Najbardziej z historii Japonii interesuje mnie jej historia najstarsza, a konkretnie wszystko, co było przed okresem Heian. To chyba jedyna polskojęzyczna książka, która omawia początki historii tego kraju w tak dokładny i ciekawy sposób.

Poleciłbym jej lekturę razem z książkami prof. Kotańskiego: "Japońskie opowieści o bogach", "Opowieści o pierwszych władcach japońskich" i "W kręgu shintoizmu". Książka ta świetnie uzupełnia wymienione książki.

Najbardziej z historii Japonii interesuje mnie jej historia najstarsza, a konkretnie wszystko, co było przed okresem Heian. To chyba jedyna polskojęzyczna książka, która omawia początki historii tego kraju w tak dokładny i ciekawy sposób.

Poleciłbym jej lekturę razem z książkami prof. Kotańskiego: "Japońskie opowieści o bogach", "Opowieści o pierwszych władcach...

Dobre i zdaje się, że jedyne po polsku opracowanie szczegółowe pierwszych semi-historycznych panowań cesarzy japońskich. Czyta się dobrze, bo teksty mają płynność opowiadań, co jest jednocześnie wadą, ponieważ brakuje przypisów.
Lektura tej pozycji jest jednak bardziej wartościowa po uprzednim zapoznaniu się z historią Japonii, a przynajmniej jej wstępnym etapem (do okresu Nara, choć są i pewne nawiązania do okresu Heian).

Dobre i zdaje się, że jedyne po polsku opracowanie szczegółowe pierwszych semi-historycznych panowań cesarzy japońskich. Czyta się dobrze, bo teksty mają płynność opowiadań, co jest jednocześnie wadą, ponieważ brakuje przypisów.
Lektura tej pozycji jest jednak bardziej wartościowa po uprzednim zapoznaniu się z historią Japonii, a przynajmniej jej wstępnym etapem (do okresu...

Hm, miałam mieszane uczucia zabierając się za tę książkę: najogólniej mówiąc przy tak wielkiej wartości merytorycznej jej prac nie można czepiać się stylu czy podobnych drobiazgów, więc choć nie zawsze czytało mi się lekko, łatwo i przyjemnie informacje zawarte w jej książkach były tego warte. „Od mitu do historii” przygotowane były w formie nagrań z myślą o studentach, z którymi pani profesor nie mogła już prowadzić wykładów. Po jej śmierci postanowiono jednak opublikować je w formie książkowej, nie zmieniając formy charakterystycznej dla wykładu, nie nadając formy typowej dla dzieła pisanego.
Nigdy jeszcze po pierwszych trzech rozdziałach nie czułam jednocześnie żalu i takiej cholernej zazdrości, że nigdy nie miałam okazji posłuchać jej wykładu, bo to jeśli rzeczywiście były takie, jak w tym zbiorze, to słuchanie pani profesor musiało być niezwykłym przeżyciem. Prehistoria i mitologia Japonii, jakkolwiek jest to temat wdzięczny, ze względu na dużą ilość niewiadomych i możliwych hipotez jest trudne do przedstawienia zwykłemu czytelnikowi (wystarczy zerknąć do Kotańskiego, masakra),a tymczasem „Od mitu do historii” czytałam dosłownie z zapartym tchem. I przyjemnością, co rzadko się zdarza w kontekście prac historycznych. Powinnam chyba pomyśleć nad własnym egzemplarzem…

Hm, miałam mieszane uczucia zabierając się za tę książkę: najogólniej mówiąc przy tak wielkiej wartości merytorycznej jej prac nie można czepiać się stylu czy podobnych drobiazgów, więc choć nie zawsze czytało mi się lekko, łatwo i przyjemnie informacje zawarte w jej książkach były tego warte. „Od mitu do historii” przygotowane były w formie nagrań z myślą o studentach, z...

Powiem, ze rzadko kiedy tak dobrze mi się czyta publikacje związane w jakikolwiek sposób z edukacją...

Powiem, ze rzadko kiedy tak dobrze mi się czyta publikacje związane w jakikolwiek sposób z edukacją...