Książka Mirona Urbaniaka to pierwsza monografia "drogi wodnej" czytana przeze mnie.
Co do wydania nie ma do czego się przyczepić. Solidne tomisko, kredowy papier, wyraźne duże zdjęcia i schematy- pomagają w zrozumieniu tekstu.
Książka podzielona jest na kilka części. Mnie najbardziej zainteresowała pierwsza, opisująca historię powstania Kanału Gliwickiego. Najmniej przypadł mi do gustu ostatni rozdział opisujący walory zabytkowe "drogi wodnej". Język nie jest za skomplikowany, chociaż zawiera dość dużą ilość technicznych pojęć. Tutaj moim zdaniem popełniono błąd, nie zamieszczając słownika, przypisów wyjaśniających te pojęcia. Szkoda publikacja stała by się bliższa czytelnikowi niebranżowemu.
Całość mimo braku słownika jest niezwykle ciekawa i warto po nią sięgnąć.

Książka Mirona Urbaniaka to pierwsza monografia "drogi wodnej" czytana przeze mnie.
Co do wydania nie ma do czego się przyczepić. Solidne tomisko, kredowy papier, wyraźne duże zdjęcia i schematy- pomagają w zrozumieniu tekstu.
Książka podzielona jest na kilka części. Mnie najbardziej zainteresowała pierwsza, opisująca historię powstania Kanału Gliwickiego. Najmniej...

Książka ta jest bardzo obszernym opracowaniem dotyczącym zabytkowego Kanału Gliwickiego, łączącego Górny Śląsk (poprzez port w Gliwicach) z Odrą (w okolicach Kędzierzyna-Koźla). Podzielona jest na dwie zasadnicze części. Pierwsza opisuje dzieje kanału: przesłanki powstania z uwzględnieniem kontekstu historycznego, budowę rok po roku i jego dalsze losy, w tym zmianę "właściciela" - po 1945 roku kanał znalazł się po stronie polskiej. Część tę zamyka opis batalii z urzędami ochrony zabytków w Katowicach i Opolu, w której uczestniczył autor, w celu niedopuszczenia do "modernizacji" śluz na kanale polegającej na usunięciu części zabytkowego (i nadal sprawnego) osprzętu i zastąpienia go nowym. Do tej sprawy można mieć różne podejścia: jedni podkreślają znaczenie dziedzictwa kulturowego, inni odrzucają sentymentalizm i promują unowocześnianie. Co najmniej dziwne jest, że wspomniane urzędy ochrony zabytków (zwłaszcza katowicki) prezentowały tę drugą postawę.
Na drugą część składa się szczegółowy opis kanału i jego infrastruktury. Autor omawia nie tylko urządzenia hydrotechniczne takie jak śluzy czy jazy, ale również obiekty towarzyszące: mosty i budynki mieszkalne. Słowo "szczegółowy" wymaga podkreślenia, ponieważ autor zagłębia się w takie niuanse jak rodzaje materiałów użytych do budowy, dokładne umiejscowienie obiektów, czy ich estetyka i funkcjonalność. Zaimponowała mi wielostronna analiza, jaką przeprowadził autor, obejmująca m.in. aspekty historyczny, techniczny i architektoniczny. Z drugiej strony dla niebranżowego czytelnika ilość szczegółów może być przytłaczająca. Minusem jest również brak wyjaśnienia terminów z zakresu hydrotechniki i architektury. Końcówkę drugiej części książki stanowi opis walorów zabytkowych kanału.
Jeśli chodzi o styl tekstu, autorowi udało się zachować balans pomiędzy rozprawą naukową a publikacją popularyzatorską. Dzięki temu książka może zainteresować czytelników niebędących pracownikami naukowymi lub z branży konserwatorskiej. Przyczepić się mogę do nadużywania słów "względnie" i "tudzież", ale to tylko moje odczucia.
Od strony technicznej publikacja prezentuje się bardzo dobrze: twarda oprawa, kredowy papier, duża ilość zdjęć i wykresów.
Czy książka jest warta polecenia? Sam przed lekturą nigdy nie słyszałem o Kanale Gliwickim, ani nie interesowałem się architekturą, bądź archeologią przemysłową, jednak ta pozycja zdołała przykuć moją uwagę; więc sądzę, że tak. Czasami człowiek w ogóle nie jest świadomy, że niedaleko znajduje się obiekt będący elementem dziedzictwa kulturowego.

Książka ta jest bardzo obszernym opracowaniem dotyczącym zabytkowego Kanału Gliwickiego, łączącego Górny Śląsk (poprzez port w Gliwicach) z Odrą (w okolicach Kędzierzyna-Koźla). Podzielona jest na dwie zasadnicze części. Pierwsza opisuje dzieje kanału: przesłanki powstania z uwzględnieniem kontekstu historycznego, budowę rok po roku i jego dalsze losy, w tym zmianę...