Polska suita fortepianowa na cztery ręce na tle muzyki europejskiej

Autorzy dysertacji zainteresowali się formą suity, ponieważ należy ona do najbardziej popularnych w literaturze na cztery ręce. Jest to jedna z najstarszych form. Józef Chomiński wspomina, że układy suitowe były popularne już w średniowieczu, nie tylko w Europie, ale również „w krajach arabskich oraz w Japonii i Chinach”1. Prawdziwy jej rozkwit przypadł na okres baroku, ale w następnych epokach kompozytorzy wracali do niej równie chętnie. Pomimo częstego wykorzystywania w praktyce kompozytorskiej i koncertowej, suity dla duetu pianistów nie doczekały się w Polsce szczegółowego opracowania specjalistycznego. Zainteresowanie twórczością i praktyką wykonawczą dawnych epok oraz trwała popularność tej formy wśród kompozytorów to powody świadczące o aktualności tematu. W niniejszej pracy autorzy dokonują próby usystematyzowania suit polskich kompozytorów na fortepian na cztery ręce. Celem jest przybliżenie tego niedocenianego gatunku w aspekcie teorii, praktyki wykonawczej oraz jego cennej dydaktycznej funkcji.

(Ze Wstępu)