Czerwone i czarne

Dobrej klasyki nigdy nie dość. Stendhal wydał powieść w 1830 roku, a więc 15 lat po upadku Napoleona. I znacznie lepiej pokazuje francuskie społeczeństwo epoki restauracji niż np. „Spowiedź dziecięcia wieku” de Musseta.
Jak napisał tłumacz – niezrównany Boy-Żeleński – czerwone i czarne to mundur i sutanna, czyli Francja napoleońska i burbońska. Pierwsza dawała możliwości awansu społecznego w wojsku cesarstwa ludziom ze wszystkich warstw społecznych. Druga, chcącym się wybić plebejuszom, wskazywała jako ścieżkę kariery stan duchowny. Nie było bowiem miejsca na zaburzenie odwiecznej – jak głoszono – hierarchii społecznej. Ambitny i zdolny, lecz ubogi i o niskim pochodzeniu Julian Sorel nie miał wyboru. Pozostawała mu kariera duchownego, niezgodna jednakże z jego oczekiwaniami, osobowością, zainteresowaniami i temperamentem. Czy można się zatem dziwić, że jego życie potoczyło się tak burzliwie? Do czego by doszedł, gdyby urodził się 15 lat wcześniej?
Los Juliana Sorela byłby z całą pewnością inny, gdyby pochodził z warstw wyższych. Ich przedstawiciele nie musieli ani nauczać dzieci patrycjatu, ani służyć arystokratom, a jak już uwiedli ich żony czy córki – uchodziło im to płazem. Najgorsze, co mogłoby ich spotkać – to pojedynek. Czy zatem rezultaty Wielkiej Rewolucji Francuskiej i bonapartyzmu były tak powierzchowne, jak zdaje się sugerować autor. Na szczęście nie do końca. Wszak na swej drodze Julian napotykał też życzliwe mu osoby, jak chociażby ksiądz jansenista w seminarium w Besancon. To raczej przekaz kulturowy, oficjalna ideologia restauracji, odbierał szanse takim ludziom.
To wszystko autor pokazał za pomocą ciekawej fabuły ze zwrotami akcji i ciekawymi przemyśleniami. Mimo dużej objętości czyta się szybko i łatwo, do czego z cała pewnością przyczynił się przekład Boya. I jeszcze ciekawostka - książka w 1864 roku znalazła się na watykańskim indeksie ksiąg zakazanych (w doborowym towarzystwie).

Dobrej klasyki nigdy nie dość. Stendhal wydał powieść w 1830 roku, a więc 15 lat po upadku Napoleona. I znacznie lepiej pokazuje francuskie społeczeństwo epoki restauracji niż np. „Spowiedź dziecięcia wieku” de Musseta.
Jak napisał tłumacz – niezrównany Boy-Żeleński – czerwone i czarne to mundur i sutanna, czyli Francja napoleońska i burbońska. Pierwsza dawała możliwości...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Naiwny romantyzm psuje mi przyjemność z czytania, niby literatura piękna, ale męcząca dość. Myślę że można poczytać jako ciekawostkę literatury obcej, jednak nie zachwyca kunsztem ani nie jest szczególnie wciągająca.

Naiwny romantyzm psuje mi przyjemność z czytania, niby literatura piękna, ale męcząca dość. Myślę że można poczytać jako ciekawostkę literatury obcej, jednak nie zachwyca kunsztem ani nie jest szczególnie wciągająca.

Pokaż mimo to

Recenzja zdradza treść (SPOJLERY)

Stendhal, właściwie Henryk Beyle, był francuskim pisarzem, tworzącym w epoce romantyzmu, którą znacznie wyprzedził, stając się prekursorem realizmu. Za życia niedoceniony. Najbardziej znana z jego książek „Czerwone i czarne” została potępiona przez Kościół i wpisana do indeksu ksiąg zakazanych. Druga najpopularniejsza, „Pustelnia parmeńska”, zyskała kilka przychylnych głosów (głównie za sprawą artykułu prasowego Balzaka), była to jednak ostatnia powieść Stendhala i autor zmarł zapomniany. Świadom swojej nieprzystawalności sam mawiał, że czytać zaczną go dopiero około 1880 roku. Jego styl jest jasny i precyzyjny, a portrety bohaterów pogłębione. Zlepia wątki miłosne ze społecznymi. Podobne postawy życia jego postaci określono mianem beylizmu (egotyzm, zaspokajanie pragnień, namiętności, wrażliwość, zerwanie z normami). Ciekawym zjawiskiem jest też syndrom Stendhala, będący rodzajem zaburzenia somatycznego, charakteryzujący się przyspieszonym biciem serca, zawrotami głowy i dezorientacją u niektórych osób na widok sztuki, a nazwa pochodzi od opisanych w pamiętniku objawów samego Beyle.

Verriers i Reulle-Vergy
Burmistrz de Renal, jakobin, najmuje łacinnika Juliana Sorel, aby podnieść swoją ocenę w oczach sąsiadów. Nowo zatrudnionym jest dziewiętnastoletni młodzieniec, niezwykle piękny, wrażliwy, opanowany, zdolny (potrafi wyrecytować całą Biblię (kształci się na księdza), czym niejednokrotnie imponuje towarzystwu), mający za wzór Napoleona i posiadający ambicję do osiągnięć daleko wykraczających poza jego stan. Jednak hipokryzja i Machiavelli nie są mu obcy. Jego postępowanie warunkuje często dziwne poczucie obowiązku. Pierwszym było rozkochanie w sobie pani de Renal i zostanie jej kochankiem. Uznał to za swoją powinność, choć w rzeczywistości pogardzał jej wysokim urodzeniem. Młody Sorel chciał jednego, czyli dotarcia na szczyt. Rodzącą się w niej miłość traktował nieufnie, mimo że było to szczere uczucie, które przysporzyło kobiecie wiele nieszczęść. Plotki i podejrzenia spowodowały konieczność ucieczki młodzieńca.


Seminarium
Zaprzyjaźniony duchowny, ten, który zapewnił mu edukację, po wysłuchaniu szczerej spowiedzi radzi mu czym prędzej udać się do seminarium. Początkowo nie jest akceptowany przez innych uczniów, jednak dzięki sprytowi szybko uwalnia się od niechęci i zyskuje sobie szacunek i sympatię. Gardzi otoczeniem, ale dostosowuje się. Wie, że zaczną go tolerować wtedy, kiedy nie będzie się wywyższał i osiągał wysokich ocen. Nie potrafi ukryć w pełni swoich myśli, lotności umysłu, które są bardzo niepożądane. Wiedzą i znajomością poezji antycznej zyskuje sobie sympatię dobrego ojca Pirarda, który zapewnia mu posadę sekretarza pana de la Mole.

Paryż
W nowym miejscu Julian znowu zjednuje sobie całe towarzystwo. Mało tego, wzbudza miłość w pannie de la Mole, dziewczynie porywczej, inteligentnej, dumnej i romantycznej. Na jej uczucia złożyło się wiele czynników, wśród których miłość mogła być tym najmniej ważnym. Przeważyły raczej heroiczne marzenia i pamięć przodków. W każdym razie namiętność zakończyła się ciążą i choć był to wielki mezalians, młodym zapewniono w miarę stabilną przyszłość. Obiecującą wizję niweczy obciążający list od pani de Renal, wyjawiający prawdę o ich związku. Zniszczone wizje powodują wielką chęć zemsty. Julian w szaleństwie gna do domu i prawie morduje byłą kochankę w kościele.

Proces
Przemienia się. Najpierw nie czuje nic. Zamęt w jego głowie sieje wiadomość o przeżyciu przez panią de Renal zamachu na jej życie. Julian nagle uświadamia sobie, że dotychczas kroczył złą drogą postępowania, że nie umiał wykorzystać swojego czasu. Porzuca nagle pogardę i szalone ambicje. Jego nowe pragnienia koncentrują się wokół własnego miejsca na ziemi i ukochanej kobiety u boku, którą nie jest adorowana wcześniej Matylda, a ta, którą chwilę temu chciał zabić! Ten ciąg zmian spowodowała zapewne próba morderstwa. Julian nie chciał już walczyć o siebie. Ogarnęło go zrezygnowanie i zmęczenie. Odrobiną wysiłku i sprytu mógłby z łatwością odsunąć śmiertelny wyrok. Starali się o jego ratunek wpływowi ludzie oraz sama pokrzywdzona. Lud skandował w zachwycie jego imię. Jednak pragnienie zemsty jednego z osądzających przechyliło szalę i Sorel miał zginąć. Podszedł to tego spokojnie, choć żal mu było życia. Pani de Renal umarła trzy dni później. Julian Sorel był nieprzeniknionym umysłem. Wyrachowanie i sentymentalność walczyły z ambicją. Odrzucanie kolejnych szans (bycie łacinnikiem, księdzem, zaproponowana przez przyjaciela spółka w stabilnym interesie, zajęcie wysokiej posady duchownej, sekretarz wielkiego pana) doprowadziło do jego upadku.

Realia XlX wieku
Stendhal opisuje francuską arystokrację i mieszczaństwo w dobie ponapoleońskiej. Pojawiających się wtedy „prób ograniczania plebejuszy i narzucenia im na powrót feudalnego jarzma”. Po upadku Napoleona i Robespierre’a kler dochodzi do władzy (dlatego w nim Julian widzi swoją szansę). Sympatie polityczne są wymagane i oceniane. Warstwy wyższe spiskują, drżą o bunt, przekrętami i fałszem zdobywają stanowiska. Aby dać wyraz swojemu celowi Stendhal stworzył koncepcję powieści-zwierciadła, które będzie odbijało „to lazur nieba, to błoto przydrożnej kałuży”.

Tytuł
Znakomity i wszystkim znany tłumacz Tadeusz Boy-Żeliński, tak pisze o wydanej w 1830 roku powieści: „Czerwone i czarne, to mundur i sutanna: to dwie Francje – Francja napoleońska i Francja Burbonów, która nastąpiła nagle po tamtej, brutalnie dławiąc rozkołysany w młodych ludziach hymn sławy i czynu.” Tytuł nawiązuje do wymowy dzieła, czyli do krytyki francuskiego społeczeństwa oraz do charakteru głównego bohatera. Julian łączy w sobie namiętności (czerwone) i wyrachowania (czarne).

„Czemuż jestem sobą!”

C.P.

Recenzja zdradza treść (SPOJLERY)

Stendhal, właściwie Henryk Beyle, był francuskim pisarzem, tworzącym w epoce romantyzmu, którą znacznie wyprzedził, stając się prekursorem realizmu. Za życia niedoceniony. Najbardziej znana z jego książek „Czerwone i czarne” została potępiona przez Kościół i wpisana do indeksu ksiąg zakazanych. Druga najpopularniejsza, „Pustelnia...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka trudna, przy czym nie chodzi o trudny język, a o to, że sam autor nieco ją zagmatwał. Poza tym po wielu ważnych sytuacjach przebiegł szybko, zatrzymując się na mało istotnych. Chwilami miałam ochotę odłożyć książkę. Autor zawarł, w niej, owszem, genialne myśli, jednak niełatwo się ją czyta. Warto ją znać.

Książka trudna, przy czym nie chodzi o trudny język, a o to, że sam autor nieco ją zagmatwał. Poza tym po wielu ważnych sytuacjach przebiegł szybko, zatrzymując się na mało istotnych. Chwilami miałam ochotę odłożyć książkę. Autor zawarł, w niej, owszem, genialne myśli, jednak niełatwo się ją czyta. Warto ją znać.

Pokaż mimo to

Początkowo po przeczytaniu "Czerwonego i czarnego" nie wiedziałam co o niej myśleć.

Pojawiały się w mojej głowie pytania: "Jak można było zakończyć w taki sposób tę historię? To jest to arcydzieło literatury?". Przemawiało jednak głównie rozczarowanie, że autor miał trochę inną wizję niż ja.

Początek zapowiadał się bardzo ciekawie - historia młodego chłopaka z nizin społecznych, który za wszelką cenę chce odnieść karierę, nieważne, jaką drogą. Byłam przekonana, że będzie to opowieść o self-made manie, i w pewnej mierze, "Czerwone i czarne" o tym traktuje. Jednak, Stendhal poddał swojego głównego bohatera różnym namiętnościom, nie tylko żądzy władzy i pieniędzy (oraz sprawiedliwości społecznej), ale również miłości. W drugiej połowie, "Czerwone i czarne" idzie zdecydowanie bardziej w kierunku romansu, w którym bohaterowie gubią się w emocjach i nierozważnych decyzjach. Toteż, pomimo, iż Julian Sorrel z takim wyrachowaniem budował swój domek z kart, ostatecznie jego wysiłki gubią niepohamowane uczucia. Ciężko było mi się z takim kierunkiem historii pogodzić.

Kiedy jednak ochłonęłam po lekturze i powoli pogodziłam się z wizją Stendhala, doceniłam ją. Dotarło do mnie, że Julian Sorrel jest kombinacją czerwonego i czarnego. Jest wyrachowany, a jednocześnie nieposkromiony w uczuciach. Taka mieszanka nie może doczekać szczęśliwego końca.

To, co mnie od początku urzekło w książce, to przede wszystkim bohaterowie, głównie postać Juliana Sorrela. Duża w tym zasługa Stendhala, że tak drobiazgowo przedstawiony wyrachowany egoista, pełen ambicji i hipokryzji, może wzbudzić sympatię czytelnika. Dawno nie widziałam w literaturze tak ciekawej, budzącej mieszane uczucia postaci. Na uwagę zasługują też postacie kobiece: pani de Renal i panna de la Mole - będące swoimi przeciwieństwami (po części odzwierciedlają one również krańcowo różne cechy głównego bohatera). W ogóle w "Czerwonym i czarnym" nie spotka się wyłącznie pozytywnego albo negatywnego bohatera - każdy z nich "ma coś za uszami", co oczywiście jest ogromnym plusem powieści.

Już przy pierwszym czytaniu książki rzuca się w oczy drobiazgowość opisów wewnętrznych przeżyć bohaterów oraz ich motywacji. Zaskakujący jest też realizm Stendhala - nie obawia się on przedstawić nieczystych intencji swoich postaci, czy mieszać ich dobre, godne postępowanie, z zupełnie złym i niemoralnym. Pod tym względem, powieść zrobiła na mnie ogromne wrażenie.

Na uwagę zasługuje też sposób pisania, specyficzny styl Stendhala, w którym mamy do czynienia z bardzo wymownymi niedopowiedzeniami. Zdaję sobie sprawę, że za pierwszym czytaniem nie mogłam wychwycić wszystkich "smaczków", dlatego z pewnością do "Czerwonego i czarnego" jeszcze wrócę.

To, co trochę męczy i rozczarowuje (dlatego odjęłam dwie gwiazdki) to ciut przedłużająca się i zmienna historia amorów Sorrela i panny de la Mole (trochę męczył mnie ten fragment książki, zwłaszcza, że miałam odczucie powtarzalności tej historii) oraz pisane, jakby na szybko i z pośpiechem, zakończenie powieści.

Nie ulega jednak wątpliwości, że "Czerwone i czarne" jest godne uwagi i warte przeczytania. Książka ta została w mojej głowie na długo.

Początkowo po przeczytaniu "Czerwonego i czarnego" nie wiedziałam co o niej myśleć.

Pojawiały się w mojej głowie pytania: "Jak można było zakończyć w taki sposób tę historię? To jest to arcydzieło literatury?". Przemawiało jednak głównie rozczarowanie, że autor miał trochę inną wizję niż ja.

Początek zapowiadał się bardzo ciekawie - historia młodego chłopaka z nizin...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Cóż począć? Jak pisze we wstępie do owej powieści Stendhala Tadeusz „Boy” Żeleński, uznany tłumacz między innymi Prousta, wielka literatura wymaga od nas, abyśmy stawali się coraz to lepszymi czytelnikami, czytając powtórnie i wielokrotnie dzieła choćby pokroju o przygodach Juliana Sorela traktujących. I coś w tym jest. Czytając jakiś tytuł po wtóry, otwiera się przed nami jakby jakiś inny świat, ukryty wcześniej pod warstwą nieznanego, której przebycie kosztuje nas wiele sił fizycznych, których ubytek nie sprzyja zespoleniu się z tym, co kryje przed nami książka. A prościej mówiąc brak nam całości kontekstu, bez którego pierwsze nasze posiedzenie nad utworem jest jak dołączenie się do rozmowy dwóch ludzi, których nie znamy, na tematy, o których nie mamy pojęcia. By poznać w pełni sens i cały wymiar ich rozmowy, najpierw musielibyśmy poświęcić nie co czasu, aby tych ludzi poznać. Tak samo jest z książką. Tylko pytanie, czy mamy ochotę poświęcić jej więcej czasu i bliżej się z nią zapoznać. Na to ma bez wątpienia wpływ pierwsze nasze wrażenie na temat powierzchowności tematu, do którego nakreślenia nam pierwszych cech nasze zmysły zostały świetnie zaprojektowane. Wszak woń kwiatu odczuwamy jedynie tylko przez chwilę, gdyż z czasem, który jest bardzo krótki, tracimy siłę powonienia, tak jakby nasza natura przestrzegała nas i dawała nam znak, że przyzwyczajenie to droga do stagnacji; bo któż odszedłby od oszałamiającej woni kwiatu, gdyby jego zapach był stale odczuwany z tą samą mocą. Narkoman wszak sięga co raz to po większe dawki i silniejsze specyfiki, aby zaskoczyć swój przyzwyczajony (zdezawuowany) układ nerwowy. Takie jest — w skrócie — nasze życie; potrzebujemy ciągłych nowych bodźców, by świat szedł do przodu, a wraz z nim i my, niczym Julian Sorel.

„Czerwone i czarne” Stendhala to z pewnością jedna z ciekawszych książek XIX wieku. Dziwnie skomplikowana i skonstruowana. Krótkie, rzeczowe zdanka silą się ściśle oddać charakter faktów z epoki i uczuć. Zdania są pozbawione, aż do przesady może, ornamentu, wielkich słów, jakie zdobią twórczość Wiktora Hugo czy zapomnianego Chateaubrianda. Najważniejsze zdarzenia w książce przedstawione są w iście lapidarny sposób, jakby mimochodem; sprawiają wrażenie przepisanych ze stron jakiegoś kodeksu cywilnego. Mimo to książka oczarowuje, tylko trudno ten czar do końca zgłębić i zanalizować. Ja prozie Stendhala poddałem się bez większego udziału świadomości — ale trudno by tak nie było za pierwszym poczytaniem — która często przydaje się do wszelkich, ale tylko własnych interpretacji treści utworu, kosztem pozbawienia nas przyjemności płynącej z jej naturalnego nurtu, któremu musimy dać się porwać, właśnie pozbawiając się na momenty spędzane z książką owej świadomości istnienia nas samych, a dopiero wtedy poczujemy prawdziwą czytelniczą rozkosz, która bez wątpienia została zawarta na stronach tej powieści. Ośmielę się wyróżnić w tym utworze trzy rzucające się w oczy elementy, które przeplatają się nawzajem, tworząc często pewne dysharmonie. Nie jest to wada; dzięki temu zmienia się nasze położenie, z którego obserwujemy zastaną rzeczywistość w książce, a że często ta zmiana odbywa się w sposób mało subtelny, daje nam to ten potrzebny dysonans, który sprawia, że cały utwór się nie nudzi; choć z bólem serca przyznam, że dzisiejszy czytelnik, nie nawykły do klasyki, a nawykły do tandety nie ma tu czego szukać. Ale to tylko kwestia naszego przyzwyczajenie, a nie nad wyraz wielkiej złożoności i wielowymiarowości utworu, który wymagałby od nas zjedzenia wszystkich rozumów. Broń Boże, książka jest elegancko przystępna, tylko trzeba chcieć, a jak się już zachce, to jakoś pójdzie. Dobre nastawienie przede wszystkim! No więc pierwszy element to powieść społeczna — kronika XIX wieku, widzianego oczami bohatera zafascynowanego Napoleonem, z imienia i nazwiska zwanym Julianem Sorelem, chłopca z nizin społecznych, posępnego, groźnego, o ambicji napiętej do granic możliwości z wielką wolą i myślą, prawdziwy fanatyk honoru, który pojmuje na swój sposób, marzy o karierze niczym wielki Bonaparte; tylko że czasy „małego kaprala” już dawno przeminęły i nie wszystko, co było możliwe przed Restauracją, a po rewolucji 1793 roku jest możliwe już po owym powrocie do dawnego porządku sprzed czasów, kiedy gilotyna święciła swe największe triumfy. Powieść pisana tuż przed 1830 rokiem cudownie oddaje ton nowej Francji, w której urodzenie znowu odgrywa główną rolę w awansie społecznym. Chociaż przyznam, że ten awans społeczny naszemu Julianowi przychodzi iście sympatycznie łatwo. Drugi motyw to miłość. „Czerwone i czarne” to miejscami wielka powieść miłosna, odmalowana po mistrzowsku. Jest to wcielenie marzeń miłosnych, jakie Stendhal snuł całe życie. Mamy tu głęboką analizę serca ludzkiego, niezapomniane sceny miłosne — często uroczo zabawne — oraz dwa wspaniałe portrety kobiet; pani de Renal i Matyldy; dwóch oddychających prawdą, poetycznych postaci. Szczególnie romans Juliana z panią de Renal wzbudził we mnie niesamowitą ekscytację; ale trudno się dziwić, wszak była to jego pierwsza miłość, i w dodatku — jak się później okazało — miłość jego życia... która go tego życia pozbawiła. Trzeci element to analiza psychologiczna, która bierze w większości na siebie punkt ciężkości powieści. Powieść ta jest przeważnie wewnętrznym monologiem, chwilami niemal snem na jawie. Tym niedostrzegalnym westchnieniom duszy Stendhal poświęca 3/4 objętości książki, a to, co widzialne i oczywiste zbywa w paru słowach. Dzięki temu miłość staje się u niego skomplikowanym mechanizmem, co nadaje miłosnym uniesieniom dodatkowej głębi, a rozważaniom społecznym, które wiedzie Julian, nadaje emocjonalnego kolorytu.

Stendhal, gdy znalazł się pierwszy raz w ogniu walki, podczas jednej z bitew kampanii Napoleońskich, w których brał czynny udział, wieczorem, układając się do snu, szeptał sam do siebie słowa, które często miały mu wracać na usta: „To tylko tyle?”. I te słowa świetnie oddają całego ducha tej książki, która sprawia wrażenie, jakby pisana była przez człowieka rojącego sobie chimery na wszelakie zagadnienia życia, ubierając je w heroizm i przesadę, a gdy w zetknięciu z prawdziwym życiem, odziera je ono z tych marzeń i rojeń otrzymaliśmy „Czerwone i czarne”; czyli świat w kolorach munduru i sutanny; Świat Stendhalowski, jedyny w swoim rodzaju, którego zwiedzanie jest po prostu czystą czytelniczą rozkoszą. Po czego więcej wymagać od życia?

Cóż począć? Jak pisze we wstępie do owej powieści Stendhala Tadeusz „Boy” Żeleński, uznany tłumacz między innymi Prousta, wielka literatura wymaga od nas, abyśmy stawali się coraz to lepszymi czytelnikami, czytając powtórnie i wielokrotnie dzieła choćby pokroju o przygodach Juliana Sorela traktujących. I coś w tym jest. Czytając jakiś tytuł po wtóry, otwiera się przed nami...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Julian Sorel, aby zmienić swoje przeznaczenie, nie raz musi wykazywać się przebiegłością i inteligencją biorąc udział w licznych fortelach oraz grze pozorów, szczególnie w obliczu zakazanej miłości... Ciężko pałać do niego sympatią, jednak kibicowałam mu do samego końca, aby przechytrzył paryskich arystokratów i osiągnął sukces. Niektóre sceny są rozwleczone do granic możliwości, inne (bardzo istotne momenty w życiu bohaterów) skrócone, aż łatwo je przeoczyć - no ale cóż, taki już jest Stendhal i trzeba mu wybaczyć :) Poza tym Francja, XIX wiek, ówczesna polityka, nastroje, przekrój społeczny... Polecam, warto!

Julian Sorel, aby zmienić swoje przeznaczenie, nie raz musi wykazywać się przebiegłością i inteligencją biorąc udział w licznych fortelach oraz grze pozorów, szczególnie w obliczu zakazanej miłości... Ciężko pałać do niego sympatią, jednak kibicowałam mu do samego końca, aby przechytrzył paryskich arystokratów i osiągnął sukces. Niektóre sceny są rozwleczone do granic...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Z pewnością dzieło te nie należy do zbiorów literatury łatwej, momentami musiałam przeczytać coś dwa razy, żeby zrozumieć, co tak właściwie się dzieje w akcji. Jednakże większych problemów nie miałam, aczkolwiek widziałam i wiem, że nie jest to książka dla wszystkich ‒ niektórzy mają trudności z jej czytaniem. Nie jest to współczesna książka ‒ liczy już prawie 200 lat istnienia ‒ i jej język jest trochę przestarzały, jednak mi osobiście mocno przypadła do gustu.
Dosyć ciekawie rozegrana akcja. Fabuła barwna. Wydarzenia tak rozegrano, że nie mogłam odgadnąć, co się stanie w następnym rozdziale. Niemniej jednak muszę przyznać, że książkę czyta się długo, jednakże jest warta każdej spędzonej minuty. Szczególnie zachwyciła mnie różnorodność, charakterów ‒ naprawdę coś wspaniałego! Julian ‒ bardzo osobliwy indywidualista. Imponujący i ciekawy bohater. Jego myśli i czyny nieraz mnie zaskakiwały, ponieważ przeciętny człowiek zapewne nie myślałby w sposób jaki myśli on. Miło było spotkać taką odmianę. Myślę, że to wzbudziło moją sympatię do tej książki – nieszablonowość i tło francuskiego dziewiętnastego wieku.
Z pewnością wrócę za kilka lat do tej książki, aby przeżyć ją ponownie. Nie polecałabym jej każdemu, a raczej ludziom o preferencjach do literatury, która wymaga troszkę więcej od czytelnika. Niemniej jednak piękna, jednak czasem trzeba przymrużyć oko na uczucia wyrażane przez bohaterów, aczkolwiek wiem, że to wina czasu, w jakim dzieło te zostało wydane, powołując się na tamtejsze preferencje stylów literackich (pewna przesada, a wręcz hiperbola, kiedy postacie pokazują głębsze emocje). Osobiście jednakże zachęcam do jej przeczytania, albo chociaż spróbowania, każdego, kto się zastanawia nad tym! Ja się nie zawiodłam i na pewno w niedługim czasie sięgnę po kolejną książkę od Stendhala.

Z pewnością dzieło te nie należy do zbiorów literatury łatwej, momentami musiałam przeczytać coś dwa razy, żeby zrozumieć, co tak właściwie się dzieje w akcji. Jednakże większych problemów nie miałam, aczkolwiek widziałam i wiem, że nie jest to książka dla wszystkich ‒ niektórzy mają trudności z jej czytaniem. Nie jest to współczesna książka ‒ liczy już prawie 200 lat...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Poza tym, że to arcydzieło to wstęp za długi. Jak mi ktoś tak dokładnie opisuje i na 30 stronach jak jakaś wiocha wygląda, to ja jej, niestety, w ogóle nie widzę. Litery ją zasłaniają. Wiem, że niebo jest niebieskie, a rzeka płynie pod nim, chyba wiem...

Poza tym, że to arcydzieło to wstęp za długi. Jak mi ktoś tak dokładnie opisuje i na 30 stronach jak jakaś wiocha wygląda, to ja jej, niestety, w ogóle nie widzę. Litery ją zasłaniają. Wiem, że niebo jest niebieskie, a rzeka płynie pod nim, chyba wiem...

Pokaż mimo to

Powieść bardzo dobra,aczkolwiek spodziewałam się innego zakończenia.

Powieść bardzo dobra,aczkolwiek spodziewałam się innego zakończenia.

Pokaż mimo to