Bardzo dobra książka, ciekawe wątki i postaci, a także świetny język autorki

Bardzo dobra książka, ciekawe wątki i postaci, a także świetny język autorki

Oaza spokoju, to skrzyżowanie bajki z niezłą powieścią społeczno-obyczajową.
Główna bohaterka, Miranda Szalej na skutek różnych zawirowań w życiu osobistym i zawodowym, po latach wraca na osiedle na którym wyrosła. Jako nauczycielka bez pracy, przyjmuje pierwszą ofertę, jaka jej się trafia. jest nią zastępstwo, a konkretnie wychowawstwo w gimnazjum. Niełatwy kawałek chleba. Po pierwsze nowe środowisko, nowi koledzy, nowi uczniowie. Poza tym młodzież w trudnym, gimnazjalnym wieku. Perypetie Mirandy w pracy to nie jedyny wątek powieści. Bohaterka zajmuje się także na poły praca detektywistyczną, na poły wtykaniem nosa w nie do końca jej sprawy.
Co z tego wyniknie? Tego nie zdradzę. Zachęcam za to do lektury książki, która choć ma drobne wady, jest ciekawą lekturą.
Ciekawym jest manewr, jaki zastosowała autorka. Narracja prowadzona jest na przemian z perspektywy kolejnych postaci na różne sposoby. Poznajmy więc całą historię z punktu widzenia Mirandy, jej mamy, ale nie tylko. Daje to bardzo ciekawy obraz sytuacji i możliwość spojrzenia na problemy, kwestie z różnego, często odmiennego punktu widzenia.
Interesująco jest nakreślony mikroświat, w którym obraca się Miranda. To trochę duszne, klaustrofobiczne, niewielkie osiedle. Taki mały światek w centrum olbrzymiego świata.
W to wszystko wsadzone są różne ludzkie dramaty. Jedne mniejsze, drugie większe. Jedne dotyczą samej Mirandy, inne jej uczniów, sąsiadów.
Niestety, ale te większe problemy nie zawsze udało się autorce dobrze pociągnąć, ciekawie rozwiązać, odpowiednio nakreślić. A szkoda. Opisane problemy dawały ciekawe możliwości literackie. Mogły także poprzez poruszane, niejednokrotnie trudne i ważne kwestie, trafić do wielu czytelników, być dla nich niejako drogowskazem. Część z nich jest opowiedziana lakonicznie, część rozwiązana równie szybko, jak nakreślona. Czegoś w tym brakuje....
Mimo tej drobnej wady książkę dobrze się czyta. Na długie jesienne wieczory może to być ciekawa lektura, w której wiele z nas dostrzeże jakiś fragment własnego życia, własnych poplątanych losów. Warto przeczytać Oazę spokoju. Dodatkowym atutem, o którym chciałabym wspomnieć, są liczne odniesienia do literatury. Za to olbrzymi plus.
.

Oaza spokoju, to skrzyżowanie bajki z niezłą powieścią społeczno-obyczajową.
Główna bohaterka, Miranda Szalej na skutek różnych zawirowań w życiu osobistym i zawodowym, po latach wraca na osiedle na którym wyrosła. Jako nauczycielka bez pracy, przyjmuje pierwszą ofertę, jaka jej się trafia. jest nią zastępstwo, a konkretnie wychowawstwo w gimnazjum. Niełatwy kawałek chleba....

Świetna, wciągająca i autentyczna opowieść o rzeczywistości polskiej szkoły i więziach między ludźmi mieszkającymi w jednym mieście. Bardzo podoba mi się styl pisania, postaci nakreślone są tak, że ożywały bez problemu w mojej głowie i wzbudzały emocje, choćby pojawiały się jedynie epizodycznie. Tajemniczy blog, szkolne życie, lokalne ciekawostki i wiele poruszonych trudnych tematów, zazębiają się i tworzą świat, z którego nie chce się wychodzić. To jedna z tych książek, po których pojawia się czytelniczy kac :)

Świetna, wciągająca i autentyczna opowieść o rzeczywistości polskiej szkoły i więziach między ludźmi mieszkającymi w jednym mieście. Bardzo podoba mi się styl pisania, postaci nakreślone są tak, że ożywały bez problemu w mojej głowie i wzbudzały emocje, choćby pojawiały się jedynie epizodycznie. Tajemniczy blog, szkolne życie, lokalne ciekawostki i wiele poruszonych...

Są takie książki, które mnie zaskakują w sposób szczególny. Bo trafiają ze swoim przekazem w tak właściwą chwilę w życiu, że aż jest to nie do uwierzenia. Były wakacje, urlop, chciałam przeczytać coś lekkiego, ale wciągającego. No i bam.
Oaza spokoju to nazwa nowo powstającego osiedla na miejscu Menelskiego Lasku. Z tą częścią miasta związani są ludzie, a tam gdzie ludzie tam i wspomnienia, zdarzenia, minione przeżycia. I w tym momencie przekształcania starego w coś nowego, pojawia się Miranda. Dziennikarka, córka Irmy -nauczycielki języka polskiego, którą będzie zastępować w szkole podczas jej choroby. Gimnazjum, trudna klasa, specyficzna młodzież. Jak zastąpić matkę, która była tą NAJ...No i tu wchodzimy w relację matka-córka, bo jak to w życiu bywa, łatwiej zrozumieć obcych niż bliskich, najtrudniej być pedagogiem we własnym domu. Nowe miejsce pracy to nowe wyzwania, ale też powrót do przeszłości, poprzez wędrówkę wspomnień do lat szkolnych. To jeden aspekt tej książki. Inny to problemy z jakimi boryka się współczesny młody człowiek, i cóż, okazuje się, że niewiele się one różnią od tych sprzed 20 lat...
Ciekawym motywem są rozdziały bloga, które prowadzi tajemniczy UNGEHEUER, a tematyką jest nowo powstające osiedle Oaza spokoju. Ale czy tylko ono? Historia kilku ludzi, pokoleń, która przeplata się w sposób naturalny ze sobą, po to, aby utkać kilim zwany życiem.
Oaza spokoju porusza trudne tematy, ale w sposób przystępny, nie przegadany. Autorce udało się nie przekroczyć granicy naiwności, czy popaść w ckliwość, ale też nie popłynęła nurtem ciężkiej analizy psychologicznej, notabene, uwielbianej przeze mnie.
Książka, która tak się wpasowała w moją sytuację życiowo-zawodową, że aż nie do uwierzenia.
"Zbaczajcie z utartych dróg, szukajcie waszych map świata.(...) Zacznijcie od najbliższej okolicy. Zostawcie na deser Grecje, Szwecje i Chorwacje. Modne turystyczne destynacje i religijno-filozoficzne predestynacje. Zostawcie samochód w garażu. Wybierzcie się na spacer po najbliższej okolicy. Idźcie, jak mawiają, na nogach. Na rękach. Na rzęsach. I rozglądajcie się."

Są takie książki, które mnie zaskakują w sposób szczególny. Bo trafiają ze swoim przekazem w tak właściwą chwilę w życiu, że aż jest to nie do uwierzenia. Były wakacje, urlop, chciałam przeczytać coś lekkiego, ale wciągającego. No i bam.
Oaza spokoju to nazwa nowo powstającego osiedla na miejscu Menelskiego Lasku. Z tą częścią miasta związani są ludzie, a tam gdzie...

Irma jest nauczycielką języka polskiego, kochającą swoich uczniów niemalże jak własne dzieci. Jednak jej córka, Miranda, ma na ten temat inne zdanie- jej matka kocha to, co obce, nie zwracając uwagi na własne dziecko. Kobieta ani nie rozumie tego uczucia, ani nie wie, dlaczego dla niej matka od zawsze miała mniej rodzicielskich uczuć. Gdy jednak Miranda traci pracę jako dziennikarka, a Irma musi przejść poważną operację, na prośbę seniorki zajmuje jej miejsce za szkolnym biurkiem.

Wolę brzydotę, jest bliżej krwiobiegu.

Ta lektura niesie za sobą zapach kredy, szkolnych klas i tego, co akurat postanowiły na obiad zaserwować panie ze stołówki. To tak, jakbym nagle cofnęła się te kilka lat wstecz i ponownie biegła na lekcję, bo przecież dzwonek dał o sobie znać już dobrych kilka minut temu. To tak, jakbym ponownie miała możliwość porozmawiać z ludźmi, których obecnie nie widuję i -prawdopodobnie- nie zobaczę już nigdy. Pomimo że książka jest typową powieścią kobiecą, poruszającą zupełnie inne tematy, niż szkolne sprawy.
Kobieca powieść o kobietach; o losie, który zbyt często sypie nam pod stopy kwiaty, aby później rzucać nam w oczy piach. Złe scenariusze życiowe to przecież dla niego specjalność, prawda? Wszystko zaczyna się od pewnej polonistki, którą uwielbiały wszystkie dzieciaki. Nie dała sobie wejść na głowę, potrafiła trafnie odparować komentarze młodzieży, a przy tym każdy wiedział, że może zwrócić się do niej o radę. Od pani Irmy historia idzie dalej, zatacza kręgi i nagle drogi dawnych klasowych kumpli, wrogów czy miłości ponownie się krzyżują. Świat jest mały, ponoć.

Mimo że Irma była tak uwielbiana przez wielu, jej własna córka nie rozumiała tego fenomenu. Nie to, że matka była dla niej opryskliwa czy korzystała z rozwiązań siłowych, nie. Miranda była pewna, że matka ma w sobie za mało miłości, aby obdarzyć nią całą klasę i do tego własną córkę. Przyjęcie stanowiska Irmy na jakiś czas pomogło młodej kobiecie poniekąd poznać matkę lepiej, niż miała możliwość do tej pory.

Oaza spokoju to -jak wspominałam- powieść od kobiety, o kobietach i dla kobiet. Autorka skupia się przede wszystkim na skomplikowanej relacji matka- córka, lecz również porusza temat odnalezienia własnego miejsca w świecie, małżeństwie, niezrozumienia. Każdy z nas niemal przez całe życie szuka odpowiedzi na pytanie, kim jest. I gdzie powinien należeć.

A morał? Morału nie będzie. Żyjcie, czytajcie i nie analizujcie zbyt wiele. I kochajcie, przede wszystkim.

Irma jest nauczycielką języka polskiego, kochającą swoich uczniów niemalże jak własne dzieci. Jednak jej córka, Miranda, ma na ten temat inne zdanie- jej matka kocha to, co obce, nie zwracając uwagi na własne dziecko. Kobieta ani nie rozumie tego uczucia, ani nie wie, dlaczego dla niej matka od zawsze miała mniej rodzicielskich uczuć. Gdy jednak Miranda traci pracę jako...