Ta część najmniej do mnie przemówiła. Rozumiem starość i przemijanie ale tu mamy osobę po siedemdziesiątce, która prowadząc samochód wjechała w młodą kobietę, przez którą ta nie mogła przez dłuższy czas chodzić i była sparaliżowana. Diagnoza - pierwsze stadium demencji. I ta oto Pani przeżywa, że rodzina chce ją umieścić w super drogim ośrodku. No bez przesady. Według mnie w pewnym wieku powinno się robić testy seniorom do jeżdżenia za kierownicą. Zamota się taki, zapomni albo nie zdąży czegoś zrobić na czas i tragedia gotowa 😱 Główna bohaterka jest bardzo irytująca. Wielu rzeczy już nie powinna robić a upiera się jak małe dziecko. Zachowuje się jakby jej było wszystko wolno. Cała pozycja zmierza do pokazania jak czas nieuchronnie przemija i trzeba łapać każdą chwilę. No i fajnie. Można się na chwilę zatrzymać i pomyśleć, ale tu jest tak kolorowo-cukierkowo że aż 🤮 Ogólnie ta część jest najsłabsza i jej nie polecam. Ewentualnie jak ktoś chce się wnerwić 😁

Ta część najmniej do mnie przemówiła. Rozumiem starość i przemijanie ale tu mamy osobę po siedemdziesiątce, która prowadząc samochód wjechała w młodą kobietę, przez którą ta nie mogła przez dłuższy czas chodzić i była sparaliżowana. Diagnoza - pierwsze stadium demencji. I ta oto Pani przeżywa, że rodzina chce ją umieścić w super drogim ośrodku. No bez przesady. Według mnie...

Piękna, mądra i wzruszająca powieść. Uświadamia, że każdy z nas będzie stary, pytanie jak ten etap życia zamierzamy spędzić.

Piękna, mądra i wzruszająca powieść. Uświadamia, że każdy z nas będzie stary, pytanie jak ten etap życia zamierzamy spędzić.

Przesympatyczna a zarazem mądra książka.

Przesympatyczna a zarazem mądra książka.

Dawno nie czytałam czegoś co mogłoby mnie wzruszyć. Nie przypuszczałam że tutaj się to stanie. A jednak!

Dawno nie czytałam czegoś co mogłoby mnie wzruszyć. Nie przypuszczałam że tutaj się to stanie. A jednak!

Piękna i wzruszająca podróż dwóch odmienny osobowości, które w równie piękny sposób przeplatają się w sposób tak niebanalny. Czytanie uruchamia wiele emocji ale najważniejsze dla mnie osobiście jest wzruszenie, którego doświadczyłam na koniec. Pisać może każdy, ale pobudzić emocji już nie wielu.

Piękna i wzruszająca podróż dwóch odmienny osobowości, które w równie piękny sposób przeplatają się w sposób tak niebanalny. Czytanie uruchamia wiele emocji ale najważniejsze dla mnie osobiście jest wzruszenie, którego doświadczyłam na koniec. Pisać może każdy, ale pobudzić emocji już nie wielu.

Wniosek, trzeba tańczyć i czytać. Więc czytajcie tańcząc :D Warto

Wniosek, trzeba tańczyć i czytać. Więc czytajcie tańcząc :D Warto

Dawno nic mnie tak nie poruszyło. Na końcówce płakałam a to dawno mi się nie zdarzyło. Polecam i starszym i młodszym, zdecydowanie!

Dawno nic mnie tak nie poruszyło. Na końcówce płakałam a to dawno mi się nie zdarzyło. Polecam i starszym i młodszym, zdecydowanie!

Dałabym 10 za poczucie humoru :)))
Rewelacyjnie podjęty i poprowadzony temat starości.

Dałabym 10 za poczucie humoru :)))
Rewelacyjnie podjęty i poprowadzony temat starości.

Mowią "starość nie radość, młodość nie wieczność". Coś w tym jest. Póki jesteśmy młodzi, wydaje się nam, że zawojujemy świat i nie ma dla nas żadnych przeszkód.
Podobnie myślała bohaterka powieści Marta. Własny zakład kosmetyczny, klientki pieniądze i przyjaciółka z ktorą to wszystko dzieliła - czego chcieć więcej. Do momentu, gdy z dnia na dzień Marta zostaje bez pracy, bo przyjaciółka zostawia ją na lodzie.
Druga strona medalu to Klarysa, nobliwa starsza pani, która mocno zakorzeniła się juz w jesieni życia. Jej problemem jest coraz większa zależność od innych, a w konsekwencji konieczność zamieszkania w domu seniora.
Ten to właśnie dom łączy dwie bohaterki, o tak różnych wobec życia oczekiwaniach.
Klarysa nie może odnaleźć się wśród lokatorów domu, a Marta, która zatrudnia się tam jako opiekunka nie może wczuć się w to środowisko.
Autorka niesamowicie żongluje emocjami czytelnika, pokazując oczekiwania dwoch różnych kobiet. Z jednej strony świat osób starszych, schorowanych skazanych na pomoc innych. Bez fajerwerków, bez świata internetu, bez ciągłego lansu i chyba już bez oczekiwań wobec życia. takie powolne umieranie za życia. Z drugiej strony pogoń za byciem na topie, pieniądzem, karierą. Zderzenie tych dwóch światów wydaje się być skazane na porażkę, bo co mogą sobie tak naprawdę zaoferować.
Słusznie autorka podkreśliła, że przywyczailiśmy się do traktowania osob starszych jako bezwolne kukiełki, którym wystarczy dać kredki, kolorowankę, może jeszcze krzyżówkę, zadeptane kapcie i koc na kolana. A przecież oni też mają swoje marzenia, chcą pięknie wyglądać, chcą by młodzi korzystali z ich doświadczenia, mają tyle do zaoferowania.
Dla Marty początkowo to także jest szok. No jak to, to nie kapcie, nie kocyk? Jej też trudno wyjść poza stereotypy, ale warto się przełamać i dostrzec w starszych osobach coś wiecej niż berecik i laskę.
Piękna powieść z mocno brzmiącym przesłaniem : każdy będzie starym, czy tego chce czy nie i od nas już zależy czy będziemy umieli zostawić sobie jakieś marzenia na starosć.

Mowią "starość nie radość, młodość nie wieczność". Coś w tym jest. Póki jesteśmy młodzi, wydaje się nam, że zawojujemy świat i nie ma dla nas żadnych przeszkód.
Podobnie myślała bohaterka powieści Marta. Własny zakład kosmetyczny, klientki pieniądze i przyjaciółka z ktorą to wszystko dzieliła - czego chcieć więcej. Do momentu, gdy z dnia na dzień Marta zostaje bez pracy, bo...

Piękna opowieść o starości. Trzeba ją przeczytać koniecznie.

Piękna opowieść o starości. Trzeba ją przeczytać koniecznie.