Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Quasimodo to jeden z najsłynniejszych przedstawicieli włoskiego hermetyzmu. Tom wydany przez Austerię w jej włoskiej serii tradycyjnie już opracował i przełożył Jarosław Mikołajewski. Jego przekłady „na ucho” są dobre, wszystko ładnie płynie, co przy tej muzycznej poezji jest to bardzo ważne, jeśli nie najważniejsze. Same wiersze to swoiste pejzaże wewnętrzne poety, wywodzącego się z Sycylii, która pozostała w nim na zawsze. To poezja wielkiej nostalgii i smutku. Przy czym ten smutek i nostalgia mają sens egzystencjalny, są jakby rdzeniem widzenia Quasimodo. Sycylia dzieciństwa powraca do niego co chwila jako sen, wspomnienie kobiety, fragment krajobrazu, odcień światła. I utwierdza swoim istnieniem w pamięci poety przemijalność rzeczywistości, która jest nie tylko ulotna, ale i nieprzenikniona. Stąd smutek i poddanie się pięknu, które jest odpowiedzią równoważącą całe cierpienie wpisane w ludzką kondycję. To przede wszystkim poezja, nastroju i obrazu, krystalicznej melodyjnej frazy. Charakterystyczne jest tytułowanie wierszy kluczowym wersem, podejrzewam że tak własnej organicznie te wiersze Quasimodo budował, dookoła jednej czystej potężnej frazy. Ta konstrukcja nadaje im potężną moc, choć są to niejednokrotnie obrazy bardzo impresyjne i enigmatyczne. Po przejściach z Ungarettim, którego nie byłem w stanie sobie zbyt przyswoić Quasimodo wydaje mi się bliski, mniej tu efekciarstwa i mocnych eksperymentów fonicznych, jest to dużo gładsze w pozytywnym sensie - fraza jest niezwykle płynna. Nigdy też nie wpada w kicz, o co Ungaretti (przynajmniej w wersji Franczaka) potykał się, jak dla mnie, zbyt często. Szkoda tylko, że nie ma tych wierszy więcej, to w zasadzie pierwszy tom poety z kilkoma (intrygującymi bardzo) dodatkami.