Przeczytałam już kilka książek o klanie Cynsterów i ta na tle innych nie porywa. Nie byłam rozczarowana ale jednak oczekiwałam więcej po tej autorce...., inne byłe zdecydowanie lepsze.

Przeczytałam już kilka książek o klanie Cynsterów i ta na tle innych nie porywa. Nie byłam rozczarowana ale jednak oczekiwałam więcej po tej autorce...., inne byłe zdecydowanie lepsze.

Drugi tom serii o "Cynsterach" może nie tak ciekawy jak pierwszy, ale przyjemnie spędziłam czas czytając tą lekturę. Dużo tajemnic, które zostają rozwiązane na sam koniec...

Drugi tom serii o "Cynsterach" może nie tak ciekawy jak pierwszy, ale przyjemnie spędziłam czas czytając tą lekturę. Dużo tajemnic, które zostają rozwiązane na sam koniec...

Nie była jakaś wybitna, ale dobrze się ją czytało. Bardzo w stylu Stephanie Laurens, więcej gadania o niczym. I dość przewidywalna intryga.

Nie była jakaś wybitna, ale dobrze się ją czytało. Bardzo w stylu Stephanie Laurens, więcej gadania o niczym. I dość przewidywalna intryga.

Drugi z braci Cynsterów zostaje wplątany w zagadkę znikającej biżuterii i tajemniczej postaci wśród ruin starego opactwa. W trakcie jej rozwiązywania musiał radzić sobie z całkiem spora grupą domowników, a zwłaszcza z nader pociągającą i dumną Patience. Dodajcie do tego mnóstwo obyczajów i reguł rządzących 19-wieczną Anglią, a macie doskonała historię miłosną ze szczyptą humoru.

Drugi z braci Cynsterów zostaje wplątany w zagadkę znikającej biżuterii i tajemniczej postaci wśród ruin starego opactwa. W trakcie jej rozwiązywania musiał radzić sobie z całkiem spora grupą domowników, a zwłaszcza z nader pociągającą i dumną Patience. Dodajcie do tego mnóstwo obyczajów i reguł rządzących 19-wieczną Anglią, a macie doskonała historię miłosną ze szczyptą...

Zaczęłam znajomość z Cynsterami od początku, czyli czytając tę książkę znałam już dwie wcześniejsze opowieści. Na ich tle "Przysięga" wypada niezbyt wciągająco. Niby nie czyta się jej ciężko ale też nie przykuwa. Nie mogę powiedzieć, żeby coś w tej powieści szczególnie mi przeszkadzało albo drażniło. Jak najbardziej można przeczytać, choć może bez zachwytu.

Zaczęłam znajomość z Cynsterami od początku, czyli czytając tę książkę znałam już dwie wcześniejsze opowieści. Na ich tle "Przysięga" wypada niezbyt wciągająco. Niby nie czyta się jej ciężko ale też nie przykuwa. Nie mogę powiedzieć, żeby coś w tej powieści szczególnie mi przeszkadzało albo drażniło. Jak najbardziej można przeczytać, choć może bez zachwytu.

Jak dotąd najgorsza przeczytana przeze mnie część serii (nie czytam po kolei). Wątek romansu głównych bohaterów czyta się przyjemnie. Cała reszta książki jest za to bardzo mierna. Bohaterowie drugiego planu, których mamy w "Przysiędze" cały zastęp, są szarą masą bez charakteru, a zagadka "kryminalna" słania się po kątach i ledwo zipie.

Jak dotąd najgorsza przeczytana przeze mnie część serii (nie czytam po kolei). Wątek romansu głównych bohaterów czyta się przyjemnie. Cała reszta książki jest za to bardzo mierna. Bohaterowie drugiego planu, których mamy w "Przysiędze" cały zastęp, są szarą masą bez charakteru, a zagadka "kryminalna" słania się po kątach i ledwo zipie.

Książka nie porywa, nie zaciekawia, nie bawi, wieje nudą, zabija schematycznością, dłuży się niemiłosiernie i utrwala przekonanie, że od innych książek tej autorki nie można oczekiwać zbyt wiele. To druga i ostatnia powieść tej autorki, którą wzięłam do ręki.

Książka nie porywa, nie zaciekawia, nie bawi, wieje nudą, zabija schematycznością, dłuży się niemiłosiernie i utrwala przekonanie, że od innych książek tej autorki nie można oczekiwać zbyt wiele. To druga i ostatnia powieść tej autorki, którą wzięłam do ręki.

Nie chcę wyjść na czepialską, ale wygląda mi na to, że twórczość pani Stephanie Laurens jest dramatycznie nierówna.
Część druga sagi o Cynsterach nie dorasta nawet do pięt części pierwszej.
Męczyłam ją przez ładnych parę dni... i ledwie żywa, oraz mocno zniechęcona, dobrnęłam ostatecznie do jej szczęśliwego końca.
Książka bardziej niż opowieść, przypomina wstępny scenopis, przez co historia całkowicie traci jakikolwiek klimat. Myślę, że bez stałych i nieograniczonych informacji o tym kto przyszedł, wyszedł, podniósł filiżankę, usiadł, stanął, kichnął, ukłonił się, czy posmarował i czym kromkę chleba- książka mogłaby naprawdę wiele zyskać... a już na pewno zbawiennie wpłynęłoby to na zagęszczenie akcji.
Żeby być do końca szczerą, dzięki tym wszystkim niefortunnym zabiegom, bardziej mnie już ciekawiło, kto był złodziejem, czy zjawą, niż cały ten nieudolnie sklecony wątek miłosny. Cała ta miłość tutaj wydała mi się jakaś taka przeprowadzona na siłę i "kwadratowa".
Wśród romansów historycznych, które baaardzo lubię, ta pozycja plasuje się gdzieś przy samym końcu rankingu niestety.
Mimo szczerych chęci nie mogę jej polecić bo zwyczajnie nuży czytelnika.

Nie chcę wyjść na czepialską, ale wygląda mi na to, że twórczość pani Stephanie Laurens jest dramatycznie nierówna.
Część druga sagi o Cynsterach nie dorasta nawet do pięt części pierwszej.
Męczyłam ją przez ładnych parę dni... i ledwie żywa, oraz mocno zniechęcona, dobrnęłam ostatecznie do jej szczęśliwego końca.
Książka bardziej niż opowieść, przypomina wstępny...

lekki historyczny romans ,

lekki historyczny romans ,

Vane i Patience oraz zjawa i złodziej

Vane i Patience oraz zjawa i złodziej