I robi sie ciemno

Każdy samotnie tkwi na sercu ziemi,
przeszyty promieniem słońca.
I robi się ciemno.

Ed è subito sera

Ognuno sta solo sul cuor della terra
trafitto da un raggio di sole:
ed è subito sera.
•
Na początku swojego pierwszego zbioru "Acque e terre", Salvadore Quasimodo umieścił wiersz "Ed è subito sera". Wiersz z którego obecnie jest najbardziej znany i który na język polski według Jarosława Mikołajewskiego, tłumaczono już kilkanaście razy.
Artur Międzyrzecki przetłumaczył go tak:

Niedługo już wieczór

Każdy jest sam pośrodku ziemi,
przebity słonecznym promieniem:
niedługo już wieczór.

Jarosław Mikołajewski w posłowiu wyjaśnia skąd potrzeba, by tłumaczyć ten wiersz ciągle na nowo:
"Oto jego bohater, każdy z nas. Człowiek, samotny, który czuje się pępkiem świata. Jest dumny z tej samotności i jedyności. I z promienia boskości, który go przeszywa. Jego trwanie „pośrodku ziemi", pod inspirującą, olśniewającą torturą słońca, w stanie „przebicia", wydaje się trwałe - ta informacja tkwi nie tylko w obrazie, lecz również w wydłużonym spokoju wersu.
Człowiek ukazany przez Quasimodo jest jak święty Sebastian na tysiącach przedstawień - który myśli, że jest nieskończony, żyje w złudzeniu, że przeszywa go Boże światło, aż odkrywa, z nieludzkim spokojem, że to światło jest śmiertelną strzałą. Nadchodzi „wieczór" [...]
Wiersz - butelka lejdejska. Wiersz - kropla słonecznej krwi. Wiersz - bursztyn ze znieruchomiałym istnieniem. Wiersz - wszystko, zaklęte w trzech doskonałych linijkach."
Przepiękny jest ten wiersz, jak i cały tom.

@wschod_bug

I robi sie ciemno

Każdy samotnie tkwi na sercu ziemi,
przeszyty promieniem słońca.
I robi się ciemno.

Ed è subito sera

Ognuno sta solo sul cuor della terra
trafitto da un raggio di sole:
ed è subito sera.
•
Na początku swojego pierwszego zbioru "Acque e terre", Salvadore Quasimodo umieścił wiersz "Ed è subito sera". Wiersz z którego obecnie jest najbardziej znany i który...

Im dalej, tym jeszcze lepiej.
I robi się ciemno.

Im dalej, tym jeszcze lepiej.
I robi się ciemno.

Quasimodo to jeden z najsłynniejszych przedstawicieli włoskiego hermetyzmu. Tom wydany przez Austerię w jej włoskiej serii tradycyjnie już opracował i przełożył Jarosław Mikołajewski. Jego przekłady „na ucho” są dobre, wszystko ładnie płynie, co przy tej muzycznej poezji jest to bardzo ważne, jeśli nie najważniejsze. Same wiersze to swoiste pejzaże wewnętrzne poety, wywodzącego się z Sycylii, która pozostała w nim na zawsze. To poezja wielkiej nostalgii i smutku. Przy czym ten smutek i nostalgia mają sens egzystencjalny, są jakby rdzeniem widzenia Quasimodo. Sycylia dzieciństwa powraca do niego co chwila jako sen, wspomnienie kobiety, fragment krajobrazu, odcień światła. I utwierdza swoim istnieniem w pamięci poety przemijalność rzeczywistości, która jest nie tylko ulotna, ale i nieprzenikniona. Stąd smutek i poddanie się pięknu, które jest odpowiedzią równoważącą całe cierpienie wpisane w ludzką kondycję. To przede wszystkim poezja, nastroju i obrazu, krystalicznej melodyjnej frazy. Charakterystyczne jest tytułowanie wierszy kluczowym wersem, podejrzewam że tak własnej organicznie te wiersze Quasimodo budował, dookoła jednej czystej potężnej frazy. Ta konstrukcja nadaje im potężną moc, choć są to niejednokrotnie obrazy bardzo impresyjne i enigmatyczne. Po przejściach z Ungarettim, którego nie byłem w stanie sobie zbyt przyswoić Quasimodo wydaje mi się bliski, mniej tu efekciarstwa i mocnych eksperymentów fonicznych, jest to dużo gładsze w pozytywnym sensie - fraza jest niezwykle płynna. Nigdy też nie wpada w kicz, o co Ungaretti (przynajmniej w wersji Franczaka) potykał się, jak dla mnie, zbyt często. Szkoda tylko, że nie ma tych wierszy więcej, to w zasadzie pierwszy tom poety z kilkoma (intrygującymi bardzo) dodatkami.

Quasimodo to jeden z najsłynniejszych przedstawicieli włoskiego hermetyzmu. Tom wydany przez Austerię w jej włoskiej serii tradycyjnie już opracował i przełożył Jarosław Mikołajewski. Jego przekłady „na ucho” są dobre, wszystko ładnie płynie, co przy tej muzycznej poezji jest to bardzo ważne, jeśli nie najważniejsze. Same wiersze to swoiste pejzaże wewnętrzne poety,...