Tak się złożyło, że również niedługo przed sięgnięciem po biografię Ignacego Paderewskiego czytałem inną pozycję R. Wapińskiego, poświęconą Władysławowi Sikorskiemu. I podobnie jak przedmówczynię o pseudonimie jovin, mocno mnie ona zawiodła. Wydała mi się powierzchowną, pomijała bardzo wiele aspektów życia, a także okoliczności śmierci generała, raziła suchym i nudnym podejściem do tematu, brakiem własnych przemyśleń, trudnym w lekturze językiem. Z pewną obawą zabierałem się więc za kolejną biografię tegoż autorstwa. Wypadła ona, moim zdaniem, zdecydowanie lepiej. R. Wapowski stara się wyważyć dwie strony życia swego bohatera: karierę pianisty i kompozytora oraz jego działalność polityczną. Omawiając pierwsze z tych zagadnień opiera się głównie na opiniach znawców tematu, co jest zrozumiałe, skoro sam był profesjonalnym historykiem, a nie krytykiem muzycznym. Ukazuje jednak również inne, nie tylko czysto artystyczne aspekty kariery Paderewskiego: pojawienie się nowego rodzaju, masowej publiczności, przyczyny szczególnej popularności artysty w USA, powody krytycznego przyjmowania jego dokonań w kraju. Na własne, dobrze mu znane pole historii politycznej, autor wraca w drugiej części biografii, poświęconej już głównie aktywności Paderewskiego w latach I wojny światowej, jego roli w procesie odrodzenia państwa polskiego, okresowi pełnienia obowiązków premiera, działalności dyplomatycznej na Kongresie Wersalskim i innych konferencjach międzypaństwowych. Czyni to w sposób obiektywny, docenia ogromne zasługi, dobrą wolę i ofiarność, ale potrafi też dostrzec błędy: niedojrzałość polityczną, nieumiejętność organizowania pracy rządu, uleganie wpływom najbliższego otoczenia, negatywną rolę ukochanej zresztą małżonki, niefrasobliwość w sprawach finansowych (zarówno osobistych jak i państwowych). Wskazuje, że współcześni oceniali premierostwo Paderewskiego raczej negatywnie oraz analizuje rozliczne przyczyny politycznego upadku bohatera, który wielki artysta i patriota odbierał jako czarną niewdzięczność ze strony rodaków.
Porównam jeszcze biografię R. Wapińskiego do książki autorstwa A. Zamoyskiego „Paderewski”, wydanej w serii Biografie Sławnych Ludzi przez PIW (w tłumaczeniu z języka angielskiego). Otóż Zamoyski podchodzi do swego bohatera w sposób o wiele bardziej entuzjastyczny, zarówno w odniesieniu do kariery artystycznej, jak i oceny działalności politycznej. Przecenia rzeczywiste znaczenie wpływów Paderewskiego wśród wielkich polityki światowej lat I wojny, dokonań jako szefa rządu czy przewodniczącego delegacji polskiej na Kongres Wersalski. Książka ta napisana jednak została żywszym językiem, więcej w niej anegdot i osobistego podejścia. W sumie, czyta się ją lepiej, chociaż obraz przedstawianej postaci wydaje się wyidealizowany i mniej prawdziwy. Odwrotnie u Wapińskiego, potrafi on stonować oceny, wskazać zarówno wielkość, jak i pewne słabości osoby oraz działalności Paderewskiego. Pomimo zauważalnej zmiany na lepsze w stosunku do wspomnianej na wstępie biografii generała Sikorskiego, styl i język tej pozycji pozostają natomiast bardziej sztywne i suche niż w przypadku publikacji Zamoyskiego. Chociaż wydaje się rzetelniejszą, czyta się ją gorzej.

Tak się złożyło, że również niedługo przed sięgnięciem po biografię Ignacego Paderewskiego czytałem inną pozycję R. Wapińskiego, poświęconą Władysławowi Sikorskiemu. I podobnie jak przedmówczynię o pseudonimie jovin, mocno mnie ona zawiodła. Wydała mi się powierzchowną, pomijała bardzo wiele aspektów życia, a także okoliczności śmierci generała, raziła suchym i nudnym...

"Ignacy Paderewski" to druga książka autorstwa Romana Wapińskiego po którą sięgnęłam. Pierwsza momentami niesamowicie mnie męczyła i nudziła, z tej przyczyny, że była wręcz przeładowana cytatami, i co najważniejsze - pozbawiona własnych przemyśleń i samodzielnych, odkrywczych przemyśleń Autora. Ciągła parafraza tego, co zostało już powiedziane przez kogoś innego, innymi słowami była śmieszna. Sięgając po tą pozycję obawiałam się, że sytuacja może się powtórzyć. Ku mojej radości początek książki, czyli jakieś pierwsze 20 stron czytało się zaskakująco przyjemnie. Książka wciągała i szczegółowo opowiadała o życiu muzyka. Trzeba przyznać, że miał niezwykle ciekawą młodość! Im posuwałam się dalej, tym więcej było cytatów. W pewnym momencie byłam bliska przyznania z żalem, że Roman Wapiński znów zawiódł pokładane w nim nadzieje, na szczęście nie wydałam przed wcześnie osądu. W ostatecznym rozrachunku okazało się, że to nieporównywalnie lepsza pozycja niż "Władysław Sikorski"!

Podobała mi się. Być może nie jest jakaś rewelacyjna, aczkolwiek jako kompendium wiedzy o muzyku- polityku, w sam raz!

"Ignacy Paderewski" to druga książka autorstwa Romana Wapińskiego po którą sięgnęłam. Pierwsza momentami niesamowicie mnie męczyła i nudziła, z tej przyczyny, że była wręcz przeładowana cytatami, i co najważniejsze - pozbawiona własnych przemyśleń i samodzielnych, odkrywczych przemyśleń Autora. Ciągła parafraza tego, co zostało już powiedziane przez kogoś innego, innymi...

Zbyt powierzchowna w ogólności, czasem zbyt wchodząca w niepotrzebne szczegóły (opisy technik gry na pianinie!). Warta przeczytania, zwłaszcza, że w sposób spójny przedstawia polityczną rolę i myśl Paderewskiego, co nie jest w literaturze tak łatwe do znalezienia w jednym miejscu.

Zbyt powierzchowna w ogólności, czasem zbyt wchodząca w niepotrzebne szczegóły (opisy technik gry na pianinie!). Warta przeczytania, zwłaszcza, że w sposób spójny przedstawia polityczną rolę i myśl Paderewskiego, co nie jest w literaturze tak łatwe do znalezienia w jednym miejscu.