Od pewnego czasu, dzięki temu, że zainwestowałem w Spotify, udało mi się odkryć sporo zespołów, o których istnieniu nie miałem zielonego pojęcia, a których muzyka, przy bliższym poznaniu, okazywała się istną petardą. Ostatnio w propozycjach wyświetlił mi się singiel, pochodzącej z Nowego Orleanu, grupy Exhorder, który przyciągnął mnie mega klimatyczną okładką. Zrobiłem więc szybki rekonesans i okazało się, że kapela wydała dotąd trzy albumy, które od razu wylądowały na mojej playliście. Odsłuchałem w drodze do pracy i po prostu odleciałem na ich punkcie. Mega potężne pie.........e, będące wypadkową thrash i groove metalu, zmiażdżyło mnie totalnie. Wtedy też, a było to podczas odsłuchu płyty "Mourn The Southern Sky", doznałem olśnienia - cholera, przecież ich sound idealnie oddaje atmosferę komiksu, który ostatnio przeczytałem. A mowa tu o niesamowicie metalowej historii rysunkowej, która w ostatnim czasie zagościła w moich łapach, czyli "Nokturno" Tony'ego Sandovala. Także bracia i siostry, zapraszam do opinii.

Fabuła "Nokturno" skupia się na osobie młodego, utalentowanego, ale też mocno zamkniętego w sobie muzyka o imieniu Seck. Sama w sobie stanowi natomiast niezwykły miks gatunkowy, zaskakujący czytelnika każdym, kolejnym kadrem. Już sam początek daje nam do zrozumienia, że łatwo nie będzie, że wyprawa która jest przed nami, mocno namiesza w naszych głowach. Zostajemy głęboko zanurzeni w oniryczny świat, balansujący na granicy fantasy i weird fiction. Trafiamy w miejsce, gdzie zacierają się granice między życiem i śmiercią. I mogłoby się wydawać, że historia potoczy się dalej w tym kierunku, jednak autor postanawia pobawić się konwencją i skręca ostro w muzyczne rejony, z potężnie rozbudowaną warstwą obyczajową. Powiem Wam, że normalnie aż słyszałem te wszystkie metalowe dźwięki, wypływające z rysunków. Ciary na plecach gwarantowane, szczególnie gdy spojrzymy na wizualizacje głosu głównego bohatera. W międzyczasie poznajemy drugą postać dramatu, Karen, której pojawienie się wprowadza romantyczne, ale i po troszku tragiczne nuty, stanowiące zarazem bardzo ważny trzon całej fabuły. "Nokturno" jest bowiem w dużej mierze historią trudnej miłości między parą głównych protagonistów. I jakby jeszcze wszystkiego było mało, autor dorzuca nam namiastkę opowieści superbohaterskiej, z klasycznym motywem zemsty. Te dwa wątki, czyli miłość i zemsta plus umiejscowienie akcji w świecie na pograniczu życia i śmierci, bardzo mocno skojarzyły mi się z moim ukochanym "Krukiem" Jamesa O'Barra. Wiadomix, mamy tutaj do czynienia z ładunkiem emocjonalnym ciut mniejszego kalibru niż tragiczna historia Erica i Shelly, ale jednak i tak potrafiła ona zagrać na moich emocjach z siłą riffów, wychodzących spod ręki Secka.

Na zakończenie kilka zdań o grafikach, które prezentują się wprost fenomenalnie. Bardzo zróżnicowane techniczne, zmieniające się w zależności od tego, jaki gatunek dominuje w danym momencie opowieści. Z jednej strony mroczne, klimatyczne, niczym senne obrazy, z drugiej agresywne, dynamiczne, jak muzyka tworzona przez głównego bohatera.

Podsumowując, piękna, wielowątkowa historia miłosna, osadzona w miejscu i czasie, w którym przenikają się światy żywych i umarłych, przesiąknięta w całości ciężkim, metalowym brzmieniem. Lektura obowiązkowa!!! Czytajcie!!!

Tyle ode mnie!!! Do usłyszenia!!!

P.S. Jeżeli nie mieliście do tej pory styczności z twórczością Exhorder, koniecznie musicie to nadrobić!!! Jest ogień!!!

Od pewnego czasu, dzięki temu, że zainwestowałem w Spotify, udało mi się odkryć sporo zespołów, o których istnieniu nie miałem zielonego pojęcia, a których muzyka, przy bliższym poznaniu, okazywała się istną petardą. Ostatnio w propozycjach wyświetlił mi się singiel, pochodzącej z Nowego Orleanu, grupy Exhorder, który przyciągnął mnie mega klimatyczną okładką. Zrobiłem więc...

Najmniej porywający tytuł Sandovala. Realistyczna, jak na niego, fabuła uwypukla pewne scenariuszowe skróty. I tak kocham ten komiks, ale nie pochodzę do niego bezkrytycznie.

Najmniej porywający tytuł Sandovala. Realistyczna, jak na niego, fabuła uwypukla pewne scenariuszowe skróty. I tak kocham ten komiks, ale nie pochodzę do niego bezkrytycznie.

Kojarzycie ten moment, gdy uderza was wrażenie, że oto widzicie przed sobą połączenie mnogich motywów? Art Nouveau zespojonego ze stylem noir, lub groteskowości przeplatanej morskimi opowieściami o nadziejach, miłościach i walkach?

Coś takiego, może przeniknąć po was jak po dreszcz, jeżeli zdecydujecie się na przeczytanie "Nokturno".

T. Sandoval w swoim komiksie, pozwala czytelnikom na głębsze zrozumienie rzeczywistości, trosk, problemów, przyjemności, muzyki i wewnętrznego aspektu osobowości, skazując wymienione przymioty na bycie wyrażonymi w bardzo barwny i metaforyczny sposób. Nie brak w tym oniryzmu, towarzyszy wszystkiemu również pomysłowość i unikalna forma kreacji.

Każda opowieść ma swój koniec, będący jednocześnie startem dla tego, kto zakończenie ujrzy. Jeśli chcecie więc, aby waszym początkiem stały się nowe wizualne odczucia i niecodzienne przemyślenia, nie zawahajcie się wejść w mroczny i bardzo ludzki świat "Nokturno".

Kojarzycie ten moment, gdy uderza was wrażenie, że oto widzicie przed sobą połączenie mnogich motywów? Art Nouveau zespojonego ze stylem noir, lub groteskowości przeplatanej morskimi opowieściami o nadziejach, miłościach i walkach?

Coś takiego, może przeniknąć po was jak po dreszcz, jeżeli zdecydujecie się na przeczytanie "Nokturno".

T. Sandoval w swoim komiksie, pozwala...

Chyba za wiele wątków wplecionych w jedną historię.

Chyba za wiele wątków wplecionych w jedną historię.

Bardzo dobry komiks. Dobre rysunki. Klimatyczny. Trudny. O milosci. Polecam.

Bardzo dobry komiks. Dobre rysunki. Klimatyczny. Trudny. O milosci. Polecam.

Przeczytałam z niejakim zadziwieniem, lecz nie z zachwytem. Dlaczego? Akcja rozwija się w sposób nieoczywisty, rysunki raz przykuwają uwagę, a niekiedy odrzucają. Trochę nierzeczywistych postaci (typu chodzące i dopingujące do działania głównego bohatera, szkielety),których obecność nie jest w żaden sposób uargumentowana czy wyjaśniona. Podsumowując historia dość ciekawa, wyrysowana intrygującą, lecz nie zawsze piękną kreską. Da się przeczytać, ale szału nie ma.

Przeczytałam z niejakim zadziwieniem, lecz nie z zachwytem. Dlaczego? Akcja rozwija się w sposób nieoczywisty, rysunki raz przykuwają uwagę, a niekiedy odrzucają. Trochę nierzeczywistych postaci (typu chodzące i dopingujące do działania głównego bohatera, szkielety),których obecność nie jest w żaden sposób uargumentowana czy wyjaśniona. Podsumowując historia dość ciekawa,...