Spróbowałam komiksu od razu po obejrzeniu serialu na Netflix. Gdybym nie widziała serialu, być może miałbym inne odczucia. Serial lepiej radzi sobie z tempem, postaciami i motywacjami. Nie mogę oddzielić ich od siebie, przez co komiks wydaje się niezdarny i rozczarowujący.

Spróbowałam komiksu od razu po obejrzeniu serialu na Netflix. Gdybym nie widziała serialu, być może miałbym inne odczucia. Serial lepiej radzi sobie z tempem, postaciami i motywacjami. Nie mogę oddzielić ich od siebie, przez co komiks wydaje się niezdarny i rozczarowujący.

Nie czytałem "End of the Fucking World", nie znam też żadnych ekranizacji komiksów Forsmana. Podchodziłem bez uprzedeń i ekscytacji i dostałem solidne czytadło z mocno już wyeksploatowanym tematem młodzieńczego buntu, nieprzystosowania i zagubienia. Zarzuca się tej pozycji, że jest uproszczona - nie zaprzeczam, ale to medium daje takie możliwości uzupełniania treści przez odbiorcę i tak wiele można dopowiedzieć między kadrami, że naprawdę czasem wystarczy smutna mina bohaterki, z wyglądu przypominającej żonę Popeye'a, by zastąpić nią szereg niepotrzebnych szczegółów. Ciekawym zabiegiem jest obdarzenie Sydney nadnaturalnymi zdolnościami. To co początkowo zdaje się metaforą młodzieńczych emocji, które muszą znaleźc swój upust, niespodziewanie decyduje o zakończeniu historii. Jak dla mnie nadal pozostajemy to w sferze symbolu, który jednak nie jest już rozsiany w szczegółach fabuły, lecz nad nią góruje. Może nie jest to tak wyrafinowane jak przeistaczanie się dzieciaków w drzewa w "Big Kids" - DeForge, ale mimo to "Im Not Okay With This" wydaje się ciekawą i wartą sprawdzenia pozycją.

Nie czytałem "End of the Fucking World", nie znam też żadnych ekranizacji komiksów Forsmana. Podchodziłem bez uprzedeń i ekscytacji i dostałem solidne czytadło z mocno już wyeksploatowanym tematem młodzieńczego buntu, nieprzystosowania i zagubienia. Zarzuca się tej pozycji, że jest uproszczona - nie zaprzeczam, ale to medium daje takie możliwości uzupełniania treści przez...