Braciszku.

Braciszku.

Ciel ma ciężki orzech do zgryzienia. Jak tu wyjść cało i ujawnić, że ktoś go wrabia?
Aż jestem ciekawa jak to będzie. Tom wciągający, ale chyba nie tak bardzo jak poprzedni 😅.

Ciel ma ciężki orzech do zgryzienia. Jak tu wyjść cało i ujawnić, że ktoś go wrabia?
Aż jestem ciekawa jak to będzie. Tom wciągający, ale chyba nie tak bardzo jak poprzedni 😅.

Akcja przyśpiesza tempa. Ciel zostaje wrobiony w incydent z kultem w Sphere Music Hall.

Akcja przyśpiesza tempa. Ciel zostaje wrobiony w incydent z kultem w Sphere Music Hall.

Yana Toboso nie zwalnia tempa. Kurtyna tajemnic za którą skrywała się przeszłość Phantomhive’ów została zdarta. Teraz czas na ciąg dalszy historii. I to nie byle jaki. Zapraszam do lektury recenzji dwudziestego-ósmego już tomu serii ,,Kuroshitsuji”.

Prawda o Cielu wyszła na jaw. Nadszedł czas wielkiej konfrontacji. W posiadłości rodowej Phantomhive’ów pojawia się prawdziwy Ciel, a wraz z nim Undertaker, którzy wspólnie odkrywają przed bohaterami ostatnie tajemnice. Jakby tego było mało, szokująca prawda wydobywa się poza mury posiadłości, a młody hrabia zmuszony jest uciekać przed prawem. Jednak czy to oznacza porażkę i koniec gry rozpoczętej trzy lata temu? Myślę, że w tej kwestii autorka nie jednym nas jeszcze zaskoczy.

Dwudziesty-ósmy tom serii kipi akcją. Praktycznie na każdej stronie coś się dzieje i co rusz jesteśmy czymś zaskakiwani. Wracają dawno nie widziani bohaterowie, a ci których myśleliśmy, że dobrze znamy, pokazują nam zupełnie nowe oblicza. Osobiście ogromnie poruszyła mnie sytuacja w jakiej znalazła się Elizabeth, którą mocno wstrząsnął powrót prawdziwego hrabiego. Ale nie będę nic więcej mówić – to trzeba przeczytać!

Gdy zaczęłam przygodę z,,Kuroshitsuji” nawet przez myśl mi nie przeszło, że serii zaraz stuknie trzydzieści tomów. Zapewne, wiedząc jak długi to będzie tytuł, miałabym też obawy o spadek jakości wraz z każdym kolejnym tomem. Na szczęście seria okazała się jednym z tych chlubnych wyjątków, gdzie człowiek jest w stanie czekać bardzo długo na upragniony dalszy ciąg wiedząc, że autor jeszcze nie jednego asa trzyma w rękawie. A i wspominałam, że kreska jak zawsze jest fenomenalna?

Recenzja dostępna na stronie Kosz z Książkami.
https://koszzksiazkami.pl/kuroshitsuji-tom-28-recenzja/

Yana Toboso nie zwalnia tempa. Kurtyna tajemnic za którą skrywała się przeszłość Phantomhive’ów została zdarta. Teraz czas na ciąg dalszy historii. I to nie byle jaki. Zapraszam do lektury recenzji dwudziestego-ósmego już tomu serii ,,Kuroshitsuji”.

Prawda o Cielu wyszła na jaw. Nadszedł czas wielkiej konfrontacji. W posiadłości rodowej Phantomhive’ów pojawia się prawdziwy...

https://podrugiejstronieokladki6.blogspot.com/2019/12/manga-tez-ksiazka-kuroshitsuji-yana.html

O rany.


Dwudziesty szósty tomik mangi o Cielu i Sebastianie zostawił mnie w głębokim szoku. Nie ukrywam, że czekałam na kontynuację, ale nie chcąc powiększać swojego cierpienia wolałam poczekać chociaż na dwa tomiki, aby od razu dowiedzieć się więcej. I wiecie co? Nie wyszło.

FABUŁA

Wracamy do retrospekcji, którą mieliśmy okazję rozpocząć w poprzednim tomiku. Retrospekcji, która opowiada nam prawdę o Cielu i jego pakcie z Sebastianem. Wracamy do dwóch identycznych chłopców, którzy po masowym morderstwie w rezydencji Phantomhive'ów, dostają się w ręce grupy pedofilów, którzy poza zabawami, wymyślili sobie wezwanie demona. A do tego, potrzebna jest ofiara, zatem nikt inny nie poświęci się dla tej zachcianki, jak jeden z bliźniaków. Kiedy potężny demon odpowiada na przywołanie okazuje się, że posłuszny będzie panu, który poświęcił najwięcej z całego towarzystwa. Tak oto Sebastian po drobnych negocjacjach zostaje sługą „Ciela”, który obiecuje zostać godną głową rodu Phantomhive i odebrać to, co jego.
A kiedy powrót do przeszłości dobiega końca możemy odnieść wrażenie, że dwoi nam się w oczach, bowiem mamy okazję zobaczyć niecodzienne spotkanie dwóch w miarę dorosłych już chłopców. Prawdziwego Ciela i jego brata, który „Cielem” był tylko dla pozorów. Po szybkich, choć niepełnych wyjaśnieniach do rezydencji wpada Scotland Yard i aresztuje podrabianego Ciela, razem z jego wiernym sługą Sebastianem.

OPRAWA GRAFICZNA

Oba tomiki są tak samo ładnie wykonane, jak poprzednie, co zresztą widzicie na zdjęciu. Nie ukrywam, że okładka dwudziestego ósmego tomu podoba mi się z tej dwójki bardziej. Na początku każdego tomiku otrzymujemy kolorową stronę, a potem klasycznie wchodzimy w czarno biały świat mangi. Kreska u Yany Toboso jest bez zmian, tak samo przyjemna, jak w pierwszym tomie. Nie da się też ukryć, że autorka doskonale wie, jak przekazywać emocje w swoich rysunkach. „Kuroshitsuji” od początku była mangą dość upiorną i mroczną, ale dopiero tutaj widzimy to bardzo wyraźnie. Chociaż mamy tu wstawki, które mają rozweselić cały ten grobowy nastrój, ale te nie do końca się sprawdzają

OPINIA OGÓLNA

Dogoniliśmy wydanie japońskie, co zapewne oznacza, że długość czekania będzie teraz nieco większa, niż do tej pory. Dwudziesty ósmy tom „Kuroshitsuji” zostawił wiele znaków zapytania i prawie żadnej konkretnej odpowiedzi. Dlatego apeluję, abyście przeczytali tę serię i razem ze mną, a także z innymi fanami Sebastiana i Ciela cierpieli z nami i czekali wytrwale na kolejny tomik, bo wiecie... w grupie raźniej. Ten demoniczny kamerdyner skradł moje serce już dawno i mam nadzieję, że Wasze także mu się nie oprą.

https://podrugiejstronieokladki6.blogspot.com/2019/12/manga-tez-ksiazka-kuroshitsuji-yana.html

O rany.


Dwudziesty szósty tomik mangi o Cielu i Sebastianie zostawił mnie w głębokim szoku. Nie ukrywam, że czekałam na kontynuację, ale nie chcąc powiększać swojego cierpienia wolałam poczekać chociaż na dwa tomiki, aby od razu dowiedzieć się więcej. I wiecie co? Nie wyszło....

Prawda o Cielu wyszła na jaw.

Prawda o Cielu wyszła na jaw.

Jestem zawiedziona. Po poprzednim tomie myślałam, że to będzie NIE WIADOMO CO! MÓZG ROZWALONY I WSZYSTKO SIĘ OBRÓCI DO GÓRY NOGAMI!

A tu klops... Nie wiem, czy tylko ja mam takie odczucia. Mam wrażenie, że powaga całej sytuacji została zbagatelizowana... No bo co? Tak o sobie nagle wbijają wszyscy bohaterowie i mówią same głupoty. Zamiast wielkiego zwrotu akcji i powrotu brata bliźniaka (choć już sam motyw z bratem bliźniakiem wydawał mi się strasznie oklepany) mamy po prostu durny eksperyment Undertakera. Jeśli ten przystojny skubaniec nie wymyśli jakiegoś lepszego powodu dla ożywienia Ciela, niż po prostu ,,nie chciałem stracić kolejnego członka rodziny Phantonhive" to będę wielce zasmucona...

Niby widać, że autorka od dłuższego czasu zamierzała się do tego całego zamieszania i nie jest to wcale nagła zmiana planów, czy improwizacja, ale na to mi to właśnie wygląda...

Podsumowując. Jeśli następny tom nie zwali nas z nóg, nie wrzuci do maszynki i nie przerobi na kotlety mielone, to uznam to za jedno z słabszych obrotów fabuły.

Jestem zawiedziona. Po poprzednim tomie myślałam, że to będzie NIE WIADOMO CO! MÓZG ROZWALONY I WSZYSTKO SIĘ OBRÓCI DO GÓRY NOGAMI!

A tu klops... Nie wiem, czy tylko ja mam takie odczucia. Mam wrażenie, że powaga całej sytuacji została zbagatelizowana... No bo co? Tak o sobie nagle wbijają wszyscy bohaterowie i mówią same głupoty. Zamiast wielkiego zwrotu akcji i powrotu...

Ahh zaczyna się kolejna (już chyba ostatnia) historia. Zapowiada się obiecująco, chociaż ja nadla nie jestem w stanie ogarnąć tej całej sytuacji z bratem bliźniakiem. Przynajmniej ten tom umocnił moją niechęć do Elizabeth.

Ahh zaczyna się kolejna (już chyba ostatnia) historia. Zapowiada się obiecująco, chociaż ja nadla nie jestem w stanie ogarnąć tej całej sytuacji z bratem bliźniakiem. Przynajmniej ten tom umocnił moją niechęć do Elizabeth.