Bardzo srednia

Bardzo srednia

Jedna z wielu historii o przemocy w pozornie idealnej rodzinie.

Jedna z wielu historii o przemocy w pozornie idealnej rodzinie.

Dobrze napisana i szybko przeczytana. Czyta się lekko, chociaż historia zauroczenia bardzo naiwna, spłaszczona. Dramat kochającej żony - udręczonej miłością i wiarą, że miłość uleczy i uzdrowi każdego. Osobiście polecam, chociaż czytałam tej autorki książki lepsze, z większym dreszczykiem i emocjami i tajemnicą.

Dobrze napisana i szybko przeczytana. Czyta się lekko, chociaż historia zauroczenia bardzo naiwna, spłaszczona. Dramat kochającej żony - udręczonej miłością i wiarą, że miłość uleczy i uzdrowi każdego. Osobiście polecam, chociaż czytałam tej autorki książki lepsze, z większym dreszczykiem i emocjami i tajemnicą.

Jodi Picoult znowu zaserwowała wzruszającą historię, która mogłaby zostać napisana przez samo życie. Książka nie obfituje w nadmiar zdarzeń, ale mimo to czytałam ją z zapartym tchem od początku do końca. Najmocniejszym punktem jak zwykle okazało się zakończenie. Nie ma w nim przesadnej rozpaczy, ale nie jest też cukierkowe jak to bywa w wielu powieściach z tego gatunku. Autorka trafiła w samo sedno, nie burząc konsekwentnie budowanego realizmu historii. To co momentami mi się gryzło to postaci, które w niektórych fragmentach wypadały płytko. Liczyłam na głębsze przedstawienie niektórych scen, zwłaszcza wspomnień głównej bohaterki. Koniec jednak zatarł to wrażenie, gdyż autorka ukazała pełen wachlarz emocji targających bohaterami. Zdecydowanie warto sięgnąć po ten tytuł.

Jodi Picoult znowu zaserwowała wzruszającą historię, która mogłaby zostać napisana przez samo życie. Książka nie obfituje w nadmiar zdarzeń, ale mimo to czytałam ją z zapartym tchem od początku do końca. Najmocniejszym punktem jak zwykle okazało się zakończenie. Nie ma w nim przesadnej rozpaczy, ale nie jest też cukierkowe jak to bywa w wielu powieściach z tego gatunku....

Kiedy tylko zobaczyłam tę piękną okładkę, to chciałam koniecznie poznać treść tej książki. Przeczytałam tylko kilka linijek opisu, więc założyłam błędnie, że będzie to jakieś głębokie studium ogarniętego amnezją umysłu. Myliłam się, bo akurat ten wątek rozwinięto w bardzo słabym i mało wiarygodnym kierunku. Był raczej środkiem do celu albo raczej jakimś nieporadnym wprowadzeniem w historię… historię antropolożki Cassandry Barret i sławnego aktora Alexandra Rivers.

To właśnie na tym związku skupia się książka. Nie jest to jednak relacja „jak z obrazka”. Myślę, że żaden związek nie pasuje do takiego określenia. Jednak relacja Cassandry i Alexa nie jest obsiana prozaicznymi problemami, z którymi borykają się normalne pary. Nie, za tą pełną złota i blichtru otoczką kryje się coś znacznie brzydszego od szarej rzeczywistości.

Miłość, o ile można ją tak określić, spoiła naszych bohaterów nie cienką romantyczną nicią, ale drutem kolczastym. W Cassie dostrzegałam wyraźnie liczne psychologiczne odchylenia. Wzięła na siebie cały ciężar problemów swojego męża, włącznie z ciężkością jego pięści. To odrealnione zachowanie nie wzięło się znikąd. Pani Barret Rivers nie miała też łatwego dzieciństwa, w dodatku naczytała się wiele tanich romansideł. Paradoksalnie znajdowała się w dobrej drodze życia. Wywalczyła sobie miejsce w ciężkim zawodzie, co było oznaką siły, a nie słabości.

Gdy poznaje Alexa na planie filmowym, to warto zauważyć, że nie była nim tak oczarowana, jak się pozornie wydaje. Kiedy strzała amora ją ugodziła? No właśnie w chwili gdy zwierzył jej (i tylko jej) ze swojego prawdziwego dzieciństwa. Nie wiem, dlaczego kobiety się przy takich druzgoczących historiach rozczulają. Dla mnie byłby to sygnał, że z dużym prawdopodobieństwem ten godny współczucia człowiek potrzebuje pomocy… fachowej pomocy, a ja dystansu od tej osoby. Cassandra robi z początku inaczej. Porwana głęboką falą opiekuńczości, wciela się zarówno w rolę zbawicielki, jak i męczennicy Alexa Riversa. Na co mu kompetentny psycholog, psychiatra, psychoterapeuta czy zakład karny, jak ma ją?

I Alex z wielką chęcią obarcza ją tym „ukochanym” ciężarem. W dodatku nie daje jej zbyt wiele czasu na głębsze poznanie stanu zepsucia jego głowy. Dlatego nim Cassie nawet zdąży pomyśleć o wycofaniu się, zostaje przytłoczona szybkimi oświadczynami. Nie ma ona zbyt wiele czasu, by dostosować się do tego ekspresowego tempa. Jej stateczne i przepełnione kośćmi, zakurzoną historią i wykopaliskami życie zostaje nagle zupełnie wywrócone i wystawione na pokaz światu. Radzenie sobie już z samą sławą męża musiało być czymś trudnym dla osoby, która nie pochodziła ze świata show biznesu. Jednak prawdziwe trudy ją dopiero czekały. To wszystko zostało przeplatane przez niemal bajkowe chwile, o których nasza bohaterka jakoś łatwiej pamiętała.

Alex miał bardzo specyficzny charakter. Oddał się kompletnie swojemu aktorstwu. Nie wychodził ze swoich ról nawet poza planem filmowym, zachowując osobowość granych przez siebie postaci. Czy to już nie potrafi zdestabilizować nawet najsilniejszy związek? Jednak Alex nie emanował jedynie urokiem czy talentem aktorskim. Miał silną rękę i mocne stopy, które poczuli nie tylko postronni ludzie, ale też sama Cassie.

Nie wiem, co było dla mnie szczególnie druzgoczące: same opisy tych brutalnych ataków czy usprawiedliwienia, które Cassie na te maltretowania odnajdywała. Bo w tym wyspecjalizowała się najlepiej. Przykro mi się robiło, gdy patrzyłam na to, w jakie potulne i żałosne stworzenie ją to małżeństwo zamieniło. Nawet jeśli to zaburzenie, nigdy nie zrozumiem takiego zachowania: usprawiedliwianie kata, podporządkowanie się jego nastrojom i woli, „właściwie” zachowanie, by nie doszło do kolejnego wybuchu, by nie pobił tak dotkliwie i… co najgorsze, dawanie mu kolejną szansę, karmienie się bezsensowną nadzieją, że będzie to ostatni raz, że się zmieni, jak po raz setny obiecuje.

Jednak pani Picoult nie pokazuje nam tej relacji jedynie oczami Cassie czy Alexa. Poznajemy już na samym początku rozdartego pomiędzy swoim indiańskim a białym dziedzictwem policjanta Willa, który spotkał na swojej drodze otumanioną amnezją Cassie. Czy jest w tej powieści jedynie nieistotną szarą postacią albo zwykłą poduszką do wypłakania? Tego nie jestem do końca pewna. Ta cała indiańska otoczka dodawała powieści „tego czegoś”, a poza tym jego perspektywa była mi najbliższa. Wynikało to pewnie z tego, że sama należałam do osób, które na własne oczy widziały w związku bliskich osób zarówno przemoc fizyczną, jak i psychiczną. Jednak nie potrafią pomóc ofierze, bo nawet najrozsądniejsze namowy i otoczenie opieką nie potrafią sprawić, że uwalniają się od kata. Taka osoba zawsze sama docierała do tego etapu.

Również Cassie przechodziła w tej książce przez swoje własne etapy. Była to trudna i zawiła droga, która mogła niejednego czytelnika zdenerwować. Mnie też nie do końca zachwycała. Nie znam twórczości autorki, więc nie mogę zrobić żadnego bilansu. Książka sama w sobie skłoniła mnie jednak do głębszych refleksji. Postacie nie są jakimiś jednowymiarowymi wycinkami z kartonu, o których mogłabym powiedzieć jedynie z dwa zdania. Przez ich działania czy charaktery można się wiele dowiedzieć na temat relacji międzyludzkich. Co ciekawe, razem z Cassie poznaliśmy dwa zupełnie różne światy. Mamy z jednej strony publiczne życie sławnych gwiazd z bilbordów, a potem wchodzimy w zapomniane środowisko rdzennych amerykanów, zamkniętych w swoich rezerwatach i pielęgnujących resztki tradycji i kultury, które im pozostały.

Książka miała więc wiele do zaoferowania, ale sama narracja nie należała do najlepszych. Brakowało mi jakiegoś płynniejszego przejścia pomiędzy poszczególnymi wydarzeniami. Opisy też nie grzeszyły finezją. Z jednej strony wchodziło się w jakieś niepotrzebną drobiazgowość, która do niczego nie prowadziła, a z drugiej zaoszczędzono nam kilka detali, które mogłyby jakoś urozmaicić bardziej powieść. Może zabrakło pani Picoult wyczucia albo być może wydano tę książkę w pośpiechu. Jestem jednak zaciekawiona tą autorką, więc na pewno jeszcze do jej książek zajrzę.

Kiedy tylko zobaczyłam tę piękną okładkę, to chciałam koniecznie poznać treść tej książki. Przeczytałam tylko kilka linijek opisu, więc założyłam błędnie, że będzie to jakieś głębokie studium ogarniętego amnezją umysłu. Myliłam się, bo akurat ten wątek rozwinięto w bardzo słabym i mało wiarygodnym kierunku. Był raczej środkiem do celu albo raczej jakimś nieporadnym...

Mój zachwyt nad twórczością Jodi Picoult, wywołany jej powieścią "Bez mojej zgody", ulatnia się z każdą kolejną przeczytaną książką jej autorstwa.

Potwierdzam: bardzo zdolna pisarka, z dużą umiejętnością wywoływania emocji u czytelnika, pisząca w kmiarę sprawnie. Niemniej, powieść "Jak z obrazka" jest po prostu banalnym romansem chociaż z nutkami (autorka ma przecież nieprzeciętny talent opowiadania) dramatycznymi.

Czytać można, czas spedza się miło. Ale akurat ta rzecz mnie nie wzruszyła ani nie ruszyła.

Przecietne.

Mój zachwyt nad twórczością Jodi Picoult, wywołany jej powieścią "Bez mojej zgody", ulatnia się z każdą kolejną przeczytaną książką jej autorstwa.

Potwierdzam: bardzo zdolna pisarka, z dużą umiejętnością wywoływania emocji u czytelnika, pisząca w kmiarę sprawnie. Niemniej, powieść "Jak z obrazka" jest po prostu banalnym romansem chociaż z nutkami (autorka ma przecież...

Bardzo się rozczarowałam. Książka przypomina mi tanie romasidło.

Bardzo się rozczarowałam. Książka przypomina mi tanie romasidło.

Z twórczością Jodi Picoult znam się już bardzo dobrze, jako fanka jej twórczości, postawiłam sobie za cel przeczytać wszystkie jej książki. Ale nie o tym. Zacznę od tego, że jeśli ktoś dopiero zaczyna swoją przygodę z tą wyjątkowa autorką, to nie polecam jej powieści na początek. Moim głównym problemem z tą powieścią są dziwne przeskoki czasowe, jedno zdanie się kończy, a w następnym akcja cofa się o dziesięć lat, na początku ciężko było się połapać i zrozumieć sens całości. Dalej, moim zdaniem, wątek z rdzewnymi mieszkańcami Ameryki, kompletnie niepotrzebny i nieciekawy. Ale pomimo swoich wad, uważam tę książkę za dobrą i wartą przeczytania, bo to Jodi Picoult, a to jest w literackim świecie rekomendacja sama w sobie :)

Z twórczością Jodi Picoult znam się już bardzo dobrze, jako fanka jej twórczości, postawiłam sobie za cel przeczytać wszystkie jej książki. Ale nie o tym. Zacznę od tego, że jeśli ktoś dopiero zaczyna swoją przygodę z tą wyjątkowa autorką, to nie polecam jej powieści na początek. Moim głównym problemem z tą powieścią są dziwne przeskoki czasowe, jedno zdanie się kończy, a w...

Ta książka, aż tak mnie nie wciągnęła jak pozostałe Jodi Picoult😞
Książka spodoba się osobom lubiącym powieści psychologiczne. Historia silnej miłości, a zarazem toksycznej i uzależniającej od siebie.
Cassie kocha tak bardzo męża i wie że jest dla niego wszystkim, że nie potrafi od niego odejść. Alex za każdym razem przeprasza i obiecuje, że więcej to się nie powtórzy. Ale czy tak będzie?😕
Mogę jeszcze zdradzić że w książce wątek chwilowej amnezji Cassie, jej ucieczki, narodzin dziecka 👣 i kulminacyjnego zakończenia🙈
No a jak się zakończy powieść to przeczytajcie sami😊

Ta książka, aż tak mnie nie wciągnęła jak pozostałe Jodi Picoult😞
Książka spodoba się osobom lubiącym powieści psychologiczne. Historia silnej miłości, a zarazem toksycznej i uzależniającej od siebie.
Cassie kocha tak bardzo męża i wie że jest dla niego wszystkim, że nie potrafi od niego odejść. Alex za każdym razem przeprasza i obiecuje, że więcej to się nie powtórzy. Ale...

Jak z obrazka, moje pierwsze zetknięcie się z twórczościa tej autorki. Fabuła okazała się wciagajaca, dajaca do myślenia i dość interesujaca.

Jak z obrazka, moje pierwsze zetknięcie się z twórczościa tej autorki. Fabuła okazała się wciagajaca, dajaca do myślenia i dość interesujaca.