Mało odkrywcze. Na wstępie autor stara się określić miejsce zbrodni w sztuce od czasów antycznych do XIX wieku. Czyta się to ciężko i bynajmniej nie tylko przez lekko archaiczny język. Później robi się mniej naukowo, ale nadal bez rewelacji. Autor opisuje ogólną charakterystykę kryminałów z: Wielkiej Brytanii (Sherlock Holmes),Francji (Arsene Lupin),Niemiec (kryminały bez heroicznych bohaterów oraz zaangażowane społecznie),Rosji (niewielka ilość publikacji, po rewolucji październikowej propaganda) oraz Szwecji (pozbawione heroicznych bohaterów powieści quasi-przygodowe). W rozdziale o Polsce autor stwierdza, że literatura polska jest w rękach elit społecznych, które pokazują fałszywy obraz stanu polskiego społeczeństwa. „Romans zaś kryminalny polski każe wierzyć, iż zbrodnia płynie wyłącznie z nizin, wylega się w rynsztokach a policja działa tylko w tych sferach. Kryje się w tem antydemokratyczna, odruchowa, niepedagogiczna społecznie dążność do »obrony swego szlachcica«. (...) Zbrodniarz polski nie ma zawodu, stoi w powieści poza społeczeństwem, jakkolwiek w rzeczywistości najbardziej interesującym typem jego mógłby być bankier, adwokat, polityk, urzędnik magistracki lub mąż stanu. Fakty życiowe i kronika dostarczają chyba tego materjału aż nadto”. (Str. 97). Ostatnie dwa rozdziały autor poświęca filozofii zbrodni oraz pozytywnym aspektom prasy brukowej.

Książkę można legalnie i za darmo przeczytać w bibliotece cyfrowej Polona, pod tym linkiem: https://polona.pl/item/powiesc-kryminalna,ODM1NTYxMzk/

Mało odkrywcze. Na wstępie autor stara się określić miejsce zbrodni w sztuce od czasów antycznych do XIX wieku. Czyta się to ciężko i bynajmniej nie tylko przez lekko archaiczny język. Później robi się mniej naukowo, ale nadal bez rewelacji. Autor opisuje ogólną charakterystykę kryminałów z: Wielkiej Brytanii (Sherlock Holmes),Francji (Arsene Lupin),Niemiec (kryminały bez...