Radzę omijać to wydanie (kolekcja Hachette - Arcydzieła literatury rosyjskiej). Tłumaczenia są o niebo gorsze od tych Tuwima, a korekta i skład to farsa. Ilość literówek, powtórzeń i wstawianie przecinków jak makiem zasiał to zmora. Osobnym tematem opowiadania - ironiczne, pełne bezlitosnego humoru i złośliwej wręcz satyry, sarkazmu, gdzieniegdzie doprawione fantastyką i groteską.

Radzę omijać to wydanie (kolekcja Hachette - Arcydzieła literatury rosyjskiej). Tłumaczenia są o niebo gorsze od tych Tuwima, a korekta i skład to farsa. Ilość literówek, powtórzeń i wstawianie przecinków jak makiem zasiał to zmora. Osobnym tematem opowiadania - ironiczne, pełne bezlitosnego humoru i złośliwej wręcz satyry, sarkazmu, gdzieniegdzie doprawione fantastyką i...

Książka ta stanowi zbiór opowiadań, z tytułowym "Szynelem" jako jednym z nich. Prezentują one różny poziom. Czasem są zabawne, czasem smutne, a niekiedy wręcz niedorzeczne. Styl Gogola wymaga przyzwyczajenia - czyta się go nieco ciężej niż chociażby Tołstoja, za to jego dowcip zasługuje na uznanie. Nieco przeszkadzały mi liczne archaizmy - głównie nazwy odzieży i elementów wyposażenia dawnych domostw. Nie zaszkodziłoby umieścić w przypisach krótkich wyjaśnień danych słów. Mimo tego całość stanowiła przyjemną lekturę.

Książka ta stanowi zbiór opowiadań, z tytułowym "Szynelem" jako jednym z nich. Prezentują one różny poziom. Czasem są zabawne, czasem smutne, a niekiedy wręcz niedorzeczne. Styl Gogola wymaga przyzwyczajenia - czyta się go nieco ciężej niż chociażby Tołstoja, za to jego dowcip zasługuje na uznanie. Nieco przeszkadzały mi liczne archaizmy - głównie nazwy odzieży i elementów...

Był to mój pierwszy kontakt z twórczością Gogola i muszę przyznać, że wrażenia dość nietypowe. Każde z opowiadań jest wyjątkowe i niesie ze sobą sporo okazji do przemyśleń. W żadnym wypadku nie jest to literatura z kręgu książek lekkich, niezobowiązujących - wymaga pewnego zaangażowania czytelnika, chęci zrozumienia.

NOS

Pierwsze opowiadanie absurdalne w tak prosty i efektowny sposób...
Nos. Dlaczego akurat nos? O bogowie, dlaczego nie znam przysłów rosyjskich i tamtejszych symbolicznych znaczeń związanych z tą częścią ciała? Dokonałam jednak pewnych poszukiwań i zdaje się, że jest on otoczony podobną symboliką jak w Polsce - popularne przysłowia rosyjskie związane ze słowem 'nos' dają łatwo przełożyć się na nasze rodzime:

водить за нос → wodzić za nos
дать по носу → dać po nosie
дать щелчка в нос → dać prztyczka w nos
задирать нос → zadzierać nosa
не видеть дальше собственного носа / не видеть дальше своего носа → nie widzieć dalej niż czubek własnego nosa
повесить нос на квинту → spuścić nos na kwintę
совать нос не в своё дело → wsadzać nos w nie swoje sprawy
утереть нос → utrzeć nosa

Nos jako centrum twarzy. Nos jako wskazanie kierunku działania, zainteresowań, czy też stanu emocjonalnego. Nos jako ego...

Ważny człowiek stracił nos... Stał się ułomny, niepełnowartościowy, 'trędowaty' we własnym mniemaniu. Dostał niezłego prztyczka w nos, spuścił nos na kwintę i później już tak nie zadzierał nosa ;)

SZYNEL

Problemy człowieczeństwa, ubóstwa, osobistych marzeń, predyspozycji, jednostkowego szczęścia, życia prostej, szczerej ludzkiej istoty, dostosowywania się do wymagań związanych z nadanym tytułem, awansem społecznym... Opowiadanie jest bardzo bogate pod tym kątem.
Każda postać prezentuje pewną postawę ludzką wraz z wiążącymi się z nią konsekwencjami - często w sposób bardzo przerysowany. Oczywiście, nie mogło zabraknąć pierwiastka fantastycznego.

WIJ

Bardzo interesujący był dla mnie pojedynek nauk. Teologia jako dziedzina zwycięska, filozofia na drugim miejscu liże rany... Co może się w tym kryć? Poglądy autora? Zauważona przez niego tendencja w ówczesnej Rosji?
Z drugiej strony wizja ich wszystkich ciągnących przez kraj, śpiewających pod domami, uczących, pijących i okradających okolicę przedstawicieli nauki? Trzeba przyznać, że wytknął tu i wyolbrzymił pewne wady i współczesnego środowiska akademickiego. Żak nie jest ukształtowany, bo nie wolno mu jeszcze pić i palić. Teolog - kleptoman. Filozof ukradł teologowi skradzioną rybę, bo ten już pewnie nie pamięta, że ją ukradł... Wszyscy otyli, a pieczywo na straganach tylko kosztują. Garściami.
Upada obraz świętych idealistów poświęconych nauce - bo i przecież trudno spotkać kogoś na prawdę poświęconego nauce w środowisku uniwersyteckim. Ale może wystarczy o edukacji.
Pustkowie, na nim dwie chaty. Mieszkanie staruszki, bojącej się złodziei. Trzech zbłąkanych przedstawicieli świata nauki zabłąkanych ciemną nocą wśród pól. Rozdzieleni, skradziona ryba. A dalej już horrorek bez większych niespodzianek. Można analizować słodki stan, w jaki wprawiały ofiarę zaklęcia. Można pochodzenie dziewczyny. Można samą końcówkę, choć ta nie zostawia zbyt wielkiego pola do popisu - wszystko podane na tacy... Czytało się dobrze, ale było już znacznie bardziej typowo.

Na pewno sięgnę po inne dzieła Gogola, fascynuje mnie jego sposób przedstawiania świata, postaci, jego wizje...

Był to mój pierwszy kontakt z twórczością Gogola i muszę przyznać, że wrażenia dość nietypowe. Każde z opowiadań jest wyjątkowe i niesie ze sobą sporo okazji do przemyśleń. W żadnym wypadku nie jest to literatura z kręgu książek lekkich, niezobowiązujących - wymaga pewnego zaangażowania czytelnika, chęci zrozumienia.

NOS

Pierwsze opowiadanie absurdalne w tak prosty i...

Szukając w spisie "1001 książek, które musisz przeczytać" Boxall'a natrafiłem na taką pozycję, jak "Nos". Mikołaj Gogol to autor, którego znam wyłącznie ze słyszenia, a te opowiadanie to ponoć kawał niezłej komedii. Doszukałem się zbioru opowiadań i lekko zmuszając się do zaliczenia (narzuciłem na siebie coś, czego zupełnie nie czułem potrzeby czytać),rozpocząłem jedną z najdziwniejszych przygód, jakie miałem do tej pory literować.

Nos - Narrator przedstawia na początku Iwana Jakowlewicza, cyrulika, który podczas śniadania w chlebie znajduje nos. Nie jest to pierwszy lepszy nos, bo należy on do asesora kolegialnego Kowalowa. Nie jest to sen, bo Kowalow budzi się rano bez nosa. Chcąc zgłosić zgubę w odpowiednim urzędzie napotyka się na wysiadający nos z dorożki w służbowym uniformie. Ten nie ma zamiaru wracać na swoje miejsce, bo jak sam twierdzi, nie należy do nikogo. Historia kończy się dobrze, ale narrator kpi z czytelników, którzy oczekiwali racjonalnego wyjaśnienia sprawy oraz z samego autora, który musiał stworzyć tego typu fabułę.

Szynel - Akakiusz Akakijewicz to człowiek całkowicie poświęcony swojej pracy. To radca tytularny, który jest wyszydzany w urzędzie przez osoby, który wykorzystują to, że nie może się odgryźć. Pewnej zimy zauważa, że jego płaszcz, który i tak nie wyglądał najlepiej, zaczyna prześwitywać. Kupno sukna na zrobienie nowego jest w tym momencie nie na jego możliwości, zaczyna wielkie oszczędności, by być w posiadaniu nowego szynela.

Wij - horrorowata opowieść o wiedźmie, która lubiła ujeżdżać swoje ofiary. Filozof Choma Brutus to poszkodowana osoba, która polanem wymierzyła sprawiedliwość. Stara zmienia się w młodą dziewczynę, główny bohater ucieka, ale po jakimś czasie dostaje wezwanie od pewnego mężczyzny, że ostatnim życzeniem zamordowanej córki, było to, żeby pewien nieznany mu filozof przez trzy noce modlił się o jej dusze w cerkwi, w której spoczywa. Pracodawcy wysyłają Chomę, a ten nie wie, czy oni wiedzą, że to on zabił i czy wiedźma po śmierci jest nadal wiedźmą.


Dziw bierze, że to XIX wiek. Czytając Doyle'a zauważam, że już w tamtych czasach pisano tak, że wszystko da się zrozumieć. Nie jest to czytanie wyrazów, ale składanie zdań. Okres ten jest dla mnie tak odległy, że traktowałem go, jako epoka Szekspira, Kochanowskiego i Gala Anonima. Patrząc na Gogola i twórcę Holmesa, dostrzegam nową gałąź do spenetrowania.

A co do samego Gogola, w tym "wybiorze" opowiadań "Nos" rzeczywiście jest najlepszym tworem. Ale pozostałe przekonały mnie, że może warto sięgnąć po jego nowelę. Na przykład "Martwe dusze", które też znalazły się na liście Boxall'a.


http://majinfox.blogspot.com/

Szukając w spisie "1001 książek, które musisz przeczytać" Boxall'a natrafiłem na taką pozycję, jak "Nos". Mikołaj Gogol to autor, którego znam wyłącznie ze słyszenia, a te opowiadanie to ponoć kawał niezłej komedii. Doszukałem się zbioru opowiadań i lekko zmuszając się do zaliczenia (narzuciłem na siebie coś, czego zupełnie nie czułem potrzeby czytać),rozpocząłem jedną z...

Tołstoj jest mistrzem w kreśleniu ogromnych rozterek ludzkiej psychiki i panoram społecznych, Dostojewski - geniuszem w przedstawianiu dylematów moralnych jednostki, natomiast Gogol - wirtuozem języka i humoru :))) doskonały dla tych, którzy dopiero zaczynają poznawać rosyjską literaturę.

Gogol to moim zdaniem jedyne w swoim własnym rodzaju zjawisko literackie... jego artyzm objawia się nie tylko w pomyśle fabularnym, konstrukcji postaci, opisie otoczenia, ale nawet w imionach i nazwiskach bohaterów. Na dobrą sprawę nie potrafię chyba znaleźć jego słabych stron...?

Tołstoj jest mistrzem w kreśleniu ogromnych rozterek ludzkiej psychiki i panoram społecznych, Dostojewski - geniuszem w przedstawianiu dylematów moralnych jednostki, natomiast Gogol - wirtuozem języka i humoru :))) doskonały dla tych, którzy dopiero zaczynają poznawać rosyjską literaturę.

Gogol to moim zdaniem jedyne w swoim własnym rodzaju zjawisko literackie... jego...

Bardzo lubię pióro Gogola i cenię jego dowcip. Moim zdaniem żadne z 7 zawartych w powyższym wydaniu opowiadań nie odbiega od siebie znacząco poziomem, stanowiąc przy tym przyjemną lekturę.

Bardzo lubię pióro Gogola i cenię jego dowcip. Moim zdaniem żadne z 7 zawartych w powyższym wydaniu opowiadań nie odbiega od siebie znacząco poziomem, stanowiąc przy tym przyjemną lekturę.

Szynel i nos. Uwielbiam

Szynel i nos. Uwielbiam

"Szynel" i "Nos" to moje ulubione opowiadania. Nikt tak nie poniewierał swoich bohaterów jak Gogol a czytelnika zawsze serce ściska, że tak im los gra na nosie.

"Szynel" i "Nos" to moje ulubione opowiadania. Nikt tak nie poniewierał swoich bohaterów jak Gogol a czytelnika zawsze serce ściska, że tak im los gra na nosie.