Ostatni tom serii to satysfakcjonujące, aczkolwiek bynajmniej nie perfekcyjne zakończenie przygód ostatniego faceta na świecie. Znajdą się tutaj bardzo dobrze napisane sceny, świetne postmodernistyczne dialogi, ciekawe sytuacje i całkiem sporo melancholii. Ale równie dobrze można rozpocząć ocenianie tego komiksu od drugiego końca skali: poczynając od bzdurnego (i na dodatek zupełnie niepotrzebnego) „wyjaśnienia” przyczyny wymarcia mężczyzn, po irracjonalne zachowania kilku głównych bohaterek z generał Alter i Beth, narzeczoną Yoricka, na czele.

Myślę, że największym plusem piątego tomu jest udane „wybrnięcie” Briana K. Vaughana i napisanie słodko-gorzkiego finału całej historii. Po wszelakich burzach, katastrofach i armageddonach zwykłe życie toczy się jakoś tam dalej i powoli rany zostają przykryte bliznami. Zapomnieć dramatycznych wydarzeń się nie da – ale świat ma nadal sporo do zaoferowania. Wsadzenie sobie lufy do ust i pociągnięcie za spust nadal będzie dla co niektórych rozwiązaniem, jednak większość ocalałych znajdzie dosyć energii w sobie, aby odważyć się na start od nowa.

Droga Yoricka i jego przyjaciół do tego punktu opisana jest stosunkowo ciekawie i wiarygodnie. Natomiast scenariusz zawiódł w kwestii technicznie najtrudniejszej, czyli przy wyjaśnieniu przyczyn katastrofy. Dlaczego Vaughan w ogóle za to się zabrał jest dla mnie tajemnicą. Gdyby był odrobinę odważniejszy i przyznał się, że dobrego wyjaśnienia dla bardzo efekciarskiego wymarcia samców ssaków w ciągu kilku sekund i tak nie da się sprokurować, wtedy ten tom otrzymałby przynajmniej jedną gwiazdkę więcej. Jeszcze jedną przyznałbym, gdyby nie przerysowane zachowania generał Alter i jej izraelskiego plutonu. Podobnie ma się sprawa z Beth, narzeczoną Yoricka. Rozwój tej postaci zostaje odwrócony o 180 stopni na niewielu kartkach tego tomu. Typowy deus ex machina.

Spoglądając na miejsca w tej antologii, które nie przypadły mi do gustu, to skupiają się one w zeszytach historii „Dlaczego i czemuż to?” I dokładnie z zadawaniem sobie tego pytania czytałem tę część opowieści.

Podsumowując całą serię stwierdzam, że nie jestem całkowicie przekonany, dlaczego musiałem przebrnąć przez trzy słabsze środkowe tomy, aby dotrzeć do lepiej napisanego finału. Mam uczucie niedosytu i straconej szansy na wspaniałą okazję, aby w opowieści pełnej przemocy, bólu i strachu „przemycić” naprawdę inteligentną rozprawę o stanie spraw między płciami w naszym postmodernistycznym świecie.

Ostatni tom serii to satysfakcjonujące, aczkolwiek bynajmniej nie perfekcyjne zakończenie przygód ostatniego faceta na świecie. Znajdą się tutaj bardzo dobrze napisane sceny, świetne postmodernistyczne dialogi, ciekawe sytuacje i całkiem sporo melancholii. Ale równie dobrze można rozpocząć ocenianie tego komiksu od drugiego końca skali: poczynając od bzdurnego (i na dodatek...