Li Bai (701–762 r. n.e.) pochodził z bocznej gałęzi rodu cesarskiego, był jednym z najbardziej wykształconych ludzi swojej epoki, chociaż nigdy nie zdawał egzaminów państwowych. Nie wabiły go jednak zaszczyty dworskie i triumfy akademickie. Był na wskroś lirykiem szukającym natchnienia w pięknie krajobrazu, w urodzie i w upojeniu winem. W 725 roku opuścił Syczuan i podróżował w dół rzeki Jangcy w poszukiwaniu mecenasów, oddając się studiom nad buddyzmem i taoizmem. Jego życie to nieustanny ciąg przygód, czasami ulubieniec cesarza, a czasami wygnaniec, zawsze włóczęga, ale nigdy pochlebca. Połączenie romantycznego stylu z realizmem uczyniło z niego poetę śmiałego, a wiele fragmentów jego wierszy weszło do codziennego użytku i jest cytowanych do dzisiaj. Także w krajach sąsiadujących z Chinami czytano i doceniano wiersze poety. Genialny i kochany, znalazł dla siebie miejsce w tradycji uczonych poetów swoich czasów oraz w kolejnych wiekach.

Wybór i tłumaczenie: Anna Izabella Król