Anyżowe dropsy Aleksandry Koniecznej to nietypowa autobiografia. Sam nawet nie wiem, czy to dobra klasyfikacja dla tej książki. Aktorka opisuję w niej rok swojego życia. Udział w festiwalach filmowych, nocy Oscarowej, trochę opisuję kulisy filmowe. Sporo zaś o pracy z projektantami mody. Konieczna bardziej wprowadza czytelnika do swojego świata. Świata swoich snów, przemyśleń, wizji, spotkań ze zmarłą babcią. Całość to taka mieszanka. Czasami zabawna, czasami chaotyczna. Raz czyta się całkiem fajnie, z dużą ciekawością czasami jednak bywa męcząca i ciężko nadążyć za autorką, za tokiem jej myśli. ,

Anyżowe dropsy Aleksandry Koniecznej to nietypowa autobiografia. Sam nawet nie wiem, czy to dobra klasyfikacja dla tej książki. Aktorka opisuję w niej rok swojego życia. Udział w festiwalach filmowych, nocy Oscarowej, trochę opisuję kulisy filmowe. Sporo zaś o pracy z projektantami mody. Konieczna bardziej wprowadza czytelnika do swojego świata. Świata swoich snów,...

Pani prawie sześćdziesięcioletnia z emocjonalnością poniżej pełnoletności.
"Taka gruba, co nie ma faceta i nie lubi swojej piz.y Really?" - ten fragment mówi wszystko. Ta Pani ma ewidentny problem ze sobą i dlaczego uważa, że ktoś ma ochotę na jej niezrównoważoną pisaninę? która jest na dodatek o niczym. Ani tutaj konkretnych wspomnień, ani żadnych przemyśleń, ani morału. Jeden wielki ordynarny bełkot.
Teksty typu "ale siara", multum ku.w i innych bezsensownych przekleństw praktycznie na każdej stronie. No to pani Konieczna popisała się klasą, niczym zbuntowana nastolatka z osiedlowej ławki! Myślę, że lepiej byłoby zamilknąć i nie pisać czegoś co kusi w księgarniach, a okazuje się zwykłym ch(ł)amem.
Nie jestem święta, potrafię zakląć w pewnych sytuacjach, ale...wtedy kiedy wiem, że mogę i wiem przy kim mogę. Niestety pani Konieczna koniecznie wrzeszczy na prawo i lewo bez opamiętania, wrecz czuć dumę, jaka to ona "luzacka". Brak hamulców, wstydu, zlepek bezsensownych zdań. I na początku dedykacja dla córki hmm...to nie wygląda zdrowo.
Kupiłam na prezent - wywalam na śmietnik.
To coś nie zasługuje by szło dalej w obieg.
To nie jest nawet kontrowersja, to jest poziom rynsztoka.

Pani prawie sześćdziesięcioletnia z emocjonalnością poniżej pełnoletności.
"Taka gruba, co nie ma faceta i nie lubi swojej piz.y Really?" - ten fragment mówi wszystko. Ta Pani ma ewidentny problem ze sobą i dlaczego uważa, że ktoś ma ochotę na jej niezrównoważoną pisaninę? która jest na dodatek o niczym. Ani tutaj konkretnych wspomnień, ani żadnych przemyśleń, ani morału....

Bardzo lubię Konieczną jako aktorkę. Po przeczytaniu jej książki myślę, że powinna zostać przy aktorstwie.

Bardzo lubię Konieczną jako aktorkę. Po przeczytaniu jej książki myślę, że powinna zostać przy aktorstwie.

Książka, którą dostałam w prezencie na odejście z pracy od kolegów i koleżanek z zaprzyjaźnionego wydziału. Nie wiedzieć czemu, założyłam, że to proza polska współczesna czyli jakaś zakręcona powieść i zdziwiłam się, że to zapiski z życia autorki, a następnie jeszcze bardziej zdziwiłam się, że autorka to aktorka i to dość uznana. Niestety okazało się, że nie widziałam filmów, w których została doceniona: 'Ostatniej rodziny' o rodzinie Beksińskich oraz 'Jak pies z kotem' o Idze Cembrzyńskiej, natomiast widziałam 'Boże Ciało' i za cholerę nie rozpoznałam autorki, której bogaty zestaw zdjęć jest wpleciony w opowiadaną opowieść, w postaci kościelnej "ni mniszki, ni modliszki" jak nazwał jej postać jeden z jej przyjaciół. Nie znam też jej postaci z serialu 'Na wspólnej', co mnie trochę pociesza, że nie tylko ambitnych pozycji nie oglądałam, ale mniej ambitnych też nie. Choć z drugiej strony, trochę żałowałam, że nie znam jej postaci Honoratki z ulicy Wspólnej, która to była kilkukrotnie w książce wspominana.
Wracając jednak do książki, trochę dziwna, codzienne zapiski o życiu aktorki, rolach, nagrodach, festiwalach filmowych, problemach z hałasem w mieszkaniu z powodu pobliskiej budowy, odrobinę o miłości, córce, idealnym miejscu na wakacje, sukienkach szytych na miarę, zrównoważonej modzie wyrażającej się w decyzji ubrania tej samej sukni na kolejne wystąpienie festiwalowe oraz przymusie pisania. Coś kazało aktorce/ autorce pisać przez rok i ona wzięła to bardzo serio, podpisała kontrakt z wydawcą i umowę zrealizowała. Czytając, biłam się z myślami, że książka powstała z naprawdę dziwnego powodu, ale czytało się nie najgorzej, więc ok.

Książka, którą dostałam w prezencie na odejście z pracy od kolegów i koleżanek z zaprzyjaźnionego wydziału. Nie wiedzieć czemu, założyłam, że to proza polska współczesna czyli jakaś zakręcona powieść i zdziwiłam się, że to zapiski z życia autorki, a następnie jeszcze bardziej zdziwiłam się, że autorka to aktorka i to dość uznana. Niestety okazało się, że nie widziałam...

Książka niekonwencjonalna i intrygująca, tak jak i jej autorka , język miejscami bardzo poetycki, czasem dosadny, ale niezmiennie ciekawy. Ciągnęło mnie do tej opowieści - zapisu życia, czułam te emocje, ten rytm wydarzeń, gorączkę podróżną i z pewnością nie był to tylko efekt ogromnej sympatii do autorki, ale autentyczna radość czytania. Polecam wyjść z czytelniczej strefy komfortu i zanurzyć się w anyżowym, nielukrowanym świecie Pani Aleksandry.

Książka niekonwencjonalna i intrygująca, tak jak i jej autorka , język miejscami bardzo poetycki, czasem dosadny, ale niezmiennie ciekawy. Ciągnęło mnie do tej opowieści - zapisu życia, czułam te emocje, ten rytm wydarzeń, gorączkę podróżną i z pewnością nie był to tylko efekt ogromnej sympatii do autorki, ale autentyczna radość czytania. Polecam wyjść z czytelniczej...

Na okładce komentarz...."Ale petarda, nie mogę się oderwać!" cóż chyba nie doceniłam bo z ulgą się oderwałam i żałuję straconych 40 zeta. Aktorką pani Ola jest rewelacyjną,........ i niech tak zostanie;)

Na okładce komentarz...."Ale petarda, nie mogę się oderwać!" cóż chyba nie doceniłam bo z ulgą się oderwałam i żałuję straconych 40 zeta. Aktorką pani Ola jest rewelacyjną,........ i niech tak zostanie;)