To, że uczestnicy dialogu nie potrafią sformułować definicji pojęcia przyjaźni ani żadnych konstruktywnych wniosków, nie umniejsza doniosłości tego krótkiego utworu.

To, że uczestnicy dialogu nie potrafią sformułować definicji pojęcia przyjaźni ani żadnych konstruktywnych wniosków, nie umniejsza doniosłości tego krótkiego utworu.

Dialektyczno-sofistyczne wygibasy i swobodne żonglowanie pojęciem, z przytakującymi kołkami, jak to często w dialogach ma miejsce. Utwór ten oceniałbym raczej jako ćwiczebny, a jego wartość znajduje się głównie w sferze estetycznej.

Jestem pod ogromnym wrażeniem wprowadzenia pani Ewy Osek, bez którego sam dialog byłby raczej "zwykłą ciekawostką" z uroczym zakończeniem.

------------------------------------

„Często zarzuca się Platonowi instrumentalne pojmowanie przyjaźni – uważanie za godnych przyjaźni tylko takich ludzi, którzy są użyteczni, z wykluczeniem pozostałych, którzy nie spełniają kryterium użyteczności. Jednak intencją autora nie było ukazanie interesowności uczuć, dlatego że argumentacja ma drugie dno. Intuicyjnie wierzymy Lysisowi, gdy zapewnia, że rodzice bardzo go kochają i pragną jego szczęścia. To, że wychowują syna w surowej dyscyplinie i zabraniają mu wielu rzeczy nieodpowiednich dla jego wieku, wzmacnia – a nie osłabia – zapewnienie o ich miłości rodzicielskiej. Słowa Sokratesa, że ojciec, matka i inni domownicy nie pokochają Lysisa, dopóki chłopiec nie zmądrzeje i nie nauczy się użytecznych umiejętności, wskazuje, że miłość bliskich nie powinna być ślepa, bezwarunkowa, czyli taka, że demoralizuje i rozpuszcza, zamiast wychowywać. Taka bezwarunkowa miłość nie jest prawdziwą miłością rodzicielską, dlatego że nie pozwala dzieciom stać się mądrymi, dobrymi, użytecznymi dla siebie i dla innych, ani w ogóle dokonać jakiegokolwiek postępu moralnego. Zatem miłość rodziców Lysisa, mimo ich twardej ręki, jest prawdziwą miłością, taką, jaka być powinna”.

"– Lecz mnie się wydaje, że oni mówią, jakoby tylko ludzie dobrzy byli do siebie podobni i przyjaźnie nastawieni, natomiast źli ludzie, zgodnie z tym, co mówi się o nich, przenigdy nie będą podobni nawet do samych siebie, bo są niestali i zmienni. A trudno, żeby to, co niepodobne do samego siebie i różne, stawało się podobne do czegoś innego i nawiązywało z nimi przyjaźń. Czyż nie tak ci się wydaje?
– Tak mi się wydaje – odparł.
– Przypuszczam więc, mój kolego, że kiedy nazywają podobne przyjacielem podobnego, dają do zrozumienia w sposób alegoryczny, że tylko dobry może się zaprzyjaźnić z dobrym, podczas gdy zły nigdy nie zawrze prawdziwej przyjaźni ani z dobrym, ani ze złym".

Dialektyczno-sofistyczne wygibasy i swobodne żonglowanie pojęciem, z przytakującymi kołkami, jak to często w dialogach ma miejsce. Utwór ten oceniałbym raczej jako ćwiczebny, a jego wartość znajduje się głównie w sferze estetycznej.

Jestem pod ogromnym wrażeniem wprowadzenia pani Ewy Osek, bez którego sam dialog byłby raczej "zwykłą ciekawostką" z uroczym...

Dobre wprowadzenie historyczne i merytoryczne tłumaczki. Sam dialog ciekawy jak to zwykle u Platona. Samo wydanie jak zwykle w tej serii bardzo dobre jakościowo. W ogóle fakt wydawania dzieł z oryginalnym tekstem jest wart docenienie.

Dobre wprowadzenie historyczne i merytoryczne tłumaczki. Sam dialog ciekawy jak to zwykle u Platona. Samo wydanie jak zwykle w tej serii bardzo dobre jakościowo. W ogóle fakt wydawania dzieł z oryginalnym tekstem jest wart docenienie.