Najnowsze artykuły
- ArtykułyCzytamy w weekend. 10 maja 2024LubimyCzytać282
- Artykuły„Lepiej skupić się na tym, żeby swoją historię dobrze opowiedzieć”: wywiad z Anną KańtochSonia Miniewicz1
- Artykuły„Piszę to, co sama bym przeczytała”: wywiad z Mags GreenSonia Miniewicz1
- ArtykułyOficjalnie: „Władca Pierścieni” powraca. I to z Peterem JacksonemKonrad Wrzesiński10
Popularne wyszukiwania
Polecamy
Roman Wapiński
17
6,8/10
Urodzony: 08.05.1931Zmarły: 14.05.2008
Polski historyk, badacz dziejów Polski XIX i XX w., wieloletni wykładowca Uniwersytetu Gdańskiego. Profesor Roman Wapiński wychował wiele pokoleń historyków. Pod jego kierunkiem powstało kilkadziesiąt prac doktorskich i setki prac magisterskich m.in. Donalda Tuska, Wiesława Walendziaka, Adama Rybickiego.
6,8/10średnia ocena książek autora
105 przeczytało książki autora
161 chce przeczytać książki autora
3fanów autora
Zostań fanem autoraSprawdź, czy Twoi znajomi też czytają książki autora - dołącz do nas
Książki i czasopisma
- Wszystkie
- Książki
- Czasopisma
O obyczajowości Polaków przełomu epok: od schyłku XIX stulecia do wybuchu II wojny światowej
Roman Wapiński
3,0 z 2 ocen
8 czytelników 0 opinii
2006
Czas XX wieku - nie tylko w polskiej perspektywie
Roman Wapiński
6,0 z 1 ocen
1 czytelnik 1 opinia
2000
Historia polskiej myśli politycznej XIX i XX wieku
Roman Wapiński
7,0 z 4 ocen
11 czytelników 1 opinia
1997
Narodowa Demokracja 1893-1939. Ze studiów nad dziejami myśli nacjonalistycznej
Roman Wapiński
6,7 z 7 ocen
24 czytelników 0 opinii
1980
Roman Dmowski. Współczesne życiorysy Polaków.
Roman Wapiński
6,9 z 21 ocen
43 czytelników 0 opinii
1979
Pierwsze lata władzy ludowej na Wybrzeżu Gdańskim
Roman Wapiński
0,0 z ocen
2 czytelników 0 opinii
1970
Najnowsze opinie o książkach autora
Roman Dmowski Roman Wapiński
7,8
Gdyby Roman Dmowski zakończył swoją karierę polityczną wraz z zakończeniem Konferencji Wersalskiej to wszyscy, łącznie z jego przeciwnikami ideologicznymi, uznawaliby go niewątpliwie za jednego z największych Polaków. Uznawalibyśmy go do dziś za kolejnego wieszcza narodowego a nawet więcej bo wieszczowie tylko wieszczyli a Dmowski także działał i to skutecznie.
Ale Roman Dmowski ograniczył swoje działania i publicystykę tylko na krótki okres czasu a potem wrócił mocno i w takim stylu, że do końca lat trzydziestych idące od niego idee praktycznie zdominowały polską scenę polityczną, przejęły polskich studentów i uczelnie w całości i były na najlepszej drodze do przekształcenia całego ustroju i władz państwa w formę czysto nacjonalistyczną i ksenofobiczną. Stało by się to prędzej czy później. A stałoby się wcześniej, gdyby Dmowski poza byciem ideologiem i dyplomatą miał także zadatki na bycie "wodzem". Nie miał ich, był zbyt myślący a za mało działający. Kto wie, może to i lepiej dla nas?
Co ciekawe: szerszy wpływ zdobyły głównie jego pisma późniejsze, przesycone obsesjami antymasońskimi i antyżydowskimi (co chyba dla Dmowskiego było już wtedy jednym i tym samym),pełne zniechęcenia co do demokracji jako ustroju oraz fascynacji włoskim faszyzmem.
Ta książka nie jest biografią Dmowskiego a raczej biografią jego myśli. Pełna jest cytatów z jego pism oraz cytatów z listów i pism ludzi, którzy z nim współpracowali. Przez to nie czyta się tego lekko, ale dla mnie było istotne, żeby jak najwięcej zrozumieć więc nie traktuję tego jako wadę. Mało za to jest w tej książce obrazu samego Dmowskiego jako człowieka. Pojawia się zaledwie w kilku cytatach z listów jego znajomych i przyjaciół. Nie bardzo więc wiadomo jaki on był? Czy był faktycznie idealistą czy też cynikiem jadącym na fali wywołanego przez siebie napięcia? Czy był szczerym czy raczej knuł po kątach? I skąd w ogóle brał pieniądze człowiek, który poświęcił całe swoje życie na działalność polityczną a nie pochodził z bogatej rodziny?
Niewątpliwie Dmowskiego znać trzeba, zwłaszcza, że jego myśli, w formie fragmentarycznych cytatów, znów wracają wielką falą. Oczywiście zamienione w banał. Dmowski, gdyby wiedział, chyba by tego nie zniósł...
Władysław Sikorski Roman Wapiński
7,3
Ciekawa pozycja, z pewnością warta uwagi. Jeśli kogoś interesuje polityka II RP bądź poczynania Władysława Sikorskiego na arenie politycznej z pewnością jest to książka dla niego. Niemalże od początku, aż do samego końca przesiąknięta jest polityką.
Osobiście nie jestem nią zachwycona. Czytając ją odnosiłam wrażenie, że w pewnych momentach Autor nie ma pomysłu na kolejne rozdziały. Wraz ze stopniowym zagłębianiem się w lekturę, coraz częściej i obficiej pojawiały się cytaty, które zdawały się ciągnąć w nieskończoność. Kiedy w końcu się kończyły pojawiał się mało odkrywczy komentarz Autora będący w istocie niczym więcej jak parafrazą i streszczeniem powyższego cytatu. Kiedy już pokonało się kilka wersów napisanych samodzielnie przez Romana Wapińskiego, ponownie trafiało się na cytat! Momentami było to szalenie męczące.
Reasumując, nie sięgnę po tą pozycję po raz kolejny, aczkolwiek nie żałuję, że ją przeczytałam. Z pewnością poszerzyła moją wiedzę odnośnie sylwetki Sikorskiego oraz ówczesnej sceny politycznej.