W książce Rafała Mazura zostały przedstawione najistotniejsze teorie dotyczące proporcji w architekturze oraz zostały zdefiniowane podstawowe pojęcia, których znaczenie jest często odmiennie interpretowane, co stanowi jedną z ważniejszych przeszkód w dyskusjach na temat estetyki. Autorską koncepcją pracy jest przywołanie zasady jedności przeciwieństw i według nich analiza sensu proporcji dokonywana na bazie siedmiu par antynomicznych pojęć: porządek – złożoność, subiektywizm – obiektywizm, abstrakcja – empatia, niewymierność – miara, kultura – natura, nowatorstwo – kanon, inżynieria – sztuka. Praca nie jest zamknięciem lub podsumowaniem tematu, lecz ciekawą propozycją nowego rodzaju dyskusji o proporcjach.

„We współczesnej wiedzy o architekturze zdarzają się tematy niewygodne. Nie wiadomo, jak z nimi postępować, nawet jeśli są istotną częścią naszej profesji. Do takich należy pojęcie proporcji. Rafał Mazur zadeklarował trafnie już we wstępie swej pracy, że współczesna architektura „milczy o proporcjach”. Kształcenie architektów sto lat temu, a nawet i w czasach mojej generacji, obejmowało przekazywanie tej wiedzy przynajmniej ułamkowo. Kiedyś, w czasach wznoszenia „białych katedr”, była wiedzą tajemną. Czy dzisiaj nie wróciliśmy w to samo miejsce? Dlatego każda refleksja poszukująca aktualności istnienia i wykorzystywania określonego kanonu proporcji staje się cenna. Nawet jeśli, jak to napisał Autor w zakończeniu, jest tyko pomysłem na nowy rodzaj dyskusji o proporcjach. Dobrze zadane pytania w tej pracy są cenną prowokacją w stosunku do współczesnego architekta. (Z posłowia Konrada Kuczy-Kuczyńskiego)