Joanna Szczepkowska to moja ulubiona felietonistka. Czytam jej felietony w WO, a dzięki zbiorom książkowym mogę do nich wracać. Lubię je ze względu na styl, a zwłaszcza rozmaite stylizacje, świetny język - bogaty, urozmaicony, nieulegający modzie na bylejakość i skrótowość. Autorka reaguje na codzienność, a jednocześnie po kilku latach felietony są nadal aktualne.

Joanna Szczepkowska to moja ulubiona felietonistka. Czytam jej felietony w WO, a dzięki zbiorom książkowym mogę do nich wracać. Lubię je ze względu na styl, a zwłaszcza rozmaite stylizacje, świetny język - bogaty, urozmaicony, nieulegający modzie na bylejakość i skrótowość. Autorka reaguje na codzienność, a jednocześnie po kilku latach felietony są nadal aktualne.

Lubię czytać felietony pani Szczepkowskiej w WO, zawsze mi się podobają. Dawkowane pojedynczo. Kiedy czyta się je hurtem, w książce, ten zachwyt jakoś maleje, jedynie co któryś felieton okazuje się być tak naprawdę (w moim, oczywiście, mniemaniu) dobry. Reszta jakoś się rozmywa i po odwróceniu strony człowiek już nie pamięta, o czym moment temu czytał.

Lubię czytać felietony pani Szczepkowskiej w WO, zawsze mi się podobają. Dawkowane pojedynczo. Kiedy czyta się je hurtem, w książce, ten zachwyt jakoś maleje, jedynie co któryś felieton okazuje się być tak naprawdę (w moim, oczywiście, mniemaniu) dobry. Reszta jakoś się rozmywa i po odwróceniu strony człowiek już nie pamięta, o czym moment temu czytał.

Choć bardzo podobały mi się felietony Szczepkowskiej w "WO", to czytając po jednym tekście na tydzień nie dotrzegałam tego, co razi w ich zbiorze: spojrzenie autorki z góry, brak dystansu do siebie, który tak cenię u innych felietonistów; moralizowanie. Odłożyłam tą książeczkę z niesmakiem.

Choć bardzo podobały mi się felietony Szczepkowskiej w "WO", to czytając po jednym tekście na tydzień nie dotrzegałam tego, co razi w ich zbiorze: spojrzenie autorki z góry, brak dystansu do siebie, który tak cenię u innych felietonistów; moralizowanie. Odłożyłam tą książeczkę z niesmakiem.