Autor rozpoczyna swą opowieść o największym fenomenie w historia rock-and -rolla od Franza Liszta, genialnego pianisty, ktory w swym czasie był celebrowany na równi ze dwódziestowiacznymi współczesnymi gwiadami rocka i popu. Dalej przychodzi przez kolejnych „łamaczy konwencji” na jakich opierala sie muzyka poważna (klasyczna)– Musorgskiego, Ravela, Starwinskiego, Shoenberga, KH Stockhousena, by w końcu przejść do właściwego tematu – erupcji i rychłego schyłku progresywnego rocka (pierwszej jego fali).
Autor konwencjonalnie skupia się na najbardziej znanych i wpływowych przedstawicielach gatunku – w szczególności na tak zwanej Wielkiej Szóstce Progresywnego Roka, czyli (w porządku alfabatycznym) Emerson, Lake & Palmer, Genesis, Jethro Tull, King Crimson, Pink Floyd i Yes, nie pomija jednak innych tak wielkich – Mike Oldfield, oraz mniej znanych (lub raczej bardziej zapomnianych) grup i postaci takich jak Soft Mashine i Caravan, Van Der Graph Generator, Curved Air, Gentle Giant, Egg, Hawkwind.
Wydaje się, że Autora ulubionymi muzykami są Robert Fripp, długoletni lider King Crimson, i Kevin Ayers z Soft Mashine. Ich historie tworzą oś kszążki.
Podtytułem książki jest „ The Raise and Fall of Prog Rock”. Schyłek lat sześdziesiątych to okres pojawienia sie gatunku. Szczyt to lata 1973 dp 1976. Koniec siódmej dekady to schyłek, kiedy to bahetorowie pierwszej fali zmęczeni i wewnętrznie wypaleni odchodzą w cień (wielu z nich wraca w kolejnych dekadach jako w pełni kreatywni artyści, lub odzyskują część dawnej wielkości na fali nostalgicznych powrotów). Schyłek gigantów (lub dinozaurów jak ich niekiedy nazywano) nie jest jednak końcem gatunku. Pomijając już Rush (przedstawiciele generacji 1.5),zaledwie w parę lat po upadku pierwsze fali pojawia się drugie pokolenie, druga fala z Marillion jako najlepiej znanym, choć nie jedynym, przedstawicielem. W kolejnych dekadach przychodzą następne, Steven Wilson z Porcupine Tree, Opeth, Dream Theater. Te i inne są tematem ostatniej części książki. Autor pomija już czwartą falę, współczesnych przedstawicieli post-rocka i math-rocka.
Książka nie jest wybitna, lecz bardzo ważna. Odejmuje jednakże jedną gwiazdkę, za praktycznie pełne pominięcie niemieckiego rocka elektronicznego i wogóle bardzo orginalnej wersji niemieckiej progresji. Autor wspomina gdzie, niegdzie Tangerine Dream and Edgara Froese, lecz pomija milczeniem Klausa Schulze, Ash Ra, czy esktermalnie awangardowego Faust.

Autor rozpoczyna swą opowieść o największym fenomenie w historia rock-and -rolla od Franza Liszta, genialnego pianisty, ktory w swym czasie był celebrowany na równi ze dwódziestowiacznymi współczesnymi gwiadami rocka i popu. Dalej przychodzi przez kolejnych „łamaczy konwencji” na jakich opierala sie muzyka poważna (klasyczna)– Musorgskiego, Ravela, Starwinskiego,...