Niezależnie, czy jest się osobą wierzącą, czy nie to uważam, że każdy powinien przeczytać tę książkę. Fakty są takie, że nie można racjonalnie podważyć źródeł zawartych w tej publikacji (choć pewnie znajdą się i tacy co to zrobią). Co najważniejsze to nasuwa mi się do głowy jedna myśl po przeczytaniu całości - jeśli ktoś szuka prawdy i odpowiedzi to je znajdzie. Reszta należy do nas. W końcu jak sam autor wspomina, każdy posiada wolną wolę i to czy ktoś uwierzy w to co tutaj napisano, czy nie należy wyłącznie do nas samych. Pozdrawiam

Niezależnie, czy jest się osobą wierzącą, czy nie to uważam, że każdy powinien przeczytać tę książkę. Fakty są takie, że nie można racjonalnie podważyć źródeł zawartych w tej publikacji (choć pewnie znajdą się i tacy co to zrobią). Co najważniejsze to nasuwa mi się do głowy jedna myśl po przeczytaniu całości - jeśli ktoś szuka prawdy i odpowiedzi to je znajdzie. Reszta...

Czy jest jeszcze ktoś, kto nie czytał „Życia po życiu” Raymonda Moody, które po raz pierwszy ukazało się w 1975 roku?
Od tego czasu dwie rzeczy bardzo się zmieniły:
- udoskonalone zostaly techniki reanimacyjne, przez co więcej pacjentów niż kiedyś powraca do życia po doświadczeniu śmierci klinicznej
- rozwinęła się bardzo komunikacja światowa. Przede wszystkim internet pozwala badaczom dotrzeć do znacznie większej ilości ludzi z takimi przeżyciami niż było to możliwe w latach 70-tych.
Interesująca jest osoba autora. Dr. Pathrick Theillier, lekarz i katolik, był w latach 1998-2009 przewodniczącym Biura Medycznego w Lourdes, które zajmuje się badaniem niewytłumaczalnych przez medycynę przypadków uzdrowień, jakie miały tam miejsce. Pracują w tym biurze również lekarze niewierzący. Theillier opisuje te uzdrowienia w innych swoich książkach, po które chcę sięgnać. W tej wspomina tylko na marginesie, że uzdrowień w Lourdes doznają nie tylko katolicy, ale i ludzie innych wyznań, szczególnie często kobiety muzułmańskie. Autor napisał wydanie niemieckie sam, bez tłumacza. Przedstawia on w tej książce doświadczenia ludzi z zaświatami z różnych stron:
- z naukowego punktu widzenia
- z punktu widzenia religii (przytacza fragmenty Pisma św. i porównuje je z doświadczeniami w stanie śmierci klinicznej)
- z punktu widzenia antropologii chrześcijańskiej
- porównuje przeżycia pacjentów z przypadkami cudownych uzdrowień i znajduje punkty styczne
- porównuje te doświadczenia z objawieniami i przeżyciami mistyków, na które to mamy wielu świadków (lewitacja, bilokacja, obywanie się bez pokarmu, ekstazy, stygmaty, ukazywanie się Jezusa i świętych).

Pomiędzy rozdziałami umieścił siedem świadectw.

Tematyka bardzo interesująca, ale próba usystematyzowania tego, co wiemy, dość męcząca dla tych, którzy dotąd nie interesowali się tym tematem. Poszukiwacze zbiorów pasjonujących opowieści będą rozczarowani.
Mimo to książka warta przeczytania, zwłaszcza dla osób bojących się śmierci.

Czy jest jeszcze ktoś, kto nie czytał „Życia po życiu” Raymonda Moody, które po raz pierwszy ukazało się w 1975 roku?
Od tego czasu dwie rzeczy bardzo się zmieniły:
- udoskonalone zostaly techniki reanimacyjne, przez co więcej pacjentów niż kiedyś powraca do życia po doświadczeniu śmierci klinicznej
- rozwinęła się bardzo komunikacja światowa. Przede wszystkim internet...

Czy jest jeszcze ktoś, kto nie czytał „Życia po życiu” Raymonda Moody, które po raz pierwszy ukazało się w 1975 roku?
Od tego czasu dwie rzeczy bardzo się zmieniły:
- udoskonalone zostaly techniki reanimacyjne, przez co więcej pacjentów niż kiedyś powraca do życia po doświadczeniu śmierci klinicznej
- rozwinęła się bardzo komunikacja światowa. Przede wszystkim internet pozwala badaczom dotrzeć do znacznie większej ilości ludzi z takimi przeżyciami niż było to możliwe w latach 70-tych.
Interesująca jest osoba autora. Dr. Pathrick Theillier, lekarz i katolik, był w latach 1998-2009 przewodniczącym Biura Medycznego w Lourdes, które zajmuje się badaniem niewytłumaczalnych przez medycynę przypadków uzdrowień, jakie miały tam miejsce. Pracują w tym biurze również lekarze niewierzący. Theillier opisuje te uzdrowienia w innych swoich książkach, po które chcę sięgnać. W tej wspomina tylko na marginesie, że uzdrowień w Lourdes doznają nie tylko katolicy, ale i ludzie innych wyznań, szczególnie często kobiety muzułmańskie. Autor napisał wydanie niemieckie sam, bez tłumacza. Przedstawia on w tej książce doświadczenia ludzi z zaświatami z różnych stron:
- z naukowego punktu widzenia
- z punktu widzenia religii (przytacza fragmenty Pisma św. i porównuje je z doświadczeniami w stanie śmierci klinicznej)
- z punktu widzenia antropologii chrześcijańskiej
- porównuje przeżycia pacjentów z przypadkami cudownych uzdrowień i znajduje punkty styczne
- porównuje te doświadczenia z objawieniami i przeżyciami mistyków, na które to mamy wielu świadków (lewitacja, bilokacja, obywanie się bez pokarmu, ekstazy, stygmaty, ukazywanie się Jezusa i świętych).

Pomiędzy rozdziałami umieścił siedem świadectw.

Tematyka bardzo interesująca, ale próba usystematyzowania tego, co wiemy, dość męcząca dla tych, którzy dotąd nie interesowali się tym tematem. Poszukiwacze zbiorów pasjonujących opowieści będą rozczarowani.
Mimo to książka warta przeczytania, zwłaszcza dla osób bojących się śmierci.
Czytałam wydanie niemieckie, nie oceniam tłumaczenia na język polski.

Czy jest jeszcze ktoś, kto nie czytał „Życia po życiu” Raymonda Moody, które po raz pierwszy ukazało się w 1975 roku?
Od tego czasu dwie rzeczy bardzo się zmieniły:
- udoskonalone zostaly techniki reanimacyjne, przez co więcej pacjentów niż kiedyś powraca do życia po doświadczeniu śmierci klinicznej
- rozwinęła się bardzo komunikacja światowa. Przede wszystkim internet...

Dla mnie bardzo dobra książka. Opisuje przypadki, które spotkały ludzi podczas "śmierci klinicznej". Czyta się szybko, język jest prosty. Wiem że odbiór takich książek w dużej mierze zależy od tego czy ktoś w to wierzy. Zachęcam do zapoznania się z tym tytułem.

Dla mnie bardzo dobra książka. Opisuje przypadki, które spotkały ludzi podczas "śmierci klinicznej". Czyta się szybko, język jest prosty. Wiem że odbiór takich książek w dużej mierze zależy od tego czy ktoś w to wierzy. Zachęcam do zapoznania się z tym tytułem.

Taki groch z kapustą - skakanie z tematu na temat i nadmiernie wyeksponowany kaznodziejski ton to nie jedyne, ale najbardziej uderzające wady książki. Można, tylko po co?

Taki groch z kapustą - skakanie z tematu na temat i nadmiernie wyeksponowany kaznodziejski ton to nie jedyne, ale najbardziej uderzające wady książki. Można, tylko po co?

Temat mój ulubiony jednak sposób jego przedstawienia i język autora nie podszedł mi totalnie. Dotrwałam tylko do połowy.

Temat mój ulubiony jednak sposób jego przedstawienia i język autora nie podszedł mi totalnie. Dotrwałam tylko do połowy.