Fajnie poczytać, że uczeni, którzy są przedstawiani jako postacie dostojne, jakby były ze spiżu są jednak ludźmi i mają ludzkie przywary i słabostki.
Takie książki dobrze mieć w domu i od czasu do czasu zajrzeć i poczytać o postaci ,która nas zainteresuje. Gdy bierze się ją z biblioteki z myślą o przeczytaniu w m-c czy nawet dwa to taka liczba postaci jest za duża i robi się nudnawo, choćby nie wiem jak świetnym bajarzem był autor.

Fajnie poczytać, że uczeni, którzy są przedstawiani jako postacie dostojne, jakby były ze spiżu są jednak ludźmi i mają ludzkie przywary i słabostki.
Takie książki dobrze mieć w domu i od czasu do czasu zajrzeć i poczytać o postaci ,która nas zainteresuje. Gdy bierze się ją z biblioteki z myślą o przeczytaniu w m-c czy nawet dwa to taka liczba postaci jest za duża i robi...

W jednej z opinii przeczytałem, że „szału nie ma”. Istotnie nie ma, choć powód wskazany w opinii wydał mi się niedorzeczny zupełnie. Doceniam ogrom pracy prof. Wróblewskiego w zebranie tych informacji, ubranie w zgrabne, krótkie noty, ale – chyba – postanowił opisać zbyt dużo postaci. Tytuł sugeruje, że będą to anegdoty, a te z kolei obiecują sytuacje zabawne, dziwne, a niekiedy nieprawdopodobne zupełnie. I tak jest w istocie, albo byłoby, gdyby autor wybrał tylko tych uczonych „barwnych”, do których los się uśmiechał. A tak: na jednej stronie czytam o zabawnym rozkojarzeniu, ma drugiej o przedwczesnej śmierci na gruźlicę. Zbyt duży jak dla mnie kontrast.

W jednej z opinii przeczytałem, że „szału nie ma”. Istotnie nie ma, choć powód wskazany w opinii wydał mi się niedorzeczny zupełnie. Doceniam ogrom pracy prof. Wróblewskiego w zebranie tych informacji, ubranie w zgrabne, krótkie noty, ale – chyba – postanowił opisać zbyt dużo postaci. Tytuł sugeruje, że będą to anegdoty, a te z kolei obiecują sytuacje zabawne, dziwne, a...

Osoby ważne dla ludzkości – lekarze, naukowcy, wizjonerzy, konstruktorzy, myśliciele, eksperymentatorzy, którzy nie boją się wytyczać nowe drogi, przekraczać granice czy zmieniać schematy – przedstawiani są jako jednostki poważne, zamyślone, opanowane, skupione na pracy i otoczeniu. Ale czy zawsze tacy byli? Czy Newton i Einstein naprawdę zawsze myśleli o swej - ukrytej za skomplikowanymi wzorami i teoriami - fizyce? Czy największą chlubą Arystotelesa była jego koncepcja państwa? Czy Arrhenius naprawdę żył jedynie dla matematyki, a jedyna ambicją Archimedesa było zbadanie praw przyrody? Otóż nie. Cały szereg mniej znanych faktów z życia największych w dziejach świata naukowców przytaczają dwa tomy anegdot, humoresek, opowiastek i dygresji opublikowanych przez Wydawnictwo Prószyński i S-ka, a zebranych w ciągu 26 lat przez redakcję miesięcznika „Wiedza i Życie”. To z „300 uczonych prywatnie i na wesoło” (w dwóch tomach) można się dowiedzieć, że Arystoteles, choć kształcił się u Platona, wcale za swym nauczycielem nie przepadał, że jeden uważał drugiego za rywala, Archimedes okazał się świetnym strategiem wojskowym, za to Dominiqowi Francois Arago - w pewnym momencie swej kariery naukowej – zamiast na pracy w swej stacji badawczej, bardziej zależało na wyplątywaniu się z afery szpiegowskiej, z kolei Lagrange, otrzymując tytuł profesora matematyki, był młodszy od swych uczniów, a Plteau sporo część swych badań i eksperymentów przeprowadził cierpiąc na ślepotę. Z tych wielu, wielu, naprawdę wielu opowieści wyłaniają się naukowcy-fanatycy, bezkompromisowi i pomysłowi szaleńcy, osoby oddane, sprytne, bezpośrednie w obyciu, nietuzinkowe, ślepo wierzące w swoje słuszne – jak się niejednokrotnie okazywało - idee i racje. Z kolei w życiu prywatnym wychodziło na jaw, że są roztargnieni, marzycielscy, bujający w obłokach, niedostosowani do realiów, ignorujący przyziemne sprawy lub w ogóle ich nie dostrzegający. I nie ma wątpliwości, że Wood, Wróblewski, Platon, Tesla, Stern, Leibniz, Franklin, Galileusz i wielu innych pchnęło świat na nowe tory, wytyczyli oni nowe ścieżki dla ludzkich potrzeb i myśli. Ale były to też osoby z krwi i kości, które miały swoje wady i zalety. Może właśnie dzięki nim, a pomimo pomnikowego przedstawiania, takie ludzkie się wydają - i przełomowe odkrycia takie wybitne czy niesamowite: bo wyszły spod rąk ludzi a nie mitycznych herosów.

Osoby ważne dla ludzkości – lekarze, naukowcy, wizjonerzy, konstruktorzy, myśliciele, eksperymentatorzy, którzy nie boją się wytyczać nowe drogi, przekraczać granice czy zmieniać schematy – przedstawiani są jako jednostki poważne, zamyślone, opanowane, skupione na pracy i otoczeniu. Ale czy zawsze tacy byli? Czy Newton i Einstein naprawdę zawsze myśleli o swej - ukrytej za...

Noblista też człowiek!

Lato zbliża się wielkimi krokami, a wraz z latem zwykle wytęskniony urlop. Jeżeli poszukujecie książki lekkiej (w tym przypadku jest to tylko lekkość tematyczna, bo gabaryty są niemałe),to "300 uczonych prywatnie i na wesoło" powinno spełnić oczekiwania nawet wybrednego czytelnika. Autor zebrał życiorysy najbardziej zasłużonych dla nauki ludzi, ale spisane przez niego biogramy w niczym nie przypominają suchych notek z Wikipedii. Owszem, otrzymujemy informacje o najważniejszych dokonaniach danego naukowca, ale autor przede wszystkim skupił się na ukazaniu prywatnego życia, które często kłóci się z naszą wizją poważnych pań i panów w białych kitlach, dumnie prezentujących wyniki swojej ciężkiej pracy przed skomplikowaną aparaturą. Autor prezentuje nam naukowców bardzo często roztargnionych (choć w przypadku niektórych, to bardzo delikatne określenie),czasami z ogromnym poczuciem humoru i skłonnościami do robienia innym kawałów, a czasem śmiesznych w swoim zadęciu i zacietrzewieniu. Po lekturze jedno wiem na pewno – fizycy naprawdę są dziwni.

Czytanie pierwszego tomu "300 uczonych prywatnie i na wesoło" daje nie tylko możliwość relaksu przy lekturze naszpikowanej ciekawostkami i zabawnymi anegdotami. To również okazja do przypomnienia (lub poznania) najważniejszych faktów z dziedziny historii nauki. Króciutkie 2-3 stronicowe rozdzialiki są tak skonstruowane, by nie zamęczyć czytelnika nadmiarem informacji, a z drugiej strony sprawić, by z każdego biogramu zapamiętał kilka ciekawostek, którymi będzie mógł zabłysnąć w towarzystwie.

Ogromną zaletą tej pozycji jest język używany przez autora – dystyngowany, choć nie pompatyczny. Gawędziarski styl sprawia, że każdą kolejną historię czyta się z prawdziwą przyjemnością. Nie podlega żadnej wątpliwości, że Andrzej Kajetan Wróblewski ma ogromny talent do opowiadania anegdot i przybliżania laikom najważniejszych osiągnięć z fizyki, chemii, czy astronomii.

Jeżeli chcecie wiedzieć, kto przez roztargnienie zamiast kamienia wrzucił do rzeki swój zegarek, kto jako dziecko naśladował jąkanie rówieśników tak umiejętnie, że w późniejszym życiu nie potrafił go wyeliminować, który z naukowców rozpoczął studia fizyki zamiast wymarzonej matematyki, bo był zbyt nieśmiały, by powiedzieć, że na egzaminie wstępnym pomylił grupy, lub który z uczonych wychodził z dzieckiem na spacer tak zamyślony, że wracał do domu bez dziecięcego wózka, koniecznie musicie sięgnąć po "300 uczonych prywatnie i na wesoło". Liczne parsknięcia śmiechem gwarantowane. A ja już zacieram łapki na drugi tom.

Noblista też człowiek!

Lato zbliża się wielkimi krokami, a wraz z latem zwykle wytęskniony urlop. Jeżeli poszukujecie książki lekkiej (w tym przypadku jest to tylko lekkość tematyczna, bo gabaryty są niemałe),to "300 uczonych prywatnie i na wesoło" powinno spełnić oczekiwania nawet wybrednego czytelnika. Autor zebrał życiorysy najbardziej zasłużonych dla nauki ludzi, ale...

Wytrzymałam kilkadziesiąt stron i odpadłam. To jak rozszerzona książka telefoniczna. Mnóstwo bohaterów, akcja potraktowana zdawkowo, a tytułowej wesołości wywołać nie zdołano. Nie dla mnie.

Wytrzymałam kilkadziesiąt stron i odpadłam. To jak rozszerzona książka telefoniczna. Mnóstwo bohaterów, akcja potraktowana zdawkowo, a tytułowej wesołości wywołać nie zdołano. Nie dla mnie.