Walka cieni

Kiedy przeszłość wpływa na teraźniejszość są tylko dwie drogi: walka lub ucieczka. Czasem jednak nie można się skryć przed przeznaczeniem, a wtedy zostaje już tylko jedno rozwiązanie...

Farah Hafi jest dziennikarką, która nie boi się obnażyć nawet najgorszej prawdy. Poszukiwana przez służby specjalne całego świata musi uciekać, aby rozwiązać sprawę, którą zajęła się w poprzednim tomie Trylogii Hartlandzkiej. Przez własne działania została niesłusznie oskarżona za porwanie zakładników w Moskwie. Udało się jej jednak zbiec i zamierza odkryć prawdę za wszelką cenę.

Ucieka do Dżakarty, gdzie zamierza dalej zajmować się rozpracowaniem przestępczej działalności rosyjskiego oligarchy Walentina Ławrowa. Za dużo niewidomych i ślepych uliczek spowalnia dochodzenie, ale kobieta się nie poddaje. Z pomocą Paula Chapelle, również dziennikarza, ma zamiar upublicznić sprawę. Mężczyzna odkrywa nowe informacje w Johannesbugu oraz Moskwie. Tym sposobem rozpracowują grupę przestępczą, która działa na całym świecie. Niestety będą musieli walczyć o przetrwanie oraz z własną przeszłością. Czy wyjdą z tego całego? Czy społeczeństwo nareszcie pozna prawdę o nielegalnych działalnościach?

Trylogia Harlandzka porównywana jest do Millenium Stiega Larsssona. Każda powieść jest wyjątkowa i unikatowa. Mogą pojawiać się podobne schematy, ale nie będzie dwóch takich samych dzieł. Dlatego chętnie sięgnęłam po Walkę cieni. Pierwszy tom był naprawdę dobry, dlatego liczyłam na powtórkę.

Kiedy widzę słowo thriller, oczekuje czegoś wstrząsającego, życiowego, zdumiewającego i przez co nie będę mogła zasnąć. Nie ze strachu, ale z obawy co do prawdziwości opisywanych wydarzeń. A co, jeśli to wszystko dzieje się właśnie teraz, a ja żyje sobie w Polsce, całkowicie nieświadoma? Właśnie takie książki: dające do myślenia i prawdziwe, to idealna odskocznia, od przesłodzonych romansów. To właśnie dostałam, kiedy sięgnęłam po Walkę cieni. Spiski polityczne, emocje, rozterki, walkę, chęć przetrwania, brudne spiski. Normalnie czułam krew, pot i łzy.

Bohaterka jest bardzo silną postacią, nie obdartą jednak z realizmu. Mistrzyni pencak silat, dziennikarka, ale również uczuciowa kobieta. Ma ognisty temperament, jest bystra, zagadkowa i nie wiadomo, co zrobi za chwilę. Ma jednak swoje słabości, które pakują ją w kłopoty. Inni bohaterowie są tylko tłem dla jej działań. Nawet Paul Chapelle, który wspiera Farah, nie może się z nią równać. Trzeba jednak przyznać, że postacie są wyraziste i dobrze wykreowane.

Wydarzenia z pierwszego tomu: handel dziećmi, wyzysk, narkotyki i prostytucja są cały czas tłem historii. Farah chce oczyścić swoje imię i ujawnić globalny spisek. Autor bardzo dobrze pokazał walkę jednostki ze skorumpowanym systemem. Wydarzenia w drugiej części są jeszcze bardziej realistyczne, brutalne. Fabuła czasami aż za bardzo pędzi do przodu. Brakowało mi trochę momentów przestoju, które choć trochę dałyby wytchnienie.

Styl twórcy jest przystępny, a powieść czyta się szybko. W lekki sposób opisuje naprawdę ciężkie tematy. Ma się dostęp do wszystkich wydarzeń, co pozwala na lepsze śledzenie fabuły. Narracja jest wieloosobowa. Wykreowany świat pobudza wyobraźnię, dzięki czemu lepiej można zrozumieć powieść. Zakończenie daje niedosyt i pragnienie posiadani kolejnego tomu.

"Walka cieni", to książka warta polecenia wielbicielom gatunku, jak i zastanawiającym się nad startem z thrillerem. Mnogość wątków daje porządnego kopa wyobraźni, a ciekawi bohaterowie podsycają akcję. Połączenie trudnych tematów z wewnętrznymi demonami postaci to strzał w dziesiątkę. Walter Lucius zrobił kolejny raz rozpiernicz w moim wnętrzu.

Kiedy przeszłość wpływa na teraźniejszość są tylko dwie drogi: walka lub ucieczka. Czasem jednak nie można się skryć przed przeznaczeniem, a wtedy zostaje już tylko jedno rozwiązanie...

Farah Hafi jest dziennikarką, która nie boi się obnażyć nawet najgorszej prawdy. Poszukiwana przez służby specjalne całego świata musi uciekać, aby rozwiązać sprawę, którą zajęła się w...

Druga część znacznie lepsza i ciekawsza. Nie występują już irytujące w pierwszej części literówki. Czyta się z zainteresowaniem, a wprowadzeni nowi bohaterowie, obok już znanych, tworzą bardzo interesujący klimat. Pierwsza moja ocena to 7, ale zmieniłam na 8, bo ogólna niska ocena na stronie była niesprawiedliwa i tworzyła mylne wrażenie, że druga część jest gorsza, a faktycznie jest wręcz przeciwnie. Oceniając w sumie serię jest jest niezła i warta przeczytania.

Druga część znacznie lepsza i ciekawsza. Nie występują już irytujące w pierwszej części literówki. Czyta się z zainteresowaniem, a wprowadzeni nowi bohaterowie, obok już znanych, tworzą bardzo interesujący klimat. Pierwsza moja ocena to 7, ale zmieniłam na 8, bo ogólna niska ocena na stronie była niesprawiedliwa i tworzyła mylne wrażenie, że druga część jest gorsza, a...

Druga część serii niestety nie przypadła mi do gustu. Może już zbyt wiele zapomniałam z pierwszej serii, jednak mimo wszystko wiele wydarzeń było nieprawdopodobnych, sama akcja bardzo pogmatwana, bardzo dużo postaci, które tylko zaciemnialy obraz powieści. Ten kto porównał tą serię do Millenium chyba żartował...

Druga część serii niestety nie przypadła mi do gustu. Może już zbyt wiele zapomniałam z pierwszej serii, jednak mimo wszystko wiele wydarzeń było nieprawdopodobnych, sama akcja bardzo pogmatwana, bardzo dużo postaci, które tylko zaciemnialy obraz powieści. Ten kto porównał tą serię do Millenium chyba żartował...

W „Walce cieni” Walter Lucius postanowił zmienić niektóre postaci. Decyzja w przypadku niektórych z nich była logiczna, ale nie chcę spoilerować pierwszej części. Nadal spotykamy na łamach powieści Farah Hafiz oraz Paula Chapelle. Tym razem za to zamiast Joshui Calvino i Marouana Diby autor przedstawia nam w szerszej perspektywie Rajdena Tomasoę oraz Esther van Noordt. A wszystko to z korzyścią dla fabuły i ogólnego spojrzenia na książkę. Z reguły książki w serii mają tego samego narratora, aby czytelnik czuł pewną spójność. Tutaj nadal zostaje ona zachowana, a jednocześnie mamy możliwość poznania postaci, które w pierwszym tomie były wyłącznie drugoplanowe.

Całość recenzji na zukoteka.pl

W „Walce cieni” Walter Lucius postanowił zmienić niektóre postaci. Decyzja w przypadku niektórych z nich była logiczna, ale nie chcę spoilerować pierwszej części. Nadal spotykamy na łamach powieści Farah Hafiz oraz Paula Chapelle. Tym razem za to zamiast Joshui Calvino i Marouana Diby autor przedstawia nam w szerszej perspektywie Rajdena Tomasoę oraz Esther van Noordt. A...