Czerwone i czarne

Nie wiem, czy jeszcze kiedykolwiek sięgnę po jakieś dzieło tego autora i sama nie jestem przekonana, czy historia młodego Sorela jakoś szczególnie mi się podobała. A jednak wciąż uważam, że było warto.

Nie wiem, czy jeszcze kiedykolwiek sięgnę po jakieś dzieło tego autora i sama nie jestem przekonana, czy historia młodego Sorela jakoś szczególnie mi się podobała. A jednak wciąż uważam, że było warto.

Niezwykłe wysmakowana proza. Klasyka sprzed ponad wieku. Jakież książki wówczas pisano!

Niezwykłe wysmakowana proza. Klasyka sprzed ponad wieku. Jakież książki wówczas pisano!

Język ciężki. Było trudno. Nie w moim guście. Nie dałam rady dobrnąć do końca. Nudy

Język ciężki. Było trudno. Nie w moim guście. Nie dałam rady dobrnąć do końca. Nudy

„Ogarnął go stan owego osłupienia oraz dziwnego zamętu, w jaki popada dusza, skoro otrzyma to, czego dawno pragnęła. Przywykła pragnąć, nie ma już czego pragnąć, a nie ma jeszcze wspomnień „

„Czerwone i czarne” Stendhala to najbardziej znana powieść autora, która była wzorcem dla innych pisarzy. W związku z zawartymi w niej treściami krytykującymi kościół, znalazła się na liście książek zakazanych.
Głównym bohaterem jest bardzo młody Julian Sorel, chłopak z rodziny chłopskiej, który interesował się literaturą, historią, a jego bożyszczem był Napoleon. Julian Sorel, tak jak Napoleon miał wielkie ambicje i postanowił tak jak jego bohater zrobić karierę dzięki własnej pracowitości, inteligencji i sprytowi. Rozpoczął od pracy guwernera synów mera - pana de Rênal. Jak się przekonał, wybrana przez niego droga okazała się niełatwa, pełna niespodzianek. Sam bohater również był zbyt młody i niedoświadczony, by poradzić sobie z uwarunkowaniami społecznymi. Nawet jego zdolności do manipulowania ludźmi wydały się niewystarczające.
Autor w ciekawy sposób pokazał tło społeczne Francji w XIX wieku, mechanizmy rządzące życiem towarzyskim i politycznym, rolę kościoła w sprawach moralno -społecznych. Wątek romansowy odsłonił hipokryzję społeczeństwa.
Polecam.

„Ogarnął go stan owego osłupienia oraz dziwnego zamętu, w jaki popada dusza, skoro otrzyma to, czego dawno pragnęła. Przywykła pragnąć, nie ma już czego pragnąć, a nie ma jeszcze wspomnień „

„Czerwone i czarne” Stendhala to najbardziej znana powieść autora, która była wzorcem dla innych pisarzy. W związku z zawartymi w niej treściami krytykującymi kościół, znalazła się...

Patrzę teraz na opinie innych i jestem zaskoczona tym, że wielu czytelników brnie przez tę książkę i jej nie rozumie. Ja się nie mogłam oderwać! Może po prostu ja nie traktowałam jej śmiertelnie poważnie, nie analizowałam pod kątem historycznym, nie porównywałam opinii krytyków ani nie starałam się dopatrywać w każdej scenie ukrytych znaczeń i przesłań. Dałam się porwać fabule, pozwoliłam sobie przeżywać emocje razem z bohaterami i czekałam niecierpliwie na kolejne sceny.
Ta książka naprawdę potrafi wciągnąć, czyta się szybko i łatwo wejść w świat bohaterów.
Zakończenie musiałam przemyśleć, ale doszłam do wniosku, że pasowało ;)

Patrzę teraz na opinie innych i jestem zaskoczona tym, że wielu czytelników brnie przez tę książkę i jej nie rozumie. Ja się nie mogłam oderwać! Może po prostu ja nie traktowałam jej śmiertelnie poważnie, nie analizowałam pod kątem historycznym, nie porównywałam opinii krytyków ani nie starałam się dopatrywać w każdej scenie ukrytych znaczeń i przesłań. Dałam się porwać...

Wzniosłe i piękne, ale cholernie trudne.

Czytanie przywodziło na myśl lektury szkolne – i to te najmniej przystępne, przesycone symboliką oraz odniesieniami do bieżących w owym czasie wydarzeń społeczno-politycznych. Mnie z historią Francji nie po drodze, niemniej admiruję zaangażowanie autora.

Warstwa fabularna może zaciekawić, o ile wymuska się ją z potoku narodowościowych, krytyczno-moralizatorskich myśli. Miłostki Juliana, choć frapująco nikczemne, kierowane egoistycznymi powódkami, wieją chłodem. Finał zaskakuje, zajmując najmocniej z całej treści.

Do odhaczenia jako "wielkie dzieło światowej literatury", ale bez osobistych wyrazów uwielbienia.

Wzniosłe i piękne, ale cholernie trudne.

Czytanie przywodziło na myśl lektury szkolne – i to te najmniej przystępne, przesycone symboliką oraz odniesieniami do bieżących w owym czasie wydarzeń społeczno-politycznych. Mnie z historią Francji nie po drodze, niemniej admiruję zaangażowanie autora.

Warstwa fabularna może zaciekawić, o ile wymuska się ją z potoku...

"Powieść to jest zwierciadło przechadzające się po gościńcu. To odbija lazur nieba, to błoto przydrożnej kałuży."

Studium ludzkiego charakteru, obłudy, ambicji, wyrachowania i namiętności. Nie mogę powiedzieć, że "Czerwone i czarne" dołączyło do grona moich ulubionych książek, ale lektura nie była dla mnie męcząca, mimo że całość tekstu bazuje głownie na opisie z bardzo małą ilością dialogów. Juliana Sorela ciężko jednoznacznie sklasyfikować, tym bardziej, że sam nie do końca wie kim jest. Wydaje się młodym, ambitnym, lekko naiwnym chłopakiem, który próbuje znaleźć swoje miejsce w wielkim świecie, ale gdzieś w nim czai się bezwzględność i obłuda, chęć nieustannego dążenia do celu, bez względu na przeszkody. Całości towarzyszy bardzo szczegółowy obraz francuskiego społeczeństwa mierzącego się ze skutkami niedawno minionej rewolucji.
Klasyk literatury światowej, który warto poznać.

"Powieść to jest zwierciadło przechadzające się po gościńcu. To odbija lazur nieba, to błoto przydrożnej kałuży."

Studium ludzkiego charakteru, obłudy, ambicji, wyrachowania i namiętności. Nie mogę powiedzieć, że "Czerwone i czarne" dołączyło do grona moich ulubionych książek, ale lektura nie była dla mnie męcząca, mimo że całość tekstu bazuje głownie na opisie z bardzo...

przebrnąłem, z bólem... i bez znaczenia czy ten ból to wina autora czy tłumacza

przebrnąłem, z bólem... i bez znaczenia czy ten ból to wina autora czy tłumacza

Moja pierwsza styczność z Stendhalem.

"Czerwone i Czarne" jest najbardziej znaną książką tego autora. Niedoceniany za życia, doceniony po śmierci wiele lat później przedstawia tutaj historię młodego i ambitnego Juliana Solera, który chce osiągnąć coś więcej niż w jego sytuacji jest to możliwe. Kiedy więc nadchodzi okazja, aby uciec z domu, korzysta z niej.

W domu swojego pracodawcy, poznaje jego żonę i trzech synów, których ma nauczać. Między panią de Renal a Julianem rodzi się uczucie, które zostaje odkryte a Julian wyjeżdża do seminarium.

Jednakże Julian długo tam nie jest, ponieważ dzięki księdzu dostaje posadę sekretarza w domu obecnego burmistrza, którym okazuje się być pan de la Mole. Julian poznaje jego córkę Matyldę z którą nawiązuje bliską relację.

Nie mogę powiedzieć, że ten klasyk był przewidywalny. Choć wolno się go czyta, ale myślę, że taki był zamysł autora, który krok po kroku wprowadza nas w życie we Francji w IXI wieku. Akcja rozgrywa się po klęsce Napoleona Bonaparte, czyli Francja jest po rewolucji. Gdyby nie klęska Napoleona droga do Wojska nie zostałaby zablokowana dla Juliana. Tylko, że wtedy historia potoczyłaby się inaczej.

Jest tu wątek miłosny pomiędzy Julianem a panią de Renal, ale też pomiędzy Julianem i Matyldą. Oczywiście obie te relacje zostają nam dokładnie ukazane.
Warto wspomnieć, że tytuł nawiązuje do Wojska (Czerwone od munduru) i do Duchowieństwa (Czarne od sutanny), może też nawiązywać do uczuć, które targają bohaterem.

Książka ta została umieszczona na liście ksiąg zakazanych. Nie bez powodu, ponieważ Stendhal źle ukazuje środowisko duchowne, ale i też arystokracje. Pokazuje nam, że liczą się znajomości i pieniądze oraz władza. To z pewnością nie są dobre wzorce.

Czy warto sięgnąć po Stendhala? Moim zdaniem tak. Nie dostaniemy tu ckliwej miłosnej historyjki, ale nie zapominajmy, że wątek miłosny tu występuje. Jest to bardziej książka spoełeczno - obyczajowa z wątkami historycznymi.

Moja pierwsza styczność z Stendhalem.

"Czerwone i Czarne" jest najbardziej znaną książką tego autora. Niedoceniany za życia, doceniony po śmierci wiele lat później przedstawia tutaj historię młodego i ambitnego Juliana Solera, który chce osiągnąć coś więcej niż w jego sytuacji jest to możliwe. Kiedy więc nadchodzi okazja, aby uciec z domu, korzysta z niej.

W domu swojego...

Wspaniała fabuła, nieoczekiwane zakończenie i znakomity styl.
To moje pierwsze zetknięcie się z twórczością Stendhala. Żałuję, że tak późno sięgnęłam po tę książkę mimo iż od pół roku leży na półce.
W książce poznamy historię życia i miłości młodego, ambitnego Juliana a przy okazji przeniesiemy się do realiów życia w XIX-wiecznej Francji. Losy wspomnianego bohatera poznamy z najdrobniejszymi szczegółami, ponieważ autor zajrzał aż do jego podświadomości i wylał na papier wszystkie jego myśli.

Wspaniała fabuła, nieoczekiwane zakończenie i znakomity styl.
To moje pierwsze zetknięcie się z twórczością Stendhala. Żałuję, że tak późno sięgnęłam po tę książkę mimo iż od pół roku leży na półce.
W książce poznamy historię życia i miłości młodego, ambitnego Juliana a przy okazji przeniesiemy się do realiów życia w XIX-wiecznej Francji. Losy wspomnianego bohatera...