Ideologicznie nie zawsze mi po drodze z Orianą Fallaci, ale nie umiem odmówić jej niezwykłego talentu dziennikarskiego i arcyciekawego życia, które prowadziła. "Podróż po Ameryce" czyta się jednym tchem, książka jest świetnie zapisana, pełna humoru i anegdot z życia słynnych ludzi, z którymi w USA Fallaci się spotkała w latach 70 ubiegłego wieku. Jest i Jane Fonda i Shirley MacLaine i cała lista nazwisk. Pochłonęłam szybko i mimo różnic w poglądach nie przestanę Oriany czytać ;)

Ideologicznie nie zawsze mi po drodze z Orianą Fallaci, ale nie umiem odmówić jej niezwykłego talentu dziennikarskiego i arcyciekawego życia, które prowadziła. "Podróż po Ameryce" czyta się jednym tchem, książka jest świetnie zapisana, pełna humoru i anegdot z życia słynnych ludzi, z którymi w USA Fallaci się spotkała w latach 70 ubiegłego wieku. Jest i Jane Fonda i Shirley...

Doceniam język i styl, łatwość pisania którą czuć podczas czytania. Tematykę ubóstwiam więc bez znaczenia którego wielku dotyczy

Doceniam język i styl, łatwość pisania którą czuć podczas czytania. Tematykę ubóstwiam więc bez znaczenia którego wielku dotyczy

Ameryka oczami Oriany ,obraz społeczeństwa amerykańskiego ,całość napisana chwilami żartobliwie a czasem chłodnym okiem. Wydawać by się mogło ze książka jest nieaktualna, wszak pisana była i dotyczy czasów które już minęły -jednak nie traci przez to na aktualności. Celne uwagi, chwilami wręcz bezlitosne punktowanie niektórych zasad i obyczajów przez panią Fallaci, osobę która z jednej strony uległa zachwytowi Ameryka i wszystkim co się z nią wiąże ale z drugiej strony dość szybko wyzwoliła się z oparów zachwytu by chłodno, chwilami bezlitośnie wypunktować braki tego raju. Z przyjemnością czytałam i oglądałam Amerykę oczami pani Oriany. Polecam samemu przeczytać i wyrobić sobie opinie 🙂

Ameryka oczami Oriany ,obraz społeczeństwa amerykańskiego ,całość napisana chwilami żartobliwie a czasem chłodnym okiem. Wydawać by się mogło ze książka jest nieaktualna, wszak pisana była i dotyczy czasów które już minęły -jednak nie traci przez to na aktualności. Celne uwagi, chwilami wręcz bezlitosne punktowanie niektórych zasad i obyczajów przez panią Fallaci, osobę...

Polecam przede wszystkim miłośnikom literatury dotyczącej kultury Stanów Zjednoczonych. Jest ciekawie, lekko i tak, aby poszerzyć wiedzę niewymagającego wielbiciela amerykańskiego mainstreamu!

Polecam przede wszystkim miłośnikom literatury dotyczącej kultury Stanów Zjednoczonych. Jest ciekawie, lekko i tak, aby poszerzyć wiedzę niewymagającego wielbiciela amerykańskiego mainstreamu!

Jeśli ktoś lubi Orianę - ja ubóstwiam - lektura będzie dla niego przyjemnością. Tym razem tematyka jest lżejsza, ale zmysł obserwacji, ciekawość rozmówców i cięty język pozostają u Fallaci niezmienne. Niektóre opowieści wciągają bardziej, inne mniej, ale to i tak poziom nieosiągalny dla wielu współczesnych felietonistów.

Jeśli ktoś lubi Orianę - ja ubóstwiam - lektura będzie dla niego przyjemnością. Tym razem tematyka jest lżejsza, ale zmysł obserwacji, ciekawość rozmówców i cięty język pozostają u Fallaci niezmienne. Niektóre opowieści wciągają bardziej, inne mniej, ale to i tak poziom nieosiągalny dla wielu współczesnych felietonistów.

Niech Was nie zwiedzie pozornie lekki ton i tematyka niektórych felietonów i artykułów zebranych w tej pozycji - Fallaci jest tak naprawdę ostra i przenikliwa, jak zawsze. To prawda, że przy niektórych tekstach bawiłam się setnie, co przypisać mogę oczywiście jedynie piekielnemu dowcipowi Oriany, niemniej jednak książka ta, jako całość, zawiera tak naprawdę miażdżącą krytykę Stanów Zjednoczonych - przy całym ich zwodniczym uroku, który zdaje się opanowywać wszystkich, których stopy postaną tylko na ziemiach USA, nie wyłączając samej Oriany, która opisuje te przebłyski zachwytu w charakterystycznej dla siebie autoironii. Do tych, którzy uznali książkę za zdezaktualizowaną - nic bardziej mylnego, przypatrzcie się raz jeszcze. Do tych, których tak poruszył obraz "american teenagers" - mnie bardziej smucą i szokują postawy dorosłych Amerykanów tam zarysowane, od zmanierowanych mieszkańców Los Angeles, po zacofanych agresorów z Południa. Młodzi nie prawili wcale od rzeczy, zwłaszcza na temat wojny. Słowem - świetna i intrygująca diagnoza amerykańskiego społeczeństwa - owszem, lat 60, lecz na ile wciąż aktualna, niech oceni każdy sam.

"(...) cała Ameryka krzyczy brawo, Ameryka, która nie chce tracić czasu, Ameryka, dla której czas to pieniądz, Ameryka, która nie rozumie, że kwestie zasad warte są czasu i pieniędzy, a czasem życia."

Niech Was nie zwiedzie pozornie lekki ton i tematyka niektórych felietonów i artykułów zebranych w tej pozycji - Fallaci jest tak naprawdę ostra i przenikliwa, jak zawsze. To prawda, że przy niektórych tekstach bawiłam się setnie, co przypisać mogę oczywiście jedynie piekielnemu dowcipowi Oriany, niemniej jednak książka ta, jako całość, zawiera tak naprawdę miażdżącą...

Gdybym miała w kilku słowach określić styl „Podróży po Ameryce”, powiedziałabym, że to Oriana Fallaci w wersji light. Całość napisana jest w żartobliwym, ironicznym tonie. Książka podzielona jest na siedem części. Trzy z nich to obserwacja amerykańskiego społeczeństwa – można by rzec zderzenie dwóch kultur. Europejka, Włoszka patrzy na zastaną za oceanem rzeczywistość i przeciera ze zdziwienia oczy – wszystko jest tu inne, dziwne, tak odmienne.

W tomie znajduje się też reportaż o amerykańskich nastolatkach. Autorka stawia ciekawą tezę (popartą naukowo),że teenagersi to jedna z większych grup konsumentów, a co za tym idzie odbiorów reklam.

Pozostałe dwie części to kolejno – listy do naczelnego oraz humorystyczny przewodnik po sztuce mieszkania w hotelu. Choć nie czytałam jeszcze wielu książek Fallaci, to już drugi raz trafiłam na te same opisy – o przystąpieniu do organizacji twórców AFTRA oraz o wizycie u lekarza. Nie wiem czy to wina serii, ale czytać kolejny raz to samo nie stanowi zbyt dużej przyjemności.

Najciekawszą część zostawiłam sobie na koniec (choć w książce nie jest ostatnia). Jest to zapis dwutygodniowej podróży po Ameryce z Shirley MacLaine – z Kalifornii do Wirginii. Choć pod względem konwencji – utrzymana w żartobliwym tonie – nie odbiega od całości, jednak dotyka poważnych tematów, takich jak pokazanie ducha Ameryki, nie wielkich miast, ale Doliny Śmierci, historii Indian, a także Afroamerykanów. Dla tej części warto przeczytać „Podróż po Ameryce”.

Książka raczej dla miłośników twórczości Oriany Fallaci, a także tych którzy chcieliby poznać kulisy życia gwiazd lat 60. oraz amerykańskiego stanu ducha w tamtych latach.

Gdybym miała w kilku słowach określić styl „Podróży po Ameryce”, powiedziałabym, że to Oriana Fallaci w wersji light. Całość napisana jest w żartobliwym, ironicznym tonie. Książka podzielona jest na siedem części. Trzy z nich to obserwacja amerykańskiego społeczeństwa – można by rzec zderzenie dwóch kultur. Europejka, Włoszka patrzy na zastaną za oceanem rzeczywistość i...

I pół, niektóre rozdziały bardzo dobre, niektóre bardzo przeciętne. Ale im dalej, tym bardziej mi się podobało, fajna podróż po Stanach z Shirley, rozdział o nastolatkach i listy do redaktora.

I pół, niektóre rozdziały bardzo dobre, niektóre bardzo przeciętne. Ale im dalej, tym bardziej mi się podobało, fajna podróż po Stanach z Shirley, rozdział o nastolatkach i listy do redaktora.

Cóż można powiedzieć? książka jest dobra jeśli chcemy się przenieść w czasie i zachywać się tym czym zachwycała się Oriana ukazując postęp Stanów. Loty na Księżyc (jeśli takowe się odbyły),zimna wojna, podsłuchy CIA (niczym z Orwella) czy sztuczne zapłodnienia i wizja Nowego Wspaniałego Świata (według Huxleya) wszytko to zawarte jest w Podróży po Ameryce. Szlag mnie jedynie trafiał czytając o tych głupich nastolatkach i podjeściu amerykanów do reszty świata (aż się chciało odpalić arsenał jądrowy na kilka stanów lub wprowadzić eugenikę co do pewnych grup społecznych). Oriana jak zwykle pisze lekko co pozwala nam czytać łatwo i przyjemnie. Jako iż nie przepadam za książkami podróżniczymi to Podróż po Ameryce jest tą po którą warto sięgnąć ( warto też sięgnąć po Strefę Darien i Zaginione Plemię - tak na marginesie). Książkę się idealnie wkomponuje kiedy w tle leci aksamitny Blues :)

PS
zastanawia mnie wpis na stronie 68 kiedy to Fallaci rozmawia z astronautą:

- A tajemniczy obiekt naprzeciwko Słońca, z parą dużuch ramion albo parą skrzydeł; dowiedziałeś się, co to takiego?
- Nie, nie dowiedziałem się

Ile tajemnic świat przed nami jeszcze skrywa?

Cóż można powiedzieć? książka jest dobra jeśli chcemy się przenieść w czasie i zachywać się tym czym zachwycała się Oriana ukazując postęp Stanów. Loty na Księżyc (jeśli takowe się odbyły),zimna wojna, podsłuchy CIA (niczym z Orwella) czy sztuczne zapłodnienia i wizja Nowego Wspaniałego Świata (według Huxleya) wszytko to zawarte jest w Podróży po Ameryce. Szlag mnie...

To Oriana Fallaci w znakomitej odsłonie, często znacznie lżejszej niż jej "kultowe ksiazki", ale równie błyskotliwej i zaangażowanej!

Z perspektywy Włoszki - Europejki przedstawia bardzo różne aspekty życia na wschodnim i zachodnim wybrzeżu Stanów Zjednoczonych lat sześćdziesiątych ubiegłego wieku.

Przezabawne i jednocześnie przerażające są niektóre historie. Przykładowo o przedsiębiorcy który "mówi, że bardzo lubi książki, bo są dekoracyjne, i w tym roku ustawił w swojej bibliotece książki za dwa tysiące dolarów. A raczej za dwa tysiące pięćset. Pięćset dolarów wydał na przecięcie książek na pół. Półki są płytkie, książki za bardzo wystawały; stanąwszy przed dylematem, czy kupić inne półki, czy przeciąć książki na pół, zdecydował się przeciąć ksiazki na pół. Elektryczną piłą" (str. 26).
Moja ulubiona opowieść to znakomity szkic o Pasolinim.

Świetna książka! Polecam zwłaszcza tym, którzy chcieliby rozpocząć swoją przygodę z Fallaci! A dla miłośników Jej pióra, to oczywiście lektura obowiązkowa:)

To Oriana Fallaci w znakomitej odsłonie, często znacznie lżejszej niż jej "kultowe ksiazki", ale równie błyskotliwej i zaangażowanej!

Z perspektywy Włoszki - Europejki przedstawia bardzo różne aspekty życia na wschodnim i zachodnim wybrzeżu Stanów Zjednoczonych lat sześćdziesiątych ubiegłego wieku.

Przezabawne i jednocześnie przerażające są niektóre historie. Przykładowo...