Trudno jednoznacznie ocenić tą pozycję, z jednej strony dużo ciekawostek epoki i forma pamiętnika nadająca wrażenie bliskości z autorką. Z drugiej, momentami naiwna, momentami nużąca. Jednak lubię Mozarta i warto było przeczytać. Zawsze czegoś ciekawego człowiek się dowie.

Trudno jednoznacznie ocenić tą pozycję, z jednej strony dużo ciekawostek epoki i forma pamiętnika nadająca wrażenie bliskości z autorką. Z drugiej, momentami naiwna, momentami nużąca. Jednak lubię Mozarta i warto było przeczytać. Zawsze czegoś ciekawego człowiek się dowie.

Uczepiłam się tego Mozarta jak rzep psiego ogona. Po „Amadeuszu” w Teatrze im. J. Osterwy w Lublinie musiałam obejrzeć film Formana i… miałam poważny niedosyt. Nie ufałam Shafferowi w kwestii przedstawienia Mozarta, potrzebowałam zaprzeczenia nakreślonemu przez niego portretu samolubnego, niedojrzałego, zakochanego w sobie aroganta. Z pomocą przyszły fabularyzowane wspomnienia Konstancji, żony Wolfganga.

Sięgając po książkę opisaną jako „fikcyjny dziennik”, można mieć pewne obawy. Jednak czytając wstęp autorstwa pani kustosz Międzynarodowej Fundacji Mozarteum, kobiety, która od lat zgłębia twórczość i życie Amadeusza, oraz patrząc na bibliografię i przypisy, niepokój znika. Wszystko, co zostało wymyślone przez Duquesnoy, jest oznaczone odpowiednią adnotacją. Autentyczne, udokumentowane wypowiedzi Mozarta zapisano kursywą. W książce przytacza się listy: Wolfganga, jego ojca oraz innych osób z jego otoczenia, artykuły z ówczesnych gazet, fragmenty dzienników znajomych Mozarta… Autorka nie zostawiła sobie wiele pola do fantazjowania, co jest niewątpliwą zaletą „Wyznań....”

Konstancja zaczyna pisać, trochę z nudów, trochę z poczucia osamotnienia, kiedy z powodu pewnej wstydliwej przypadłości musi leżeć w łóżku. Jej wpisy od początku właściwie kręcą się wokół Mozarta, z którym miała zaręczyć się jej starsza siostra. Jednak primadonnie sława przewróciła w główce i zakochanego muzyka bardzo niegrzecznie odprawiła z kwitkiem. Konstancja, zawsze pozostająca w cieniu sióstr, zahukana przez humorzastą i wiecznie niezadowoloną matkę, współczuje upokorzonemu Wolfgangowi, poświęca mu coraz więcej myśli, aż w końcu się w nim zakochuje.

Ta książka pod wieloma względami jest niezwykła. Primo: zaskakująco łączy dziennik, który ma być miejscem wynurzeń Konstancji o sobie, z biografią Mozarta. Jednocześnie mamy dokładny wgląd w psychikę Weberówny, z drugiej dokładnie przedstawione ostatnie 10 lat życia kompozytora. Secundo: zgrabnie odmalowuje obraz epoki wraz ze wszystkimi jej absurdami, m.in. stosowaniem upuszczania krwi na wszelkie dolegliwości, idiotyczną modą (np. fryzurami tak wysokimi, że kobiety nie mieściły się do powozów),bezsensownymi zwyczajami (np. kobieta nie uczestniczyła w pogrzebie swojego męża, tylko stała w domu z głową posypaną popiołem),zatrważająco skąpą wiedzą medyczno-anatomiczną (np. Konstancja w wieku 18 lat nie wiedziała, że ma miesiączkę, a mieszkała przecież z matką, która urodziła cztery córki!) – coś potwornego. Tertio: wpisom Konstancji nieustannie towarzyszy muzyka Wolfganga – czy to jako cytat z arii, czy opis tworzenia albo przygotowań do premiery utworu. Dzięki temu odkryłam kolejne kompozycje, które od tamtej pory mi towarzyszą.

„Wyznania...” w pełni mnie zadowoliły. Dałam się wciągnąć i razem z Konstancją przeżywałam wredne zagrania matki, nieuzasadnioną nienawiść ze strony teścia i szwagierki, plotki, szykany, spiski wokół Wolfganga w Wiedniu (ach, ten Salieri),zadowolenie z troski i czułości męża. Cieszę się, że ta potwierdzona badaniami źródłowymi powieść udowodniła mi, że Shaffer poważnie minął się z prawdą, kreując „swojego” Amadeusza.

Uczepiłam się tego Mozarta jak rzep psiego ogona. Po „Amadeuszu” w Teatrze im. J. Osterwy w Lublinie musiałam obejrzeć film Formana i… miałam poważny niedosyt. Nie ufałam Shafferowi w kwestii przedstawienia Mozarta, potrzebowałam zaprzeczenia nakreślonemu przez niego portretu samolubnego, niedojrzałego, zakochanego w sobie aroganta. Z pomocą przyszły fabularyzowane...

Nigdy nie interesowałam się muzyką. Ani kompozytorami. Ale czytelniczy historyczny bakcyl skłonił mnie do sięgnięcia po „Wyznania Konstancji Mozart”. Powieść ma formę dziennika- dla osiemnastoletniej Konstancji Weber, chorej i osamotnionej kartki papieru stają się przyjacielem. Od roku 1780 pozwala czytelnikowi poznać swoje życie oraz życie znanego kompozytora Wolfganga Amadeusza Mozarta. A oto moje wrażenia po lekturze:

Poprzez swoje zapiski Konstancja jawi się jako bohaterka trochę romantyczna, religijna, ze zmiennymi nastrojami, czasami rozgoryczona, bo niedoceniana. Pochodziła z rodziny o muzycznych tradycjach, ale nie dana jej była kariera- to jej starsza siostra (notabene, która zawładnęła na początku sercem Mozarta) została sławną śpiewaczką i przynosi rodzinie Weber dochody. Konstancja, zaś w sekrecie darzy uczuciem kompozytora, który zamieszkuje w ich domu jako lokator. Z czasem zaczyna on dostrzegać, tą chorowitą i brzydką dziewczynę. Jednakże przez perfidne plotki, długo nie otrzymywali zgody na ślub, trzymali swój związek w sekrecie, aż w końcu pobrali się bez zgody ojca młodego Mozarta. Ale przez jego ojca i siostrę była traktowana chłodno, jakby nie była godna noszenia ich nazwiska.

Poprzez bohaterkę poznajemy szczegóły dotyczące mody, zabobony medyczne tamtych lat oraz co najważniejsze postać Mozarta. Opisany jest jego wygląd zewnętrzny (ze sławnym uchem),geniusz- dla niego wszystko było muzyką. Wielki talent, z czasem nastąpił popyt na jego utwory.

Lekkim urozmaiceniem były zamieszczone kodowane listy do i od jego ojca, a także między nim, a żoną. Ja niestety nie przepadam za formą epistolarną. Można jednak z nich wywnioskować, że małżonkowie darzyli się uczuciem, była między nimi zażyłość, ponieważ Mozart dzielił się z bohaterką troskami artysty. Ona wiedziała, jak sprawić, by mąż był przy niej, mogła robić karierę, ale wolała pozycję żony.

Najbardziej irytowały mnie, a jednocześnie odpychały dosłowne i dokładne opisy dolegliwości, które nękały bohaterkę. Wprawdzie taki wręcz naturalistyczny styl był zgodny z duchem epoki, ale stanowczo nie przypadł mi do gustu.

Mimo ciekawej postaci Mozarta, jakoś nie czuję się usatysfakcjonowana lekturą. Przez większość czasu nużąca fabuła, sprawiła, że powieści nie określę jako fascynującej. Czegoś tutaj brakuje: magii, większych emocji, przez się trochę się męczyłam czytając tę książkę. Wprawdzie są dramaty zwykłych ludzi- np. Mozartowie tracą kolejne dzieci oprócz dwóch synów, mają kłopoty finansowe, liczne przeprowadzki, ale narracja ze strony Konstancji chyba odbiera temu tego „coś” co powinna mieć lektura, by przyciągała czytelnika. Bardziej brzmi to jak narzekania, złośliwości i lamenty.

„Wyznania Konstancji Mozart” to propozycja dla sympatyków historycznych powieści biograficznych, którzy potrafią docenić pracę archiwalną autorów- tutaj znajdą obszerne przypisu z tyłu książki. Jest także druga część opisująca losy bohaterki, po śmierci Mozarta, ja jednakże po nią osobiście nie sięgnę.

Również publikacja na moim blogu.

Nigdy nie interesowałam się muzyką. Ani kompozytorami. Ale czytelniczy historyczny bakcyl skłonił mnie do sięgnięcia po „Wyznania Konstancji Mozart”. Powieść ma formę dziennika- dla osiemnastoletniej Konstancji Weber, chorej i osamotnionej kartki papieru stają się przyjacielem. Od roku 1780 pozwala czytelnikowi poznać swoje życie oraz życie znanego kompozytora Wolfganga...

Styl książki był nieco naiwny, ale to była masa informacji o Mozarcie i jego żonie. Wierzę temu, kto daje przypisy, a autorka tej książki zamieściła ich tyle, że musiałam mieć 2 zakładki w książce (przypisy z tyłu). Polecam!

Styl książki był nieco naiwny, ale to była masa informacji o Mozarcie i jego żonie. Wierzę temu, kto daje przypisy, a autorka tej książki zamieściła ich tyle, że musiałam mieć 2 zakładki w książce (przypisy z tyłu). Polecam!

Przepiękna książka, napisana w formie pamiętnika przez żonę Mozarta - Konstancję.
Konstancja opisuje w niej kolejne problemy, które spotykały "cudowne dziecko", kolejne ciąże, problemy finansowe. Bardzo ciekawie zostały opisane choroby, które panowały w tamtych czasach; jedne poważne inne trochę błahe, a także sposoby ich leczenia, dosyć intrygujące. Książka jest bardzo wciągająca, nie mogłam się od niej oderwać.
Właśnie zaczynam drugą część.
Polecam wszystkim, którzy lubią tego typu zapiski.

Przepiękna książka, napisana w formie pamiętnika przez żonę Mozarta - Konstancję.
Konstancja opisuje w niej kolejne problemy, które spotykały "cudowne dziecko", kolejne ciąże, problemy finansowe. Bardzo ciekawie zostały opisane choroby, które panowały w tamtych czasach; jedne poważne inne trochę błahe, a także sposoby ich leczenia, dosyć intrygujące. Książka jest bardzo...

To książka,która mnie zachwyciła - przede wszystkim samą historią,barwnością opisów,gamą uczuć i przeżyć.Książka,która stawia w zupełnie innym świetle postać zarówno Mozarta,jak i jego żony,sprawia,że stają się bardziej ludzcy i wiarygodni.To opowieść o miłości,geniuszu,poświęceniu,o podejmowaniu trudnych życiowych wyborów i ponoszeniu ich konsekwencji.
Wzruszająca i jedna z moich ulubionych lektur.

To książka,która mnie zachwyciła - przede wszystkim samą historią,barwnością opisów,gamą uczuć i przeżyć.Książka,która stawia w zupełnie innym świetle postać zarówno Mozarta,jak i jego żony,sprawia,że stają się bardziej ludzcy i wiarygodni.To opowieść o miłości,geniuszu,poświęceniu,o podejmowaniu trudnych życiowych wyborów i ponoszeniu ich konsekwencji.
Wzruszająca i jedna...

Bardzo osobliwa sprawa, z tą książką. Bo nuży i nie nuży - póki akcja płynie, czyta się ją niesamowicie dobrze. Ale kiedy do gry wkracza polityka czy jakieś zawiłości - staje się trudna do przebrnięcia. Ciężko ją ocenić, bo nie jest ani fenomenalna, ani tym bardziej zła. Fajnie przekazuje klimat epoki.

Bardzo osobliwa sprawa, z tą książką. Bo nuży i nie nuży - póki akcja płynie, czyta się ją niesamowicie dobrze. Ale kiedy do gry wkracza polityka czy jakieś zawiłości - staje się trudna do przebrnięcia. Ciężko ją ocenić, bo nie jest ani fenomenalna, ani tym bardziej zła. Fajnie przekazuje klimat epoki.