https://salomonik.eu/blog/przeczytane/3153-bekarty-z-poludnia-tom-3-powrot-do-domu

https://salomonik.eu/blog/przeczytane/3153-bekarty-z-poludnia-tom-3-powrot-do-domu

Niezły komiks, ale nie sądzę żeby kogoś porwał i powalił na kolana. Podoba mi pomysł na osadzenie akcji na amerykańskim, zaściankowym południu, surowe rysunki jeszcze podkreślają klimat. Sama fabuła i postaci, jak to niestety często bywa u Aarona, niezbyt głębokie i bez większego polotu. Jakoś niespecjalnie zależało mi na losie któregokolwiek bohatera. Prosta historia z wątkami kryminalnymi. Można przeczytać, ale to żadne "must have". Z całej serii najlepszy był tom 1, dalej jest słabiej.

Niezły komiks, ale nie sądzę żeby kogoś porwał i powalił na kolana. Podoba mi pomysł na osadzenie akcji na amerykańskim, zaściankowym południu, surowe rysunki jeszcze podkreślają klimat. Sama fabuła i postaci, jak to niestety często bywa u Aarona, niezbyt głębokie i bez większego polotu. Jakoś niespecjalnie zależało mi na losie któregokolwiek bohatera. Prosta historia z...

Podejrzewałem, że w tym albumie akcja ruszy z kopyta, tymczasem Aaron skupił się na czymś innym niż rozwinięcie głównej opowieści. Każdy zeszyt traktuje tu o innej postaci, a całościowo w "Powrocie do domu" chodzi o bohaterów, którzy dotąd stali w cieniu, jak na przykład szeryf hrabstwa Craw, czy psychopatyczny zbir trenera Bossa, niejaki Esaw. Wyszło to w mojej opinii przekonująco, pozwoliło bowiem po raz kolejny poszerzyć kontekst całej historii, pokazać kim są tytułowi bękarci i jakie grzechy mają na sumieniu.

Koniec album zapowiada już chyba jednak przyspieszenie akcji, i jakkolwiek podobało mi się to poszerzanie tła, to już najwyższy czas na mocny finał, zwłaszcza, że kolejny tom zbiorczy to już zamknięcie tej opowieści.

Podejrzewałem, że w tym albumie akcja ruszy z kopyta, tymczasem Aaron skupił się na czymś innym niż rozwinięcie głównej opowieści. Każdy zeszyt traktuje tu o innej postaci, a całościowo w "Powrocie do domu" chodzi o bohaterów, którzy dotąd stali w cieniu, jak na przykład szeryf hrabstwa Craw, czy psychopatyczny zbir trenera Bossa, niejaki Esaw. Wyszło to w mojej opinii...

Poprzedni tom stanowił jedną wielką retrospekcję. Okładka trzeciego tomu sugeruje, że akcja ruszy do przodu, a istotną rolę odegra postać wprowadzona pod koniec pierwszego tomu. Jednakże tom ten to tak naprawdę zbiór krótkich opowieści o poszczególnych mieszkańcach miasteczka. Czy te opowieści są równie ciekawe co geneza trenera z tomu drugiego?

Bohaterem pierwszej opowieści jest szeryf miasteczka. Pokazane tu jest jak przedstawiciel prawa jest bezsilny wobec korupcji i zepsucia miasteczka. Na początku taka apatia bohatera może budzić oburzenie czytelnika, ale obecna sytuacja zestawiana jest z retrospekcją wyjaśniającą motywację tego bohatera i jego relacje z prawdziwą władzą miasteczka. Pokazane jest, że nie zgadza się na obecną sytuację, ale z pewnych powodów nie może nic zrobić. W szczególności ostatnia strona komiksu stawia wszystko na głowie.

Druga historia opowiada o naprawdę antypatycznym zbirze o imieniu Esaw. Pewnego razu zostaje odwiedzony przez przedstawiciela lokalnego kościoła, który usiłuje go nawrócić i towarzyszy mu przez cały dzień. Kontrast między dwoma głównymi bohaterami jest uderzającym. Esaw jest pozbawiony jakichkolwiek pozytywnych cech. Traktuje kobiety przedmiotowo, krzywdzi innych dla zabawy i myśli tylko o sobie. Jest to dobrze podkreślone przez pola tekstu ukazujące jego myśli, które składają się albo z pojedynczych słów albo z krótkich zdań. Z kolei przedstawiciel kościoła reprezentuje idealne dobro, które jest bezsilne wobec zła. Można z jednej strony podziwiać nieustępliwość tej postaci, ale z drugiej strony można też się załamać nad jego naiwnością.

W kolejnej opowieści czytelnik obserwuje typowy dzień lokalnego odludka mieszkającego w lesie. Sam zdobywa pożywienie i walczy z przyrodą. Równocześnie jednak ukazana jest jego wiara w Boga, która czasami przekracza granice rozsądku i może być niebezpieczna. Tutaj też pokazane jest, że nie zgadza się na wszystko co się dzieje w miasteczku, ale tak naprawdę interweniuje dosyć rzadko, chociaż bardzo zdecydowanie. Poza tym jednak odgrywa rolę niegroźnego dziwaka. Bardzo ciekawa postać.

Głównymi bohaterami następnej historii jest chłopak, który pomagał protagoniście w pierwszym tomie, a także ociężały umysłowo osiłek na usługach trenera. Okazuje się, że siłacz nie jest wyłącznie pozbawionym osobowości silnorękim, ale odczuwa wyrzuty sumienia z powodu wydarzeń i usiłuje odpokutować za część swoich grzechów. Przy tym jednak ma dosyć specyficzną moralność, bo nie żałuje swoich czynów i dalej wykonuje rozkazy trenera. Z kolei wątek chłopaka jest dosyć dziwny. Fragmenty historii z jego punktu widzenia balansują na granicy snu i jawy, gdzie ciężko powiedzieć, co tak naprawdę się dzieje. Szczególnie finał jest bardzo niepokojący i może sugerować interesujące rozwinięcie.

Również trener dostaje tutaj własną opowieść, która udowadnia, że poprzedni tom nie powiedział jeszcze wszystkiego o tej postaci. Pokazane jest jak twardą ręką rządzi miastem i działa podczas poszczególnych rozgrywek sportowych. Okazuje się, że nie akceptuje przegranej i nawet bez swoich podopiecznych jest bardzo groźny. W dodatku okłamuje też samego siebie. Tutaj też pokazana jest oficjalna władza, która tak naprawdę istnieje tylko na pokaz.

Ostatnia opowieść poświęcona jest córce Earla Tubba, która przybywa do domu swojego ojca. Pokazane tu jest jej spotkanie z lokalnymi przedstawicielami prawa i sąsiadami. Można się trochę dowiedzieć jak wyglądały jej relacje z ojcem. Szybko dochodzi tu też do eskalacji przemocy, której najbardziej szokujący jest paradoksalnie spokojny finał. Szkoda, że sama postać wpada przy tym w stereotypowe ukazanie kobiety-żołnierza, która jest niepokonaną maszyną zabijania.

Rysunki Jasona Latoura są tu dosyć nierówne. Sceny przemocy w jego wykonaniu są bardzo naturalistyczne i czasami wręcz odrzucają. Postacie przez niego rysowane reprezentują różny typ wyglądu , gdzie nie ma zbyt dużo modelowej urody. Jest też parę bardzo psychodelicznych scen, gdzie rysownik wykorzystuje elementy z fikcyjnej brutalnej kreskówki. Czasami jednak widać tu brak staranności i bohaterowie wyglądają bardzo nienaturalnie .

Tom świetnie przedstawia bohaterów zaledwie zarysowanych w poprzednich odsłonach serii. Dalej jest to bardzo brutalna rzeczywistość, gdzie dobro jest bezsilne. Szkoda, że rysunki nie zawsze dają radę. Jeśli jednak komuś nie przeszkadza kolejne zatrzymanie akcji, to polecam.

Poprzedni tom stanowił jedną wielką retrospekcję. Okładka trzeciego tomu sugeruje, że akcja ruszy do przodu, a istotną rolę odegra postać wprowadzona pod koniec pierwszego tomu. Jednakże tom ten to tak naprawdę zbiór krótkich opowieści o poszczególnych mieszkańcach miasteczka. Czy te opowieści są równie ciekawe co geneza trenera z tomu drugiego?

Bohaterem pierwszej...

Trzeba przyznać, że Jason Aaron wystawia cierpliwość i lojalność czytelników serii Bękarty z południa na próbę. Fabuła „jedynki” i „dwójki” skupiała się na budowaniu mitu trenera drużyny Rebeliantów, Eulessa Bossa, który twardą ręką rządzi całym hrabstwem Craw. Album Powrót do domu w niewielkim stopniu posuwa akcję do przodu. Wciąż najważniejszy jest Boss, jego „zmagania” z nieprzyjemną rzeczywistością oraz umacnianie autorytetu, który zbudowany jest na strachu.

W bieżącej odsłonie pomieszczono pięć oryginalnych zeszytów serii. Każdy z nich stanowi oddzielny rozdział, który poświęcony został innej postaci. Większość ma na pieńku z Bossem. Elementem spajającym poszczególne fabuły są przygotowania do meczu (i sam mecz) Rebeliantów z drużyną hrabstwa Wetumpka, który ma odbyć się na miejscowym boisku. Trener ze wszystkich stron słyszy, że nie może sobie pozwolić na przegraną. Pętla wokół jego szyi zacieśnia się z każdą kolejną sceną. Trzeba przyznać, to się scenarzyście udało: prawie czujemy przyspieszony puls, krótki i płytki oddech oraz narastającą złość i frustrację trenera.

(...) Wizualnie niewiele się zmienia. Jason Latour nadal raczy czytelnika mało przyjemnym obrazem południa Stanów Zjednoczonych, gdzie wszyscy mieszkańcy – nawet dzieci – mają szkaradne rysy twarzy, a główny bohater wygląda jak potwór. Na pierwszy rzut oka żadna z występujących postaci nie wzbudza u czytelnika sympatii.

Na album Powrót do domu możemy spojrzeć jak na zbiór opowiadań osadzony w scenerii południa Stanów. Scenarzysta zafundował czytelnikowi emocjonujące spotkanie z „uroczymi” mieszkańcami tego regionu. Omawiana część jawi się jako swoisty antrakt między kolejnymi wydarzeniami nadrzędnej fabuły. Choć z drugiej strony, czy ktoś, po przeczytaniu wszystkich trzech odcinków, może z pełną precyzją powiedzieć, na czym dokładnie polega wątek główny?

- - -
cały tekst do przeczytania tu:
https://dybuk.wordpress.com/2017/07/26/bekarty-z-poludnia-3-powrot-do-domu/

Trzeba przyznać, że Jason Aaron wystawia cierpliwość i lojalność czytelników serii Bękarty z południa na próbę. Fabuła „jedynki” i „dwójki” skupiała się na budowaniu mitu trenera drużyny Rebeliantów, Eulessa Bossa, który twardą ręką rządzi całym hrabstwem Craw. Album Powrót do domu w niewielkim stopniu posuwa akcję do przodu. Wciąż najważniejszy jest Boss, jego „zmagania” z...