Książka dla behawiorystów i lekarzy weterynarii zajmujących się behawiorystyką i zaburzeniami zachowania. W tej części mam tylko zaburzenia kotów, o psach jest cała osobna pozycja (jeszcze jej nie mam, ale czeka na liście książek specjalistycznych do kupienia ^^). Książka porusza ważne kwestie takie jak konsultacje behawioralne, podstawy medycyny behawioralnej, jak powinien wyglądać plan badania behawioralnego. Mamy również dział poświęcony psychofarmakologii jednak uważam, że osoby nie będące weterynarzami nie powinny stosować tych metod na własną rękę, a jedynie pod okiem specjalisty. Książka omawia szeroki wachlarz terapeutyczny m.in. feromonoterapia, sposoby karmienia, celowa habituacja czy zabawy z jedzeniem. Oczywiście nie mogło zabraknąć omówienia najczęstszych zaburzeń i sposobu pracy z nimi. Jest jednak jedna rzecz, z którą się nie zgadzam w tej książce. Mianowicie podrozdział poświęcony eutanazji. Według autorów można traktować ją jako terapię. Tylko jak śmierć zwierzęcia potraktować jak terapię? To nie jest terapia, to jest pozbycie się „problemu” przez nieodpowiedzialne osoby. Adoptując bierzesz odpowiedzialność za to co oswoiłeś. I tym zdaniem chce zakończyć ten wywód. Czy polecam książkę? Tak. Czy niektóre rzeczy należy traktować z przymrużeniem oka? Zdecydowanie tak.

Książka dla behawiorystów i lekarzy weterynarii zajmujących się behawiorystyką i zaburzeniami zachowania. W tej części mam tylko zaburzenia kotów, o psach jest cała osobna pozycja (jeszcze jej nie mam, ale czeka na liście książek specjalistycznych do kupienia ^^). Książka porusza ważne kwestie takie jak konsultacje behawioralne, podstawy medycyny behawioralnej, jak powinien...

Bardzo dobry i przydatny podręcznik dla kociego behawiorysty, który według mnie powienien przeczytać również każdy weterynarz leczący koty.
Zabrakło mi nieco obszerniejszej rozpiski zaleceń, ale mimo wszystko książka jak najbardziej warta jest swojej ceny.

Bardzo dobry i przydatny podręcznik dla kociego behawiorysty, który według mnie powienien przeczytać również każdy weterynarz leczący koty.
Zabrakło mi nieco obszerniejszej rozpiski zaleceń, ale mimo wszystko książka jak najbardziej warta jest swojej ceny.

Podejście behawioralne do zaburzeń zachowań u kotów napisane z punktu widzenia weterynarza. Całość podzielona na objawy, diagnostykę , leczenie i profilaktykę. Bardzo dobra pozycja, do polecenia zainteresowanym tematyką, raczej nie dla osób szukających szybkich odpowiedzi i prostych rozwiązań.

Podejście behawioralne do zaburzeń zachowań u kotów napisane z punktu widzenia weterynarza. Całość podzielona na objawy, diagnostykę , leczenie i profilaktykę. Bardzo dobra pozycja, do polecenia zainteresowanym tematyką, raczej nie dla osób szukających szybkich odpowiedzi i prostych rozwiązań.

Książka na pewno warta uwagi dla posiadaczy kotów bądź osób z nimi pracującymi. Domy tymczasowe, schroniska itp. Także pozycja uważam, ważna dla osób, ktore posiadaja kota i myślą, że zwierzę jest złośliwe.

Najczęściej jest to miedzygatunkowy brak zrozumienia.
Książka zawiera informacje, które mogą sie przydać zwykłym wielbicielom kotów oraz może być fajnym wstepem do nauki o zachowaniu kotów dla lekarzy weterynarii.

Wg mnie pozycja jest fajnie wtyposrodkowana, tłumaczy konsekwencje zbyt wczesnego odebrania kociąt od matki, zwraca uwagę na potrzeby fizjologiczne kotów oraz wskazowki gdzie szukac problemu podczas dokuczliwego znakowania przez naszego pupila.

Jest zdecydowanie za malo takich książek, a ta pozycja zdecydowanie może się okazać dobrym drokowskazem.

Książka na pewno warta uwagi dla posiadaczy kotów bądź osób z nimi pracującymi. Domy tymczasowe, schroniska itp. Także pozycja uważam, ważna dla osób, ktore posiadaja kota i myślą, że zwierzę jest złośliwe.

Najczęściej jest to miedzygatunkowy brak zrozumienia.
Książka zawiera informacje, które mogą sie przydać zwykłym wielbicielom kotów oraz może być fajnym wstepem do...

Bardziej naukowo o obsłudze kota

Każdy kto zamieszka z kotem, jeśli nie od razu, to po pewnym czasie, zdaje sobie sprawę z wyjątkowości takiego towarzystwa. Zwierzę w domu, to nie tylko „frajda”, ale także lekcja pokory, uświadomienie sobie, że my ludzie nie mamy monopolu na przyzwyczajenia i wymagania. Dlatego warto próbować zrozumieć zwyczaje naszych podopiecznych, a także poznać ich potrzeby by w razie, gdy pojawią się problemy, wiedzieć gdzie szukać ich źródła i jak im zaradzić.

Z pomocą przychodzą nam oczywiście liczne publikacje. Jeśli jednak nie chcecie korzystać tylko z poradników, takich jak np. „Kocie mojo”, „Co jest kocie?”, „Zaklinaczka kotów”, możecie sięgnąć również, o ile czujecie się na siłach, po podręczniki weterynaryjne. Całkiem fajnym rozwiązaniem jest „coś pomiędzy”, czyli już nie poradnik, a jeszcze nie naszpikowany po sufit naukową terminologią podręcznik. Za taki uznać można leksykon pt. „Zaburzenia zachowania kotów”, napisany przez dwoje weterynarzy. Jedna z autorek, dr Sabine Schroll, jest ekspertką z dziedziny weterynaryjnej medycyny behawioralnej kotów (w 2009 roku została odznaczona medalem Josefa Bayera przez Towarzystwo Przyjaciół Medycyny Weterynaryjnej). W 2013 roku założyła praktykę weterynaryjną zajmującą się wyłącznie kotami, ma więc naprawdę sporo w tym temacie do powiedzenia. A wiedza, którą się z nami dzieli, to cenne drogowskazy, które mają pomóc nam nie zbłądzić w labiryncie relacji z kotami.

Przyznaję: niektóre rozdziały, szczególnie te dotyczące diagnozy, musiałam czytać po kilka razy, ale były też takie informacje, które ujęły mnie swoją prostotą. Np. o tym, jak zorganizować w mieszkaniu przestrzeń dla kota, na jakie zmiany w zachowaniu zwracać uwagę, ponieważ mogą wróżyć większy problem w przyszłości oraz o działaniach, które są nieprzyjazne dla kotów. Absolutnym hitem okazał się dla mnie rozdział o tym, jak powinien wyglądać gabinet weterynaryjny (wyciszone drzwi!!) i jak powinien względem zwierzaka zachowywać się weterynarz. Nikt z nas nie czuje się przecież komfortowo, gdy lekarz traktuje nas obcesowo i mechanicznie, wolimy takiego który ma „podejście do pacjenta” i umiejętności miękkie. Tego samego zaczynamy wymagać od weterynarzy. I muszę przyznać, że po lekturze zorientowałam się, że chodzę z kociakami do takich, którzy najwyraźniej posiadają wiedzę z zakresu behawiorystki. Błąkałam się z nimi od jednego gabinetu do drugiego, aż w końcu trafiłam gdzieś, gdzie i ja i koty czujemy się komfortowo (oczywiście na tyle, na ile to z punktu widzenia kota możliwe).

Po lekturze na pewno nie staniemy się nagle wyspecjalizowanymi w „obsłudze” kota półweterynarzami (ani nawet ćwierć),ale będziemy mieli większe pojęcie o naszych podopiecznych i lepsze rozeznanie, jak o nich zadbać. Zmusi nas ona również do dalszego poszukiwania informacji. Niektóre wskazówki pozostawiają bowiem niedosyt i trzeba zasygnalizowane tematy bardziej zgłębić.

http://alicya.pl/zaburzenia-zachowania-kotow/

Bardziej naukowo o obsłudze kota

Każdy kto zamieszka z kotem, jeśli nie od razu, to po pewnym czasie, zdaje sobie sprawę z wyjątkowości takiego towarzystwa. Zwierzę w domu, to nie tylko „frajda”, ale także lekcja pokory, uświadomienie sobie, że my ludzie nie mamy monopolu na przyzwyczajenia i wymagania. Dlatego warto próbować zrozumieć zwyczaje naszych podopiecznych, a...

Każde zwierzę, włączając w to człowieka, może przejawiać zaburzenia zachowania. Ta książka, autorstwa dwóch niemieckich lekarzy weterynarii, traktuje o kotach. Napisana jest w formie leksykonu z rozwijaną punktacją. Zawiera aż trzy przedmowy, które pozostawiły we mnie niedosyt, po pierwsze, kim są autorzy, po drugie, do kogo jest adresowana. O autorach dowiedziałam się tylko tyle, że są lekarzami weterynarii i że gościli z wykładami na temat zachowania kotów w Polsce. Prawdopodobnie adresują książkę do innych lekarzy weterynarii, z życzeniowym postulatem, żeby lekarz mógł również udzielać w gabinecie porad behawioralnych. Temu też służą rozdziały, jak ma wyglądać gabinet, kwestionariusz itp. Rzeczywistość wygląda tak, że lekarz weterynarii potrafi wyleczyć np. zapalenie ucha, ale wcale nie musi wiedzieć, jak potraktować pacjenta w swoim gabinecie. Są lekarze, którzy to potrafią i są tacy, którzy mniejsze mają wyczucie do poszczególnych gatunków zwierząt, i są wreszcie tacy, którzy z niezwykłym zadufaniem (może w związku z ich młodym wiekiem) potrafią udzielać nieproszonych porad behawioralnych na temat pacjentów, porad tak zdumiewających, że opiekun zastanawia się, czy się nie przesłyszał.
Przedmowa obiecuje niezwykle przejrzystą treść książki. Czytelny jest spis treści, sama treść nie jest dla mnie, nie lekarza, przejrzysta. Zawiera multum pożytecznych informacji, niby logicznie zaczynając od rozwoju niewielkich rozmiarów drapieżnika, ale czytanie, mimo zainteresowania tematem, nie przynosi mi satysfakcji. I nie chodzi tu tylko o najeżenie treści obcymi zwrotami. Po przedmowie jest spis użytych skrótów. Np. FLUDT to z angielskiego zespół/syndrom urologiczny kotów. Po polsku funkcjonuje skrót SUK. Z kolei zaburzenia obsesyjno-kompulsywne niekonsekwentnie mają w treści skrót polski, ZOK. Sedacja to uśmierzenie, uspokojenie za pomocą środków farmakologicznych. Wyjaśnienie znalazłam w google, ani książka, ani mój słownik wyrazów obcych, tego terminu nie wyjaśnia. Trochę męczy mnie częściowo kolorowy druk, raz niebieski, raz zielony, raz np. czerwony. Miało to służyć czytelności.
Treść jest trochę mechanistyczna, skrótowa, kolorowa. Niektóre kolorowe zdania muszę przeczytać kilka razy, jak w piśmie urzędowym.
Na zakończenie jest krótki słowniczek ("agresja" jest, "sedacja" nie),piśmiennictwo i polecana literatura (głownie anglo- i niemieckojęzyczna, polecana to autorki),rozbudowany skorowidz.

Reasumując, pozycja interesująca, wartościowa moim zdaniem, być może doskonała jako literatura uzupełniająca czy konieczna dla lekarzy weterynarii do nauki. We mnie, nie lekarza, pozostawiająca niedosyt i przekonanie (nie ujmując wiedzy autorom),że są książki lepsze.

Postscriptum.
Przepraszam.
Dla równowagi.
Ujęły mnie opisy gabinetu i lekarza. Na przykład pomysł z wyciszeniem drzwi do gabinetu (każdy pewnie pamięta z kolejki dobiegające zza drzwi skowyty bardzo przestraszonej futrzastej osoby). I opis zachowania lekarza. Jego niespieszne, zrównoważone ruchy, chwila oddechu na początek dla kota. Dokładnie tak zachowuje się mój ulubiony lekarz. Na początek tylko zerka z zainteresowaniem na kota, nie dotyka go, zbiera wywiad od opiekuna. Sądząc z kolejek i terminów, to nie tylko mój ulubiony weterynarz ;)

Każde zwierzę, włączając w to człowieka, może przejawiać zaburzenia zachowania. Ta książka, autorstwa dwóch niemieckich lekarzy weterynarii, traktuje o kotach. Napisana jest w formie leksykonu z rozwijaną punktacją. Zawiera aż trzy przedmowy, które pozostawiły we mnie niedosyt, po pierwsze, kim są autorzy, po drugie, do kogo jest adresowana. O autorach dowiedziałam się...