Mądrość i cuda świata roślin

Tak się dobrze zapowiadało...

Tak się dobrze zapowiadało...

Niestety, wielkie rozczarowanie. Nie tego spodziewałam się po ikonie, którą niewątpliwie jest Jane Goodall. Mnóstwo bzdur nie mających nic wspólnego z aktualną wiedzą naukową (np. rozdział o GMO), antropomorfizacja roślin (rozmawianie z drzewami)...
Poza tym, wnioskując po tytule, spodziewałam się ciekawych informacji o roślinach. Tymczasem większość treści jest poświęcona ludziom, którzy je badają/uprawiają oraz wspomnieniom autorki.

Niestety, wielkie rozczarowanie. Nie tego spodziewałam się po ikonie, którą niewątpliwie jest Jane Goodall. Mnóstwo bzdur nie mających nic wspólnego z aktualną wiedzą naukową (np. rozdział o GMO), antropomorfizacja roślin (rozmawianie z drzewami)...
Poza tym, wnioskując po tytule, spodziewałam się ciekawych informacji o roślinach. Tymczasem większość treści jest poświęcona...

Bardzo dobry przewodnik po świecie roślin z wieloma różnymi ciekawostkami. Jedynym minusem książki to opisany negatywny stosunek autorki do GMO, który jest niepoparty naukową wiedzą.

Bardzo dobry przewodnik po świecie roślin z wieloma różnymi ciekawostkami. Jedynym minusem książki to opisany negatywny stosunek autorki do GMO, który jest niepoparty naukową wiedzą.

Naiwna.

Ale pięć gwiazdek się należy, za ładne wydanie i trochę ciekawych informacji.

Naiwna.

Ale pięć gwiazdek się należy, za ładne wydanie i trochę ciekawych informacji.

Siadając do tej książki nie oczekiwałem podręcznika botaniki, spodziewałem się jednak publikacji wypełnionej interesującymi informacjami o świecie roślin. Tych informacji rzeczywiście trochę książka zawiera, jednak zasadniczym elementem jej treści są wspomnienia Goodall, głównie z dzieciństwa, no i niestety cała masa irracjonalizmów. Szamaństwo, „medycyna naturalna”, paniczny lęk, o ile nie wręcz otwarta irracjonalna wrogość wobec GMO. Być może rzeczywiście szerzenie irracjonalizmu jest jedynym sposobem uchronienia naszej planety, ale to bardzo niedobrze. Człowiek powinien kierować się w życiu rozumem i wiedzą, a nie niuejdżowymi bzdurami czy chciwością.
Dodatkowo zastanawia mnie, kto jest winien temu, że kurarę określono tu jako „środek przeciwbólowy”. Być może jest to błędne zrozumienie słowa anaesthetic, które też nie byłoby zbyt ścisłe. Kurara nie jest ani środkiem przeciwbólowym, ani znieczulającym. Jej zastosowanie w anestezjologii wynika z innych przyczyn – powoduje zwiotczenie mięśni, co w przypadku niektórych zabiegów jest pożądane.
Określenie tej książki w notce redakcyjnej jako "biblii literatury przyrodniczej" jest tak żenującym wciskaniem marketingowego kitu, że nawet nie chce się tego szerzej komentować.

Siadając do tej książki nie oczekiwałem podręcznika botaniki, spodziewałem się jednak publikacji wypełnionej interesującymi informacjami o świecie roślin. Tych informacji rzeczywiście trochę książka zawiera, jednak zasadniczym elementem jej treści są wspomnienia Goodall, głównie z dzieciństwa, no i niestety cała masa irracjonalizmów. Szamaństwo, „medycyna naturalna”,...

Rewelacyjna pozycja, pełna miłości i szacunku do przyrody, zachwytu nad jej pięknem. Autorka wspaniale opisała swoje przeżycia, tym razem dotyczące świata roślin. W książce znajdziemy wszystkiego po trochu - historii pionierów botaniki ryzykujących życiem dla rozwoju nauki, opisów cudownych niedotkniętych ludzką ręką miejsc, wspaniałych roślin - w tym tych najstarszych jak Matuzalem, który ma już niemal 5 tysięcy lat i tych, które najsilniej wpłynęły na naszą cywilizację. Najbardziej poruszyła mnie jednak historia gruszy, która przetrwała tragedię World Trade Center. Uratowana spod zwałów gruzu, dzięki opiece niesamowitych "lekarzy" roślin i własnej niezmordowanej woli rośnie do dziś. Jest to lekcja ekologii w najlepszym wydaniu. Polecam.

Rewelacyjna pozycja, pełna miłości i szacunku do przyrody, zachwytu nad jej pięknem. Autorka wspaniale opisała swoje przeżycia, tym razem dotyczące świata roślin. W książce znajdziemy wszystkiego po trochu - historii pionierów botaniki ryzykujących życiem dla rozwoju nauki, opisów cudownych niedotkniętych ludzką ręką miejsc, wspaniałych roślin - w tym tych najstarszych jak...

Jest to jedno z większych rozczarowań książkowych w tym roku.
Może to po części wina tego, że byłam nią bardzo podekscytowana, a im większe oczekiwania i nadzieje wobec czegoś mamy, tym też większe rozczarowanie. I gorzkie.

Jak tylko pojawiły się informacje o wydaniu tej książki przez wydawnictwo Marginesy zostałam zalana wiadomościami od przyjaciół. Kocham rośliny, mam hopla na ich punkcie i poluję, na równi z pięknymi odmianami, na ciekawe pozycje wydawnicze. A jako, że teraz jest straszna moda na tematykę natury (po Sekretnym Życiu Drzew jesteśmy zalewani prawdziwą falą publikacji około przyrodniczych) to moje serduszko się cieszy będąc zaspokajane coraz to nowymi perełkami. Książka zapowiadała się świetnie: znane nazwisko, grubość tomu, która obiecywała wiele pięknych chwil wieczorną porą, oraz piękna okładka. Szum medialny też robił swoje. Skończyło się tym, że w moich rekach znalazły się aż dwa egzemplarze. Jeden kupiłam sobie sama, a drugi dostałam ledwo dzień później na prezent...

Od razu zaczęłam czytać jak opętana. Jestem przyzwyczajona, że wiele książek zaczyna się od wstępu, który ma nas wprowadzić w klimat i będzie tam trochę gadania o tym, jak to się wszystko zaczęło, oraz czemu tak, a nie inaczej.. minęła 1/3 książki i nadal tkwiłam w ckliwym monologu o wychowywaniu się wśród natury. O samej przyrodzie, poza zachwytami jak ślicznie wyglądał ogród z jej dzieciństwa nie ma praktycznie nic. Autorka stałą się główną bohaterką książki, jakoby zapominając, kto miał grać pierwsze skrzypce.

Niestety książka nie wzbogaca w żadną szczególną wiedzę. Chyba, że pojawia się coś sensownego w pozostałej połowie, lecz trzeba mieć naprawdę sporo cierpliwości, by tam dotrzeć. Szkoda, bo książka naprawdę ślicznie wydana. Przynajmniej dobrze się sprawdza jako ekspozytor na półce pod moją Calatheą.

Jest to jedno z większych rozczarowań książkowych w tym roku.
Może to po części wina tego, że byłam nią bardzo podekscytowana, a im większe oczekiwania i nadzieje wobec czegoś mamy, tym też większe rozczarowanie. I gorzkie.

Jak tylko pojawiły się informacje o wydaniu tej książki przez wydawnictwo Marginesy zostałam zalana wiadomościami od przyjaciół. Kocham rośliny, mam...

Pisałam Wam już kilka razy, o tym, jak ogromnie cieszy mnie rosnąca popularność książek opisujących świat przyrody. Uwielbiam takie publikacje i coraz mocniej odczuwam radość z ich poznawania. Coraz częściej też, sięgam po nie i jeszcze nigdy się na nich nie zawiodłam.

Tym razem chcę Wam przedstawić dzieło Jane Goodall, które autorka stworzyła we współpracy z Gail Hudson. Jane to ikona nauk, oznaczona wieloma tytułami i nagrodami. Obie panie pasjonują się tworzeniem i wskazywaniem relacji miedzy światem ludzi i światem przyrody. Obie udowadniają, że te światy są ze sobą nierozerwalnie połączone.

W zeszłym roku wydawnictwo Marginesy ponownie wznowiło publikację „Mądrość i cuda świata roślin”. Książka przykuwa uwagę wspaniałym wydaniem, które nie tylko zachwyca swoim wnętrzem, ale również powierzchownością, okładką i oprawą graficzną. To piękna i zarazem mądra lektura.

Publikacja „Mądrość i cuda świata roślin” podzielona jest na cztery działy, które łączą ze sobą zarówno informacje o roślinach, jak i wspomnienia autorki. Niestety, mimo obszerności publikacji (504 strony), nie da się zawrzeć w tej książce wszystkiego, w związku z tym, część zagadnień, aż prosi się o rozwinięcie. Co jeszcze znajdziemy w tej lekturze? Między innymi: informacje o ochronie lasów, ochronie zagrożonych gatunków, opisy roślin, które są pomocne człowiekowi, a także historie ludzi, którzy dla działań na rzecz roślin poświęcili nawet swoje życie.
Jak większość popularnonaukowych książek ze świata roślin, tak i ta jest raczej lekturą na tak zwany początek, na rozbudzenie apetytu do dalszych poszukiwań i poznawania świata flory.

To co najbardziej urzeka mnie w tej pozycji, to poczucie, że autorka od pierwszych stron zaprasza nas do swojego niezwykłego świata. W tym świecie główną rolę odgrywa przyroda i czuć, że stanowi dla Jane Goodall wyjątkowe miejsce w życiu codziennym. Dzięki niej, czytelnik też, choć przez chwilę może poczuć tą magię obcowania z przyrodą. Informacje zawarte w tej publikacji podane są w ciekawy i co najważniejsze zrozumiały sposób. Dzięki czemu nie tylko nie czujemy się znużeni ilością wiadomości, ale wprost przeciwnie, chcemy więcej.

„Ktoś już kiedyś zastanawiał się nad tym, dlaczego zniszczenie dzieła ludzkich rąk nazywa się wandalizmem, a gdy niszczone jest dzieło natury, dzieło Boże, mówi się, że to postęp.”

Książka „Mądrość i cuda świata roślin” to idealna lektura, do tego by zastanowić się nad losem naszej planety. Uważam że zdecydowanie warto. Polecam.

www.kochamciemojezycie.blogspot.com

Pisałam Wam już kilka razy, o tym, jak ogromnie cieszy mnie rosnąca popularność książek opisujących świat przyrody. Uwielbiam takie publikacje i coraz mocniej odczuwam radość z ich poznawania. Coraz częściej też, sięgam po nie i jeszcze nigdy się na nich nie zawiodłam.

Tym razem chcę Wam przedstawić dzieło Jane Goodall, które autorka stworzyła we współpracy z Gail Hudson....

Wbrew tytułowi to nie jest książka o roślinach. To książka o Jane Goodall stopniowo przechodząca w manifest ekologiczny. O ile zgadzam się z przesłaniem, że powinniśmy lepiej dbać o tę biedną planetę, nawet we własnym interesie, to sposób podania nijak mnie nie przekonuje. Mam wrażenie, że książkę napisała celebrytka o znanym nazwisku, która bardzo chce pokazać światu, że przyroda leży jej na sercu. Przekonanie decydentów, wysunięcie logicznych argumentów, jakby wydają się mniej ważne niż chwalenie.

Nie znajdziemy tutaj systematycznego i przemyślanego wykładu na temat roślin. W treści znalazłam tylko kilka ciekawostek botanicznych. Dowiemy się za to, że w Jane Goodall dzieciństwie bardzo polubiła pewien buk, że ma znajomych ogrodników i działaczy społecznych w wielu krajach, że założyła organizację "Roots & Shoots", że nienawidzi monokultur i niewolnictwa, że jej rodzina do dziś uprawia ogródek (i robiła to już podczas drugiej wojny światowej), że istnieje odmiana orchidei (ukochane kwiaty Jane Goodall) o nazwie Jane Goodall...

Więcej marudzenia tutaj: http://finklaczyta.blogspot.com/2017/12/madrosc-i-cuda-celebrycko.html

Wbrew tytułowi to nie jest książka o roślinach. To książka o Jane Goodall stopniowo przechodząca w manifest ekologiczny. O ile zgadzam się z przesłaniem, że powinniśmy lepiej dbać o tę biedną planetę, nawet we własnym interesie, to sposób podania nijak mnie nie przekonuje. Mam wrażenie, że książkę napisała celebrytka o znanym nazwisku, która bardzo chce pokazać światu, że...

Kupowanie książek, poza oczywistymi przyjemnościami, ma – niestety – wielką wadę. Jak kupione, to nie ucieknie, lektura może poczekać. Inaczej się ma sprawa z książką z biblioteki. Trzeba przeczytać, bo ktoś inny czeka. W efekcie czyjąś twórczość możemy zacząć od najmłodszego dzieła (kiepskiego), choć starsze i na pewno lepsze cierpliwie czekają na półce. U mnie to aż trzy książki Goodall.
Aż się skręcam, nie przyszło by mi nigdy do głowy, że będę musiał być krytyczny wobec książki Jane Goodall. Przecież to kobieta-symbol, człowiek-instytucja. Zoolog, antropolog, działacz na rzecz ochrony przyrody itd. Chyba nie ma na świecie biologa czy choćby miłośnika przyrody, któremu to nazwisko przynajmniej nie obiło się o uszy.
Zacznijmy od podstawowego zarzutu. Współpraca z Gail Hudson. Mocno się zastanawiam, na ile autorem jest pani Goodall a na ile tak naprawdę ta druga osoba. Po książce oczekiwałem mnóstwa ciekawostek, konkretów, spokojnych, wyważonych opinii. Tymczasem dostałem zbiór ckliwych wspomnień poprzeplatanych nielicznymi ciekawostkami, treściami nijak mającymi się do tytułu, a do tego sporą propagandówkę ochroniarską. Jak najbardziej wspieram wiele działań, które pani Goodall czyni, choć nie zawsze wszystkie sztandary, pod którymi to czyni. Wolałbym jednak dostać na ten temat jakąś oddzielną książkę. „Mądrość i cuda świata roślin”. Przez pierwsze 100 stron zastanawiałem się, kiedy autorka (autorki?) zacznie wreszcie pisać o owych cudach i mądrości, jakkolwiek by tę mądrość rozumieć. Oczekiwałem czegoś w typie narracji Droschera czy Attenborough. Wędrówki poprzez kontynenty przyrodnika, który potrafi pokazać zaskakujące strategie życiowe i przystosowania roślin do przeciwności, z którymi muszą się zmierzyć. Tymczasem mamy głownie wspominki Jane Goodall o tym, ile znaczenia w jej życiu, począwszy od dzieciństwa, miały lasy, łąki czy rodzinny ogród. Jakie rejony odwiedziła w swym życiu, do jakich starych drzew się przytulała odczuwając duchową więź itd. Gdyby nie nazwisko na okładce, myślałbym, że czytam opowieści jakiejś wyznawczyni New Age, albo czegoś podobnego. Chyba pani Goodall była pod wielkim wpływem pani Hudson ;-) Od czasu do czasu pojawiają się niezbyt długie fragmenty ciekawostek o tym, jak to w XVIII czy XIX wieku „szaleni” botanicy wyprawiali się w niedostępne obszary, żeby poznawać przyrodę i zdobywać do ogrodów nowe okazy. Temat fascynujący, wart odrębnej, niemal przygodowej opowieści. Tu mamy wszystko skrótowo i po łebkach.
Autorka dość płynnie przechodzi od własnej miłości do przyrody do pokazywania miłości innych ludzi – botaników, ogrodników itd. Bardzo szybko odniosłem wrażenie, że to absolutnie nie jest książka o cudach świata roślin, ale o stosunku człowieka do tego królestwa. Jak człowiek z niego korzystał, jak podziwiał, ale również jak tępił. Znam parę tytułów na ten temat o wiele ciekawszych od omawianej pozycji. Nie brakuje też całego rozdziału, jak to człowiek w pogoni za zyskiem wykorzystywał innych ludzi czyli skrótowa historia niewolnictwa z roślinnym tłem: plantacje bawełny, tytoniu, ryżu. A kiedy wreszcie o samych roślinach? Doczekałem się tak w okolicy rozdziału 7 i 8 czyli bliżej już połowy tomu. Rozdział o nasionach i storczykach. Tu sypnęło trochę ciekawostkami, ale ktoś interesujący się biologią roślin czy choćby nieco poważniej ogrodnictwem, nie znajdzie tu wielu informacji mogących podnieść ciśnienie w trakcie lektury.
Po rozdziałach na temat pożytków, które czerpał i czerpie człowiek, mamy rozdział o szkodliwości roślin. Ale nie, nie jest to rozdział o roślinach trujących, broniących się przed człowiekiem (i nie tylko) jakimiś zaskakującymi strategiami. Mamy rozdział o roślinach, które człowiek nauczył się wykorzystywać do tworzenia substancji przynoszących człowiekowi szkodę – narkotyków. Mamy więc rozdzialik o maku polnym, o liściach koki, o tytoniu i o … alkoholu! Tak! To nie pomyłka. To znaczy - nie moja, za to duża pomyłka autorek. W rozdziale dotyczącym roślin z których pozyskuje się substancje narkotyczne czy przynajmniej uzależniające (tytoń) mamy też podrozdzialiki o chmielu i winogronach! Absurd. Aż dziw, że nie mamy tu jęczmienia, ziemniaków, trzciny cukrowej i paru innych roślin, z których pędzi się alkohol, jako żywo. Nie mówiąc o całej masie owoców. Problem w tym, że za alkohol nie są odpowiedzialne rośliny a drożdże, dzięki którym można prowadzić fermentację i to niemal każdej rośliny, która choć trochę ma w sobie skrobi. Od biedy nawet z trawy, choć smak - podejrzewam byłby paskudny.
Druga część książki to znowu minimum słów o roślinach (choć nie brakuje na okrasę paru ciekawostek) za to wielka apoteoza wszelkich działań ochroniarskich. Dość jednostronnie są przedstawiane brzydkie działania różnych korporacji przemysłowych, które mają jedynie dolary w oczach i na nic się nie oglądają. Tylko niektóre dają się nawrócić na dobrą drogę. Nazw tu za dużo nie pada, konkretów też nie, choć autorka przypisami szafuje na lewo i prawo (jest to zdecydowanie książka bardziej popularna niż popularnonaukowa, ale za to mamy 22 kartki przypisów-odnośników!) Oczywiście musi być odrębny rozdział o roślinach GM czyli produktach biotechnologii i modyfikacjach genetycznych. No i oczywiście musi pojawić się naczelny chłopiec do bicia czyli "złowrogi" koncern Monsanto. Autorka (autorki?) potępiają z założenia i ideologicznie, niemal dogmatycznie, rośliny GMO i praktycznie całą biotechnologię. Dla nich GMO i Monsanto to synonim. Nie zamierzam tu dyskutować nad skrajną głupotą takiego podejścia, polecę tu jednak niedawno wydaną książkę "W królestwie monszatana", gdzie jasno widać, że ta "dobra" strona konfliktu dopuszcza się nachalnego manipulowania opinią publiczną na zasadzie - po trupach do celu a w tle są nierzadko wielkie pieniądze i chore ambicyjki niedorobionych naukowców czy niedouczonych ekoaktywistów. Nie zamierzam bronić jakiegokolwiek koncernu, ale nawarstwienie sloganów i ogólników w tym rozdziale jest wyjątkowo duża. I – niestety – są one mocno tendencyjne.Odnoszę wrażenie, że pani Goodall - przepraszam za określenie - na starość postanowiła stać się ikoną nie tylko środowisk, którym na sercu leży ochrona przyrody, ale również środowisk, które wręcz po trupach są gotowe dochodzić swych celów i dla zasady bronić swojego stanowiska, nawet gdyby dowody świadczyły przeciw niemu. Wielka szkoda.
Druga połowa książki, choć w pierwszej też tego nie brakuje, to w dużej mierze autoreklama działań ochroniarskich autorki a zwłaszcza Jane Goodall Institute. Nie zamierzam dyskredytować działań autorki na tym polu i wielu niewątpliwie ciekawych i udanych programów zrealizowanych w terenie. Chylę czoła. Niemniej jednak czegoś zupełnie innego spodziewałbym się w książce o takim, a nie innym tytule. Może warto by go zmienić na „Mądrość i głupota ludzka wobec świata roślin”?
Niestety można się natknąć na wręcz kuriozalne stwierdzenia i argumentację na poziomie nierozgarniętego gimnazjalisty. Mamy oto rozdzialik o roślinach pomagających usuwać skażenia gleby. Nie dowiemy się, na czym polega dokładnie mechanizm kumulowania w niektórych roślinach na przykład metali ciężkich. Okazuje się jednak, że niektóre rośliny są pomocne w usuwaniu z gleby skażenia radioaktywnego. Autorka jednak nie wyjaśnia dokładnie, na czym to polega, za to wpada w moralizatorski, ochroniarski ton sloganów: „Coraz większe zapotrzebowanie na energię atomową tworzy realne zagrożenia dla zdrowia środowiska. Takie obawy nie są nieuzasadnione, o czym można było się przekonać po eksplozji w Czarnobylu i czego niedawno dobitnie dowiodła katastrofa reaktora atomowego w Fukuszimie […]. Poza takimi głośnymi wypadkami dochodzi do niezliczonych wycieków(zwykle tuszowanych) z elektrowni atomowych na całym świecie. Wiem o tym, bo jedna z nich znajduje się całkiem niedaleko mojego domu w Anglii.” Ostatnie zdanie to argument nie do podważenia. Powala na ziemię :) O ile w książce nie brakuje odsyłaczy do źródeł, tu autorka (tylko która?) milczy, jak grób.
Na zakończenie mamy coś, co jest zmorą literatury anglosaskiej. Podziękowania. Uwaga! Trzynaście kartek! I co z tego, że książka jest wydrukowana jakoby na papierze z recyklingu. Fakt tak długich podziękowań, których prawie nikt nie czyta, to chyba nie najlepszy przykład dbałości o środowisko.
Książka tylko dla wytrwałych, piękne intencje, wspaniała postać (Goodall, nie Hudson ;-) ), ale mocno i często wieje nudą.

Kupowanie książek, poza oczywistymi przyjemnościami, ma – niestety – wielką wadę. Jak kupione, to nie ucieknie, lektura może poczekać. Inaczej się ma sprawa z książką z biblioteki. Trzeba przeczytać, bo ktoś inny czeka. W efekcie czyjąś twórczość możemy zacząć od najmłodszego dzieła (kiepskiego), choć starsze i na pewno lepsze cierpliwie czekają na półce. U mnie to aż trzy...