W kolejnej części nieco mniej wątków obyczajowych, osobistych Wintera, więcej akcji i śledztwa. Szkoda, bo książka byłaby jeszcze ciekawsza. Świetnie opisane śledztwo, zastanawiamy się razem z głównym bohaterem. Tym razem giną lub są gwałcone młode kobiety. Polecam.

W kolejnej części nieco mniej wątków obyczajowych, osobistych Wintera, więcej akcji i śledztwa. Szkoda, bo książka byłaby jeszcze ciekawsza. Świetnie opisane śledztwo, zastanawiamy się razem z głównym bohaterem. Tym razem giną lub są gwałcone młode kobiety. Polecam.

Czyta się dobrze ale trochę się gubię w wątkach prowadzonego śledztwa, nie podoba mi się zakończenie, może brak mi fabuły poprzednich tomów?

Czyta się dobrze ale trochę się gubię w wątkach prowadzonego śledztwa, nie podoba mi się zakończenie, może brak mi fabuły poprzednich tomów?

Dobry, porządnie napisany kryminał. Akcja powieści to głównie opis policyjnych czynności mających na celu znaleźć sprawcę, dużo to przemyśleń oraz rozmów ze świadkami, nieco mniej na temat badanych dowodów. Pojawiają się również wątki na temat życia osobistego bohaterów. Polecam fanom prostych i łatwych w odbiorze kryminałów.

Dobry, porządnie napisany kryminał. Akcja powieści to głównie opis policyjnych czynności mających na celu znaleźć sprawcę, dużo to przemyśleń oraz rozmów ze świadkami, nieco mniej na temat badanych dowodów. Pojawiają się również wątki na temat życia osobistego bohaterów. Polecam fanom prostych i łatwych w odbiorze kryminałów.

Nie jestem fanem twórczości Åke Edwardsona , ani jego bohatera komisarza Wintera . Irytuje mnie rozwlekły i chaotyczny styl autora . Z tej , tak samo jak z poprzednich powieści , dowiemy się więcej o pogodzie w Göteborgu , życiu rodzinnym policjantów i z jakiego bantustanu pochodzą rodzice czarnoskórej policjantki , niż o samym śledztwie . Irytujące jest też cytowanie angielskojęzycznych tekstów piosenek i zachwyty nad jazzowym saksofonistą , któremu zmarło się przed wielu laty . Sama intryga kryminalna zepchnięta jest na drugi , a może trzeci plan , za to wiemy jak układa się życie osobiste komisarza , co lubi jeść , co pali i co pije .
Parafrazując tytuł już od połowy czekałem na to "Niech się to wreszcie skończy" . co gorsza na półce oczekuje już na mnie następny tom tej serii .

Nie jestem fanem twórczości Åke Edwardsona , ani jego bohatera komisarza Wintera . Irytuje mnie rozwlekły i chaotyczny styl autora . Z tej , tak samo jak z poprzednich powieści , dowiemy się więcej o pogodzie w Göteborgu , życiu rodzinnym policjantów i z jakiego bantustanu pochodzą rodzice czarnoskórej policjantki , niż o samym śledztwie . Irytujące jest też cytowanie...

Odsłona czwarta opowieści o Eriku Winterze z Göteborga. Żadnych ekstrawagancji, chociaż w pierwszych częściach Erik miał na nie zadatki. Obecnie komisarz jest odpowiedzialnym partnerem i ojcem szykującym się do półrocznego urlopu tacierzyńskiego. Tylko upodobanie do świetnej whiskey i wykwintnej kuchni oraz cygaretek pozostało bez zmian. Erik Winter dzieli swój czas pomiędzy pracę i dom. Można mówić o stabilizacji. Komisarz prowadzi śledztwo w sprawie gwałtów i morderstw w parku. Jak zwykle akcja toczy się niespiesznie, bohaterowie dyskutują o bieżących sprawach domowych, nieco filozofują i omawiają tematy ważkie i trudne, jak na przykład rasistowskie zachowania oraz poprawność polityczna. Sięgając po książki Åke Edwardsona należy się liczyć z faktem, że dostaje się do ręki kawałek prywatnego i zawodowego życia komisarza szwedzkiej policji. I tyle. Ognia w tym tyle co w zwykłym życiu. Polecam.

Odsłona czwarta opowieści o Eriku Winterze z Göteborga. Żadnych ekstrawagancji, chociaż w pierwszych częściach Erik miał na nie zadatki. Obecnie komisarz jest odpowiedzialnym partnerem i ojcem szykującym się do półrocznego urlopu tacierzyńskiego. Tylko upodobanie do świetnej whiskey i wykwintnej kuchni oraz cygaretek pozostało bez zmian. Erik Winter dzieli swój czas...

Komisarz Winter traci na autentyczności, wcześniej był bardzo racjonalny, teraz kieruję się głównie instynktem. Jazz mu się chyba znudził, albo nie ma na niego czasu. Ale muzyka pozostaje, okazję się, że prawie cały komisariat słucha muzyki, a ciągła wymiana opinii i cytowanie tekstów nie tylko jest snobistyczne, ale także jakoś niezdrowe. Do tego Winter zaczyna używać pieści, oczywiście w dobrej sprawie, ale dużo jest niekonsekwencji w budowaniu postaci.
Życie rodzinne Wintera i jjego współpracowników to nie przerywnik w książce, raczej pół na pół. Nie przeszkadza to jeśli polubimy bohaterów, najbardziej nudnym jest jednak sam Winter.
Widzę posklejane wątki z wielu książek, i jakoś powtarzające się schematy, mało oryginalna intryga, a przełożenie jej na szwedzki grunt niewiele pomaga.
Generalnie zmęczenie serią, to już czwarty tom, chyba muszę odpocząć. Język rzeczywiście toporny.

Komisarz Winter traci na autentyczności, wcześniej był bardzo racjonalny, teraz kieruję się głównie instynktem. Jazz mu się chyba znudził, albo nie ma na niego czasu. Ale muzyka pozostaje, okazję się, że prawie cały komisariat słucha muzyki, a ciągła wymiana opinii i cytowanie tekstów nie tylko jest snobistyczne, ale także jakoś niezdrowe. Do tego Winter zaczyna używać...

Trzy pierwsze tomy serii z komisarzem Winterem przeczytałam 8 lat temu. Teraz Empik Go mi go przypomniał, a ponieważ bardzo lubię skandynawskie kryminały i nie tylko, od razu sięgnęłam po audiobook. Wysłuchanie go było przyjemnością. Co prawda dla koneserów skandynawskich historii kryminalnych nie będzie to nic zaskakującego, ale ja już przyzwyczaiłam się do pewnych schematów i bardzo mi one odpowiadają. Już sięgam po piąty tom.

Trzy pierwsze tomy serii z komisarzem Winterem przeczytałam 8 lat temu. Teraz Empik Go mi go przypomniał, a ponieważ bardzo lubię skandynawskie kryminały i nie tylko, od razu sięgnęłam po audiobook. Wysłuchanie go było przyjemnością. Co prawda dla koneserów skandynawskich historii kryminalnych nie będzie to nic zaskakującego, ale ja już przyzwyczaiłam się do pewnych...

aczynam więc nawet lubić te akcje #zostańwdomu Choć przyznam, że jak dla osoby z ADHD oraz ekstrawertyka z dużą domieszką choleryka, naprawdę czułam się zagubiona. Wracam więc oczywiście do mojego ogrodu oraz książek. Ponownie Eric Winter. Zdaje się, że mam słabość do sarkazmu.
I nie wiem czy to źle, czy dobrze.
Książkę oczywiście polecam. Jest świetna.

aczynam więc nawet lubić te akcje #zostańwdomu Choć przyznam, że jak dla osoby z ADHD oraz ekstrawertyka z dużą domieszką choleryka, naprawdę czułam się zagubiona. Wracam więc oczywiście do mojego ogrodu oraz książek. Ponownie Eric Winter. Zdaje się, że mam słabość do sarkazmu.
I nie wiem czy to źle, czy dobrze.
Książkę oczywiście polecam. Jest świetna.

Ciekawa, intrygująca, a mimo to czegoś mi w niej brakuje. Fabuła dość monotonna, bohaterowie mało charyzmatyczni i przyznam, że trochę się namęczyłam czytając tę powieść.

Ciekawa, intrygująca, a mimo to czegoś mi w niej brakuje. Fabuła dość monotonna, bohaterowie mało charyzmatyczni i przyznam, że trochę się namęczyłam czytając tę powieść.

Całość dobra i tajemnicza, jednak mało ekscytująca i wciągająca.

Całość dobra i tajemnicza, jednak mało ekscytująca i wciągająca.