Najnowsza historia Polski zawsze wydawała mi się najciekawszym okresem, jeśli chodzi o interpretacje, spory i - ogólnie historie. Książka ta jest niesamowitym potwierdzeniem mojej tezy. Trudno znaleźć drugie takie opracowanie, które w tak małej objętości, daje tak wiele informacji. Wśród corocznych upamiętnieniach tego wydarzenia, idealizuje się to, jako rzecz, która musiała się wydarzyć. Jednak zagadnieniem nadmiernie pomijanym w literaturze o powstaniach, jest jej geneza. Jan Matłachowski - działacz Stronnictwa Narodowego - rzuca światło na całą tę sprawę, jako spisek przeciwko ludności cywilnej i Polsce. Jego argumenty wywierają ogromne wrażenie, jak i sama retoryka, której dotąd żadne mainstreamowe media nie forsują. Ciekawą sprawą jest również to, że zostało to napisane przez działacza narodowego (często obarcza się winą narodowców, którzy - rzekomo - mieli popierać to ludobójstwo). Wśród gąszczu dezinformacji, jest to praca obowiązkowa dla każdego, kto próbuje zrozumieć tragedie naszej historii.

Najnowsza historia Polski zawsze wydawała mi się najciekawszym okresem, jeśli chodzi o interpretacje, spory i - ogólnie historie. Książka ta jest niesamowitym potwierdzeniem mojej tezy. Trudno znaleźć drugie takie opracowanie, które w tak małej objętości, daje tak wiele informacji. Wśród corocznych upamiętnieniach tego wydarzenia, idealizuje się to, jako rzecz, która...

Jedna z najważniejszych książek o Powstaniu Warszawskim 1944. Opowiada o tym, kto najbardziej jest odpowiedzialny za wydanie decyzji o wybuchu powstania. Autor, opierający się na relacjach oficerów sztabowych gen. Bora-Komorowskiego, daje odpowiedź na niejasną wizytę w Warszawie w przeddzień wybuchu walk zbrojnych Józefa Retingera, buńczuczne zapowiedzi gen. Okulickiego i zupełne nieprzygotowanie do długich wyczerpujących walk na mieście. Niszczy z powodzeniem nieprawdziwą informację, jakoby nie dało się powstrzymać młodych konspiratorów przed rozpoczęciem walk. Polecam i dziękuję za uwagę!

Jedna z najważniejszych książek o Powstaniu Warszawskim 1944. Opowiada o tym, kto najbardziej jest odpowiedzialny za wydanie decyzji o wybuchu powstania. Autor, opierający się na relacjach oficerów sztabowych gen. Bora-Komorowskiego, daje odpowiedź na niejasną wizytę w Warszawie w przeddzień wybuchu walk zbrojnych Józefa Retingera, buńczuczne zapowiedzi gen. Okulickiego i...

Ciekawa pozycja, jeśli ktoś jest zainteresowany tematem to zdecydowanie książka, po którą powinien sięgnąć.

Na mnie osobiście zrobiła ona ogromne wrażenie. Gdy zbliża się data rocznicy Powstania, zazwyczaj to wtedy powraca ten temat w mediach. Nader często przy tej okazji ktoś, kto wtedy walczył w Warszawie, jest pytany o nastroje, jakie towarzyszyły społeczeństwu Warszawy, gdy wybuchało powstanie. Relacje zazwyczaj są zgodne, że ludność miasta dała się ponieść emocjom, jednak walczący oraz ludzie ich wspierający w inny sposób, mieli nadzieję na zwycięstwo i odpłacenie za cierpienia okupacji. Z książki dowiadujemy się jak to wyglądało z perspektywy ludzi u "góry". Publicznie często padają pytania, czy powstanie powinno, czy nie powinno wybuchnąć, równocześnie ogół ludzi rzadziej zastanawia się nad tym, dlaczego skoro już miało wybuchnąć, dokonało się to w takiej formie oraz z takim przygotowaniem. Ta książka naświetla czytelnikowi złożoność tego problemu.

Nie chcąc zdradzać treści książki, nie będę się bardziej rozwodził, gdyż chcąc to zrobić, najprawdopodobniej byłbym zmuszony do zdradzenia więcej niżbym chciał, a nie chcę nikomu odbierać możliwości poznania zagadnień poruszanych w książce, w kolejności, w jakiej je czytelnikowi zaprezentowano.

Ciekawa pozycja, jeśli ktoś jest zainteresowany tematem to zdecydowanie książka, po którą powinien sięgnąć.

Na mnie osobiście zrobiła ona ogromne wrażenie. Gdy zbliża się data rocznicy Powstania, zazwyczaj to wtedy powraca ten temat w mediach. Nader często przy tej okazji ktoś, kto wtedy walczył w Warszawie, jest pytany o nastroje, jakie towarzyszyły społeczeństwu...

Książka ta zrobiła na mnie niebywałe wrażenie. Tematyka II wojny światowej jest rozpisywana na różne tematy. Jeszcze długo niektóre z nich będą owiane tajemnicą.

O Powstaniu Warszawskim mówiono i mówi się tylko przez pryzmat niesamowitej heroicznej postawy młodego pokolenia, zwanego „kwiatem polski”. O chęci uzyskania wolnej Polski spod okupacji hitlerowskiej przelanej morzem krwi nie tylko moich rówieśników, ale i mieszkańców Warszawy aż do zrównania z ziem stolicy Polski.

Książka ta skupia na sobie aspekty polityczne i militarne odpowiedzialności kto pozwolił upoważnić Armię Krajową do wywołania zrywu powstańczego skazującego się z góry na klęskę. Powiem otwarcie, że po przeczytaniu tej książki mam nieco inne spojrzenie na minione wydarzenie z obchodów 70. Rocznicy Powstania Warszawskiego.

Nie dało się uciec od felietonów, wystąpień historyków w telewizji, którzy próbowali udowodnić czy Powstanie Warszawskie miało sens, czy była to głupotą i niekompetencją militarną rządu II RP. Mówi się, że głównym winowajcą pozostaje Tadeusz Komorowski. Owszem ostateczna decyzja, że powstanie wybuchnie w godzinę W należała do niego, nie mniej jednak to nie on jeden odpowiadał za zatwierdzenie tej misji.
Misji, która przez innych dowódców była z góry skazana na niepowodzenie (niestety uciszano ich zdroworozsądkowe spojrzenie na cały plan militarny i plan wywołania powstania)

Sporo w tej książce można poczytać o innych dowódcach AK, którzy mieli sporo do powiedzenia w sprawie nadchodzącego wybuchu 1 sierpnia. Po przeczytaniu tej książki każdy z czytelników spojrzy nieco mniej krytycznie na Bora-Komorowskiego, gdy zrozumie się, że za decyzją odpowiedzialni są też inni.
W książce rozwinięty pozostaje wątek Okulickiego, który swoim zachowaniem przypomina mi bohaterów z naleciałością cech romantyzmu i bohaterstwa w sprawie odzyskania wolności dla kraju skazanych z góry na klęskę.
Przeraża jednak perspektywa gdy czyta się, że zataił prawdę przed Borem na dwa miesiące przed wybuchem, mając swój własny pogląd jak ma wyglądać walka z okupantem.

„[…]chcę wywołać w stolicy taką walkę, w której w wyniku Warszawa miałaby się obrócić w gruzy, a polska krew lać potokami, choćbyśmy się mieli zakopać w gruzach[…]

Oprócz oficera Okulickiego przewijają się inni znani i nieznani przedstawiciele wojska polskiego. Jedni zachowywali się niczym wyżej wymieniony jegomość naszymi słowami oderwani od rzeczywistości, inni mający zdrowy rozsądek i próbujący przemówić do rozsądku Tadeusza Komorowskiego, że powstanie warszawskie stanie się klęską, a nie sukcesem militarnym obalenia wojsk niemieckich.
Nie może być tak, że w samym środku serca, jakim jest dowództwo polskie dochodzi do spisków, zatajeń, ukrywaniu zamiarów czy unikanie odpowiedzialności zbiorowej, by na samym końcu na własne życzenie wybić najważniejsze i wykształcone osoby mające jakieś pojęcie o planowaniu, dywersji, działaniach wojskowych itp.

Prawdę o Powstaniu każdy Polak powinien znać i mieć o nim swój własny osąd. Swego osądu nikomu nie pragnę narzucać, wypowiadam się po przeczytaniu, ochłonięciu i przeanalizowaniu mojego poglądu o Powstaniu Warszawskim. Bo jako obywatelka Polski jestem dumna z historii jaką posiadamy. Szkoda tylko, że historia ta nawet w szkole bywa okrojona i nie mówi się całej prawdy.

Na zakończenie zacytuję autora, bo sporo prawdy umieścił w swoim felietonie:

[…] Powstanie Warszawskie żyje i żyć powinno w naszej narodowej świadomości całą głębią szacunku dla szczytów bohaterstwa a zarazem i zadumą nad jego historyczną prawdą. Powstanie Warszawskie to nie tylko wielka epopeja bezgranicznego bohaterstwa milionowej stolicy i jej powstańców. Szczytów tego bohaterstwa nic nie zdoła przesłonić ani przewyższyć. Powstanie Warszawskie to patos 63 dni walki, prowadzonej w warunkach istnego piekła, w czasie, których miasto legło w gruzy, spopieleniu uległy bezcenne skarby kultury, życie utraciło setki tysięcy ludzi, a reszta mieszkańców milionowej stolicy poszła na gorzką tułaczkę i poniewierkę. Powstanie Warszawskie to wielkie historyczne wydarzenie, którego złożona prawda powinna być należycie znana, choćby dlatego, by kłamstwo o nim nie rodziło zatrutych owoców. Prawda o Powstaniu Warszawskim jest złożoną, jak złożone potrafi być życie człowieka i narodu. Za życie płacimy często cenę, zdawałoby się, wygórowaną. I dlatego z życia i jego prawdy wydobywać należy wartości w skali jak najpełniejszej. Powstanie Warszawskie okupiliśmy ceną najwyższą… Polska świadomość winna powszechnie przeżywać Powstanie Warszawskie w powiązaniach historycznych i politycznych, z których ono wyrosło i w których się tkwi.[…]

Polecam tym, którzy chcą się zaznajomić i poznać prawdę od strony politycznych i militarnych decyzji o wywołaniu tego powstania.
Nie ukrywam, że choć jestem wdzięczna powstańcom za ducha walki, nie jestem w stanie zrozumieć tych, którzy wydali wyrok na mieszkańców Warszawy, nie przyjmując do świadomości, że walka ta skazana była na sromotną i samotną klęskę bez przygotowania militarnego, zbrojnego i taktycznego.

Książka ta zrobiła na mnie niebywałe wrażenie. Tematyka II wojny światowej jest rozpisywana na różne tematy. Jeszcze długo niektóre z nich będą owiane tajemnicą.

O Powstaniu Warszawskim mówiono i mówi się tylko przez pryzmat niesamowitej heroicznej postawy młodego pokolenia, zwanego „kwiatem polski”. O chęci uzyskania wolnej Polski spod okupacji hitlerowskiej przelanej...