Dobrze się czyta. Lektura daje jednak do myślenia, czy to wszystko miało sens? Czy warto ryzykować życiem i zabijać, gdy idea sprawiedliwości jest sama w sobie obciążona nieuchronnością jej wypaczenia? Czy wyroki wykonywane w imieniu sądów podziemnych mogą być pozbawione błędów podczas gdy dziś, w wolnej Polsce, pomyłki są na porządku dziennym? Podobną obserwację zamieścił autor w powieści "Piąty etap":
Był za granicą i za „drugą linią". Leżał na spadzistym brzegu rzeki, która stanowiła „drugą linię", a którą niedawno przebył. Z prawej strony, za rzeką, w pobliskiej wsi krasnoarmiejcy śpiewali popularną obecnie w Sowietach, jak kiedyś Wołga, piosenkę (...)
Prymitywne słowa piosenki nabierały niezwykłej mocy. Melodia płynęła w powietrzu zwartą, silną falą - powolna, uroczysta. Wzruszała niezwykle i zdawało się, oddech w piersi tamowała. (...)
Pieśń się skończyła. Zrobiło się cicho i tęskno. Tylko noc obojętnie patrzyła czarnymi oczami... Zabawa myślał w tej chwili o ludziach, którzy śpiewali piosenkę. Wiedział, że to „zielonki" - jego wrogowie. „Wśród nich mogą być dobrzy ludzie, a muszą mnie ścigać, strzelać do mnie i do innych, bo ja - wróg - myślał Zabawa. - A kto nas wrogami zrobił?... Wszędzie nonsens. Natura tak bogata, śliczna, a my: jak psy. Żremy się o ochłapy bytu lub sami nie wiedząc, o co".

Dobrze się czyta. Lektura daje jednak do myślenia, czy to wszystko miało sens? Czy warto ryzykować życiem i zabijać, gdy idea sprawiedliwości jest sama w sobie obciążona nieuchronnością jej wypaczenia? Czy wyroki wykonywane w imieniu sądów podziemnych mogą być pozbawione błędów podczas gdy dziś, w wolnej Polsce, pomyłki są na porządku dziennym? Podobną obserwację zamieścił...

Jedna opinia dla obu części cyklu.
Dobry opis rzeczywistości wojennej obszaru wileńskiego i tamtejszej konspiracji. Mocno krytyczna opinia Piaseckiego na temat AK wynika z dwóch czynników. 1. AK składała się w większości z ochotników bez wyszkolenia oraz wyszkolonych i doświadczonych frontowców - w sumie ludzi bez większego pojęcia o konspiracji. Mogło to wyglądać jak żałosna amatorszczyzna dla człowieka, który miał doświadczenie w wywiadzie. 2. Owo dość specyficzne doświadczenie pracy w wywiadzie i charakter Piaseckiego. To był indywidualista inteligentny, odważny, ale z mocno rozwiniętym instynktem samozachowawczym. Nie znosił zorganizowanych, hierarchicznych struktur wojskowych, regulaminów, dyscypliny, rozkazów - typ samotnego wilka.

Jedna opinia dla obu części cyklu.
Dobry opis rzeczywistości wojennej obszaru wileńskiego i tamtejszej konspiracji. Mocno krytyczna opinia Piaseckiego na temat AK wynika z dwóch czynników. 1. AK składała się w większości z ochotników bez wyszkolenia oraz wyszkolonych i doświadczonych frontowców - w sumie ludzi bez większego pojęcia o konspiracji. Mogło to wyglądać jak...

Sergiusz Piasecki w kontynuacji "Człowieka przemienionego w wilka" od początku rzuca nas w wir akcji i mocno przyspiesza dość monotonne tempo pierwszej części.

Główny bohater zostaje - nieco z przypadku - szefem nieudolnej komórki AK zajmującej się wykonaniem wyroków śmierci. To oczywiście znany epizod z życia samego Piaseckiego, który opisuje w fabularyzowany sposób np. głośny zamach na dziennikarza lokalnej gazety.

"Dla honoru..." to także niezły podręcznik z...zarządzania. Autor bowiem z jednej strony ma nad sobą biurokratycznych szefów, a jego podwładni to w większości banda karierowiczów i leni. Jak sobie z tym poradzić? Ten dylemat nie stracił na aktualności.

Słowem, kolejna świetna powieść Piaseckiego. Żal jedynie, że z każdą przeczytaną topnieje zbiór tych, które jeszcze pozostały do odkrycia...

Sergiusz Piasecki w kontynuacji "Człowieka przemienionego w wilka" od początku rzuca nas w wir akcji i mocno przyspiesza dość monotonne tempo pierwszej części.

Główny bohater zostaje - nieco z przypadku - szefem nieudolnej komórki AK zajmującej się wykonaniem wyroków śmierci. To oczywiście znany epizod z życia samego Piaseckiego, który opisuje w fabularyzowany sposób np....

Pierwsza część skupiona była na warunkach życia, druga na pracy konspiracyjnej i to w dość ekstremalnej komórce likwidującej kolaborantów. Podobała mi się nieco mniej, głównie chyba za sprawą narcyzmu głównego bohatera. Nadal jest to jednak świetna lektura. Całość oceniam więc bardzo wysoko.

Pierwsza część skupiona była na warunkach życia, druga na pracy konspiracyjnej i to w dość ekstremalnej komórce likwidującej kolaborantów. Podobała mi się nieco mniej, głównie chyba za sprawą narcyzmu głównego bohatera. Nadal jest to jednak świetna lektura. Całość oceniam więc bardzo wysoko.

Książka to opowieść ze sporymi wątkami autobiograficznymi o współpracy S. Piaseckiego z AK w Wilnie w czasie II wojny, a współpraca ta dotyczyła w dużej mierze likwidacji osób, wobec których podziemne sądy wydały wyroki śmierci.
W powieści ukazana jest m. in. historia jednego z najsłynniejszych wyroków śmierci, wydanych przez podziemny sąd, wobec Józefa Mackiewicza, łącznie z wszystkimi okolicznościami, dla których S. Piasecki zdecydował, że wyroku nie można wykonać. J. Mackiewicz jemu zawdzięcza życie, o czym też doskonale wiedział. Wątpliwości S. Piaseckiego wzięły się od momentu, gdy zapoznał się z listem Mackiewicza, adresowanym właśnie do wileńskich władz podziemnych i który jakimś cudem pocztą pantoflową trafił we właściwe ręce. Mackiewicz dowiedział się o tym wyroku, Egzekutywa AK nie była dyskretna. Mackiewicz napisał list, w którym wyjaśnił sprawę ze swojego punktu widzenia. Wydawałoby się że jest to całkowicie bez sensu, jakaś desperacka akcja, prawie nikt zresztą tym listem się nie zainteresował. Ale wystarczyło, że zainteresował się nim Piasecki i to zmieniło bieg historii. To też świetny przykład na to, że rzeczywiście należy walczyć do końca, nawet gdy wydaje się to pozbawione sensu. Gdyby Mackiewicz załamał ręce, uciekałby i ukrywałby się, lub gdyby nic nie robił, najprawdopodobniej zostałby zabity i przeszedłby do historii nie jako człowiek prawy, wyśmienity pisarz, tylko jako zdrajca. I jest to też doskonały przykład na to, jak wiele może jeden człowiek. Gdyby Piasecki uznał, że już nic nie da się zrobić, Mackiewicz również ostałby zabity. Ostatecznie wyrok anulowano.
całość
https://powrot-do-krainy-ksiazki.blogspot.com/2022/03/sergiusz-piasecki-dla-honoru-organizacji.html

Książka to opowieść ze sporymi wątkami autobiograficznymi o współpracy S. Piaseckiego z AK w Wilnie w czasie II wojny, a współpraca ta dotyczyła w dużej mierze likwidacji osób, wobec których podziemne sądy wydały wyroki śmierci.
W powieści ukazana jest m. in. historia jednego z najsłynniejszych wyroków śmierci, wydanych przez podziemny sąd, wobec Józefa Mackiewicza,...

Tom drugi poświęcony jest organizacji AK na ternie Wileńszczyzny. Józef w tej części uwikłuje się w różne romanse i wyrasta na prawdziwego stratega, który kunktatorskim młodzikom pokazuje, jak winna wyglądać walka podziemia.
Nietrudno się domyślić, że akcja w tym tomie przyśpiesza, ale adrenaliny nie poczułam. Opowiedziana historia mnie nie przekonała.
Jedynie postać Heleny pozostanie na dłużej w mej pamięci, bo wywołała u mnie skrajne uczucia (od współczucia, przez próbę zrozumienia do pogardy).

Tom drugi poświęcony jest organizacji AK na ternie Wileńszczyzny. Józef w tej części uwikłuje się w różne romanse i wyrasta na prawdziwego stratega, który kunktatorskim młodzikom pokazuje, jak winna wyglądać walka podziemia.
Nietrudno się domyślić, że akcja w tym tomie przyśpiesza, ale adrenaliny nie poczułam. Opowiedziana historia mnie nie przekonała.
Jedynie postać...

Ciekawa powieść polecam

Ciekawa powieść polecam

Zapomniany polski pisarz i publicysta polityczny. Moja ocena jest moją subiektywną oceną.
Między innymi jest przedstawiona historia odmowy wykonania wyroku śmierci przez Piaseckiego na innym polskim pisarzu Józefie Mackiewiczu.
Pan Józef przeżył wojnę i dał polskiej literaturze takie dzieła jak - Droga donikąd, Kontra, Sprawa pułkownika Miasojedowa czy Lewa wolna.
Wracając do Pana Sergiusza, jak napisałem w innej recenzji, żal, że śmierć przerwała pracę nad trzecim tomem Wieży Babel gdzie miały być opisane lata 1943-1945. Ciekawe jakie było spostrzeżenie Pana Sergiusza na operację "Ostra Brama" i niby wspólny atak bolszewików i AK w celu oswobodzenia Wilna z rąk niemiecko-litewskich okupantów.
Jak to się zakończyło dla Polaków i Polski wszyscy wiemy, jestem ciekawy co myśleli Litwini o tym w latach 1944-1945.
Może ktoś zna jakąś pozycję na ten temat? Obojętnie w jakim języku, polskim, litewskim czy po rosyjsku. Poradzę sobie :-)

Zapomniany polski pisarz i publicysta polityczny. Moja ocena jest moją subiektywną oceną.
Między innymi jest przedstawiona historia odmowy wykonania wyroku śmierci przez Piaseckiego na innym polskim pisarzu Józefie Mackiewiczu.
Pan Józef przeżył wojnę i dał polskiej literaturze takie dzieła jak - Droga donikąd, Kontra, Sprawa pułkownika Miasojedowa czy Lewa wolna.
Wracając...

Mniej interesująca niż pierwszy tom, ale mimo to uważam że to bardzo ważna i wciągająca literatura. Pokazuje pracę w konspiracji bez zadęcia, przedstawia różne, nie zawsze bohaterskie motywacje ludzi działających w konspiracji. Dobrze oddany klimat tamtych czasów. Polecam.

Mniej interesująca niż pierwszy tom, ale mimo to uważam że to bardzo ważna i wciągająca literatura. Pokazuje pracę w konspiracji bez zadęcia, przedstawia różne, nie zawsze bohaterskie motywacje ludzi działających w konspiracji. Dobrze oddany klimat tamtych czasów. Polecam.

Świetny nie lukrowany obraz okupacji sowieckiej. Konspiracja, postawy ludzi, strategie przetrwania.

Świetny nie lukrowany obraz okupacji sowieckiej. Konspiracja, postawy ludzi, strategie przetrwania.