Już od pierwszych stron druga część trylogii Penny Vincenzi zawładnęła moją wyobraźnią, zauroczyła bliźniaczkami obchodzącymi osiemnaste urodziny. „Niezłe ziółka!”, pomyślałam. Błyskawicznie odnalazłam klimat z pierwszego tomu „No Angel”. Zapowiadało się bardzo dobrze. I nie zawiodłam się. Chociaż im więcej stron przeczytałam, tym bardziej poważnie i tragicznie się robiło. Zbliża się wielkimi krokami wojna. Najpierw niepokojące wieści o wzrastającej popularności Herr Hitlera w Niemczech, potem wywołujące równie duży strach epizody związane z działalnością niektórych Brytyjczyków, popierających poglądy Oswalda Mosleya. Niestety jedna z głównych bohaterek powieści jest zafascynowana ideami nacjonalistycznymi, co prowadzi do poważnych konfliktów w jej rodzinie. W końcu wybucha wojna, która jedną z bohaterek zastaje we Francji. Rozczarowaniem dla polskiego czytelnika jest całkowite pominięcie Polski poza jednym chyba zdaniem, w którym jest mowa o 1 września. Szkoda, bo autorka poświęciła wiele stron i uwagi bitwie o Anglię…

Właściwie to mamy tutaj kilka bohaterek. Celia schodzi na dalszy plan, ale dalej odgrywa ważną rolę, bliźniaczki, Barty, LM, Izzie. Jest też kilku mężczyzn – Oliver, Sebastian, Kit, Jay, nieszczęśliwy, żałosny, ale też wzbudzający spore współczucie Giles. Każdy i każda z nich ma tu niebagatelną rolę do spełnienia, każdy ma intrygującą i dramatyczną opowieść o swoim życiu. Wraz z bohaterami przenosimy się z Anglii do Francji, a także do Stanów Zjednoczonych, jednak większość akcji dzieje się w Londynie.

Pasjonujące historie, czasem tylko trochę wydumane, nie pozwalają oderwać się od książki. Bo też dzieje się bardzo dużo i bardzo ciekawie. Chociaż jest to „czytadło”, to jednak na niezłym poziomie.

Już od pierwszych stron druga część trylogii Penny Vincenzi zawładnęła moją wyobraźnią, zauroczyła bliźniaczkami obchodzącymi osiemnaste urodziny. „Niezłe ziółka!”, pomyślałam. Błyskawicznie odnalazłam klimat z pierwszego tomu „No Angel”. Zapowiadało się bardzo dobrze. I nie zawiodłam się. Chociaż im więcej stron przeczytałam, tym bardziej poważnie i tragicznie się robiło....