Co więcej, podczas lektury nie odczułam, że mam historyczne braki ( a mam),bo autor sprawił, że ta książka jest kompletna. Dobrze, kilka rzeczy musiałam sprawdzić w sieci.

Sławomir Leśniewski porwał mnie nie tylko historią Sobieskiego (niesamowitą swoja drogą),ale i tym jak o niej opowiada. A opowiada pięknie i na bogato, nie stroni od kąśliwych uwag i żartów. W błyskotliwy sposób tłumaczy obowiązujące w XVII wieku zwyczaje i politykę. Z dystansem i pewną dozą humoru snuje opowieść o polskiej szlachcie, rozpasaniu, głupich królach, bezsensownych wyborach i decyzjach.

Bardzo polecam osobom, które lubują się w książkach historycznych i tym , którzy myślą, że taki Sobieski to był nudny gość. Bo nie był, a w duecie z Marysieńką to już w ogóle!

Warto również zwrócić uwagę na piękne wydanie książki w zintegrowanej oprawie, z obrazem Józefa Brandta „Wyjazd z Wilanowa Jana III i Marysieńki Sobieskich”( obraz ten można znaleźć w zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie). Całość również została okraszona wieloma mapami, obrazami, rycinami z epoki.

W swojej książce Leśniewski przedstawia Jana III Sobieskiego jako człowieka z krwi i kości, który mimo braku koneksji wspiął się na szczyty władzy i potrafił rządzić, jawi go jednak również jako człowieka niespełnionych idei i marzeń. Książka Leśniewskiego to kompletne studium Lwa Lechistanu, od narodzin aż do śmierci. Autor bierze pod lupę ogrom wydarzeń z życia...

Są takie książki, które się czyta, a potem ciężko o nich cokolwiek napisać. Bardzo nie lubię takich momentów ponieważ biorąc książkę do recenzji czuję się w obowiązku napisać choćby krótką recenzję. Tymczasem właśnie teraz mam ten problem. Choć przeczytałam tę powieść historyczną tydzień temu, do dziś nie potrafię sklecić sensownego zdania na jej temat.

Bez wątpienia była to ogromna dawka wiedzy, jednak tak samo, jak w przypadku poprzedniej książki autora, którą czytałam już dawno temu, ciężko mi było przez nią momentami przebrnąć z uwagi na podręcznikowy styl autora. Nie zrozumcie mnie źle - nie mogę napisać, że ta lektura była nudna, co to to nie. Po prostu nie jestem zwolenniczką powieści historycznych będących obszerniejszą wersją szkolnych podręczników do historii. I choć treści w nich zawarte są - a przynajmniej powinny być spisem prawdziwych wydarzeń, zdecydowanie wolę gdy autorzy puszczają wodze fantazji i opisują fabularyzowane wersje historycznych postaci lub wydarzeń.

Niemniej uważam, że Sobieski. Lew, który zapłakał, to idealna i obowiązkowa pozycja dla każdego miłośnika historii ponieważ absolutnie nie można autorowi zarzucić braku wiedzy, którą chętnie się z nami - czytelnikami dzieli.

Są takie książki, które się czyta, a potem ciężko o nich cokolwiek napisać. Bardzo nie lubię takich momentów ponieważ biorąc książkę do recenzji czuję się w obowiązku napisać choćby krótką recenzję. Tymczasem właśnie teraz mam ten problem. Choć przeczytałam tę powieść historyczną tydzień temu, do dziś nie potrafię sklecić sensownego zdania na jej temat.

Bez wątpienia była...