Gdzieś tam, w szczęśliwym miejscu

Cudowna, wyjątkowa, potrzebna! Uwielbiam smutne historie, ale okraszone humorem. Tutaj śmiejemy się, płaczemy i bardzo utożsamiamy z każdym bohaterem. Zaczynamy czytać i przepadamy na dobre. I choć nie jest to thiller to cała historia trzyma nas w napięciu, aż do samego tragicznego finału. Ani przez chwilę nie domyśliłam się jak to się wszystko może potoczyć... Historia poraża swoją autentycznością i refleksjami do których nas skłania. I choć jestem wyjątkowo wrażliwa to aż tyle łez już dawno nie wylałam. Pozycja obowiązkowa dla każdego! Tak myślę, że fajnie byłoby zobaczyć to dzieło na dużym ekranie...

Cudowna, wyjątkowa, potrzebna! Uwielbiam smutne historie, ale okraszone humorem. Tutaj śmiejemy się, płaczemy i bardzo utożsamiamy z każdym bohaterem. Zaczynamy czytać i przepadamy na dobre. I choć nie jest to thiller to cała historia trzyma nas w napięciu, aż do samego tragicznego finału. Ani przez chwilę nie domyśliłam się jak to się wszystko może potoczyć... Historia...

Na początku spodziewałam się romansu: matka dwójki nastolatków opiekująca się swoją chorą na alzheimera matką po latach traumy i samotności (odeszła od męża, który ją bił) wreszcie na nowo zaczyna układać sobie życie, kiedy oto ginie jej syn i zamiast obściskiwać się z przystojnym policjantem, trzeba wyruszyć na poszukiwania.
Potem na scenę wkroczyła młodzież, więc myślałam, że będzie jednak literatura młodzieżowa o problemach dorastania: szkoła, chłopaki, dziewczyny, seks i te sprawy.
Następnie wszystko się wymieszało i już sama nie wiedziałam, czy to książka dla dorosłych czy młodzieży, ale koniec końców okazało się, że to książka dla każdego. I to w dodatku książka wychowawcza - o tolerancji.
Owszem, jest sztampowo, łopatologicznie i nie jest to pozycja najwyższych lotów, ale, mimo to, czyta się to całkiem dobrze - wciąga, chcesz się dowiedzieć, co było dalej i jak się skończyło.
W kategorii czytadeł wypada zupełnie przyzwoicie.

Na początku spodziewałam się romansu: matka dwójki nastolatków opiekująca się swoją chorą na alzheimera matką po latach traumy i samotności (odeszła od męża, który ją bił) wreszcie na nowo zaczyna układać sobie życie, kiedy oto ginie jej syn i zamiast obściskiwać się z przystojnym policjantem, trzeba wyruszyć na poszukiwania.
Potem na scenę wkroczyła młodzież, więc...

Bardzo smutna książka. Ale najsmutniejsza zrobiła się dla mnie wtedy, kiedy dotarłam do momentu wypadku Jeremy'ego. Normalnie od razu miałam łzy w oczach, i wtedy i już do samego końca książki.

Bardzo smutna książka. Ale najsmutniejsza zrobiła się dla mnie wtedy, kiedy dotarłam do momentu wypadku Jeremy'ego. Normalnie od razu miałam łzy w oczach, i wtedy i już do samego końca książki.

Tematy, które poruszane w książce są ważne - przemoc w rodzinie, samotne rodzicielstwo - Maise wychowuje samotnie Jeremego i Valerie po odejściu od brutalnego męża. Dodatkowo opiekuje się matką chorą na demencję, która w fazie nasilania choroby, bywa agresywna. Jeremy pewnego dnia zaginął. Poruszany też jest temat homoseksualizmu. Jednak to wszystko nie spowodowało, żeby książka mnie porwała. Trochę to było melodramatyczne i się czułam, jakby autorka zebrała zlepek historii i włożyła je na barki jednej osoby. No nie zawsze tematy trudne powodują, że z tego powstanie dobra książka.

Tematy, które poruszane w książce są ważne - przemoc w rodzinie, samotne rodzicielstwo - Maise wychowuje samotnie Jeremego i Valerie po odejściu od brutalnego męża. Dodatkowo opiekuje się matką chorą na demencję, która w fazie nasilania choroby, bywa agresywna. Jeremy pewnego dnia zaginął. Poruszany też jest temat homoseksualizmu. Jednak to wszystko nie spowodowało, żeby...

Książka bardzo niepozorna, mało znana, a jaka świetna! Bardzo duże, pozytywne zaskoczenie. Podchodziłam do niej z dystansem, bo wyobrażałam sobie ją jako smutny monolog kobiety, która straciła dziecko i przeżywa żałobę, a na taką lekturę zbytnio nie miałam ochoty w ostatnim czasie. Jednak okazało się, że nic bardziej mylnego. Jest to wciągająca historia obyczajowa z tajemniczym zaginięciem w tle, opowiedziana oczami każdego z członków rodziny. Nastrój grozy i zarazem smutku potęguje dodatkowo fakt, że od początku historii czytelnik doskonale wie, że syn bohaterki zginie. Możemy zatem obserwować przejście z beztroskiego czasu, przez czas niepewności związanych z poszukiwaniami, aż do nieuchronnego finału. Mamy tam również wątek LGBT i pokazaną nietolerancję ludzi oraz to, do jakiej tragedii może doprowadzić nieświadomość i głupota ludzka, a także niezrozumienie drugiego człowieka. Przerażająca jest świadomość, że powieść pisana była w 1995r. i wtedy taka problematyka faktycznie była tematem tabu, jednak dziś - w 2020 roku wcale nie jest lepiej. Lektura bardzo pouczająca i niektórym bardzo dziś potrzebna. Na przebudzenie.

Książka bardzo niepozorna, mało znana, a jaka świetna! Bardzo duże, pozytywne zaskoczenie. Podchodziłam do niej z dystansem, bo wyobrażałam sobie ją jako smutny monolog kobiety, która straciła dziecko i przeżywa żałobę, a na taką lekturę zbytnio nie miałam ochoty w ostatnim czasie. Jednak okazało się, że nic bardziej mylnego. Jest to wciągająca historia obyczajowa z...

Nie wiem, czy oczekiwałam od niej tak wiele (wydaje mi się, że nie), czy po prostu była taka słaba, ale w mojej opinii to zwykły średniak. Co też mnie w sumie zaskoczyło, bo sama w sobie porusza wiele niezwykle trudnych tematów i wydawać by się mogło, że będzie emocjonalną bombą. No cóż, tym razem nie dla mnie. Czuję się rozczarowana.

Zewnętrzny obrazek to przykład pewnej rozbitej rodziny. Sponiewieranej psychicznie i fizycznie. Rodziny, która uciekła od toksycznego ojca. I tak oto mamy tam syna Jeremiego, wokół którego w zasadzie toczy się wszystko, choć często miałam wrażenie, że jest tylko tłem całej akcji. Jeremy - idealny syn, mający swoje tajemnice, które codziennie go niszczyły. Budził sympatię i szacunek już od samego początku ;) Jest też młodsza córka Valerie, zbuntowana, irytująca, odnosząca się do matki jak do psa i absolutnie nie do polubienia. Jest i matka, Maisie. Kobieta po przejściach, zupełnie nie radząca sobie ani z dziećmi, ani ze swoją matką, ani tym bardziej w kwestiach uczuciowych. Choć problem przemocy odgrywa w tej książce kluczową rolę, to ważniejsza dotyczy homoseksualizmu, przyjaźni i miłości. Z pewnością jest to książka, po którą powinni sięgnąć rodzice dzieci o odmiennej orientacji. Być może będzie dla was przestrogą i pomoże wam zrozumieć, z jak wieloma trudnościami mogą borykać się wasze dzieci, szczególnie w tym trudnym okresie dorastania.

Ja czuję zawód, bo moje wyobrażenia o tej książce były zupełnie inne. Nie tego się spodziewałam. Styl autorki określiłabym jako poprawny. Nic mnie tu szczególnie nie ujęło, ot, książka jak książka. Nie uroniłam nad nią żadnej łzy, mimo trudnej i ważnej tematyki (szczególnie obecnie) i tego, że książka sama w sobie jest przepełniona smutkiem. I wulgaryzmami, które jednak mocno mnie raziły. Trochę szkoda. Mimo to polecam przekonać się samemu, bo zbiera fantastyczne opinie. Może to nie był ten czas. Ani na nią, ani na żadną inną

Nie wiem, czy oczekiwałam od niej tak wiele (wydaje mi się, że nie), czy po prostu była taka słaba, ale w mojej opinii to zwykły średniak. Co też mnie w sumie zaskoczyło, bo sama w sobie porusza wiele niezwykle trudnych tematów i wydawać by się mogło, że będzie emocjonalną bombą. No cóż, tym razem nie dla mnie. Czuję się rozczarowana.

Zewnętrzny obrazek to przykład pewnej...

Książka, po którą powinien sięgnąć każdy rodzic mający dziecko innej orientacji. Bardzo mądra, wzruszająca i smutna książka.

Książka, po którą powinien sięgnąć każdy rodzic mający dziecko innej orientacji. Bardzo mądra, wzruszająca i smutna książka.

"Gdzieś tam, w szczęśliwym miejscu" to książka, która zostanie ze mną na dłużej. Nie miałam żadnych oczekiwań sięgając po tę pozycję. Z każdą kolejną linijką tekstu upewniałam się, że to był dobry wybór.
Historia Jeremiego i jego rodziny to opowieść o przemocy, chorobie,a przede wszystkim o trudnościach związanych z akceptacją prawdziwego ja.
To także opowieść o miłości, która potrafi być trudna i niezrozumiała.
Książka napisana jest przystępnym językiem. Zawiera ciekawe zwroty akcji, dzięki czemu nie jest przewidywalna mimo tego, że losy jednej z postaci są znane czytelnikowi już po kilkudziesięciu stronach.
Czytając "Gdzieś tam, w szczęśliwym miejscu" byłam bardzo ciekawa, co się wydarzy i dlaczego, Razem z bohaterami przeżywałam smutki i drobne radości, ponieważ postaci wykreowanych przez A. McPartlin nie sposób nie polubić

"Gdzieś tam, w szczęśliwym miejscu" to książka, która zostanie ze mną na dłużej. Nie miałam żadnych oczekiwań sięgając po tę pozycję. Z każdą kolejną linijką tekstu upewniałam się, że to był dobry wybór.
Historia Jeremiego i jego rodziny to opowieść o przemocy, chorobie,a przede wszystkim o trudnościach związanych z akceptacją prawdziwego ja.
To także opowieść o miłości,...

Mam pogruchotane serce. Buu

Mam pogruchotane serce. Buu

To moja pierwsza ksiazka tej autorki, na ktora trafilam dzieki pozytywnym ocenom na LC. Poniewaz dla mnie niedostepna jako ebook w jezyku polskim, czytalam tlumaczenie na niemiecki.
Porusza dwa wazne tematy: przemoc w rodzinie i homoseksualizm. W subtelny sposob autorka pokazuje dwoch dorastajacych nastolatkow, odkrywajacych swoja seksualnosc i swoja orientacje. Akcja dzieje sie w roku 1995 i wczesniej, kiedy to na obydwa tematy nie reagowano tak otwarcie jak dzis. Pokazuje, ze oprocz ich homoseksualnosci ci 17-letni chlopcy sa czyimis synami, bracmi, wnukami, przyjaciolmi, kolegami. Do nieszczescia by nie doszlo, gdyby wzrastali w bardziej tolerancyjnym srodowisku, ktore homoseksualistow nie ciagnie uwiazanych do jadacej ciezarowki tak dlugo, az straca zycie. Niedawno Biedron, a za nim inni umiescil na fejsie mape Europy z procentami ludnosci tolerancyjnej wobec homoseksualistow. Najwyzszy procent - 79% - Belgia, 78% - Norwegia,73% UK i Francja, tradycjonalna Irlandia, w ktorej dzieje sie akcja ksiazki - obecnie 52 %, najnizszy - 9% Turcja, 11 % - Rosja. Polska - 18 %. A pod tym komentarze pelne nienawisci, iscie chrzescijanskiej, i duma z nietolerancji.
9 % ludnosci to osoby homoseksualne od urodzenia, ich preferencja zalezy od wrodzonego systemu hormonalnego. Andy Warhola matka leczyla zastrzykami hormonalnymi, zeby zmienil preferencje i nic to nie dalo - natury sie nie zmieni. Takze w swiecie zwierzat mamy homoseksualizm. Mysle, ze wielu z tych Polakow-partriotow ma w kregu swoich znajomych np. w pracy osoby o takiej orientacji, (przy 9 % w populacji unikniecie tego jest niemozliwe), ktore sie przed nimi nie przyznaja do tego, z kim sypiaja, bo to wylacznie ich sprawa i z wykonywana praca nie ma nic wspolnego. Byc dumnym z nietolerancji to slepota i zaklinanie rzeczywistosci, zeby byla inna.Nie zycze sobie powrotu do czasow zaklamania, kiedy homoseksualisci pod naciskiem rodziny zenili sie, plodzili dzieci, a po kilkunastu latach malzenstwa, kiedy zona niespodziewanie wczesniej wrocila z pracy, zastawala malzonka w akcji z przyjacielem. I nastepowal rozwod. Niektore malzenstwa homoseksualne, ktore znam osobiscie, trwaja dluzej niz trwalo moje malzenstwo hetero.
Glowna bohaterka, matka jednego z chlopakow, samotnie wychowujaca dwoje dzieci i zajmujaca sie chora na demencje babcia, jest osoba, ktorej udalo sie wyjsc zywa z przepelnionego brutalnoscia malzenstwa. Krotko zarysowana problematyka, dlaczego kobietom tak trudno odejsc od znecajacych sie nad nimi malzonkow i jaki wplyw ma to na dzieci.
Dobry styl autorki, opisy przezyc i mysli bohaterow pozwalaja zrozumiec ich postawy i reakcje, choc te opisy moglyby byc krotsze.
Ksiazka jest zdecydowanie dobra i godna polecenia, ale napewno nie rozrywkowa ze wzgledu na powazna tematyke.

To moja pierwsza ksiazka tej autorki, na ktora trafilam dzieki pozytywnym ocenom na LC. Poniewaz dla mnie niedostepna jako ebook w jezyku polskim, czytalam tlumaczenie na niemiecki.
Porusza dwa wazne tematy: przemoc w rodzinie i homoseksualizm. W subtelny sposob autorka pokazuje dwoch dorastajacych nastolatkow, odkrywajacych swoja seksualnosc i swoja orientacje. Akcja...