Prawicowa propaganda i manipulacja autora przygniata książkę. Ciężko czyta się tak bardzo nieobiektywną pracę - z jednej strony źli i okropni komuniści z drugiej wspaniali frankiści. Czasem warto odłożyć poglądy na bok i napisać dobrą historyczną książkę - ta do takich nie należy.

Prawicowa propaganda i manipulacja autora przygniata książkę. Ciężko czyta się tak bardzo nieobiektywną pracę - z jednej strony źli i okropni komuniści z drugiej wspaniali frankiści. Czasem warto odłożyć poglądy na bok i napisać dobrą historyczną książkę - ta do takich nie należy.

Zbiór esejów, dość nierównych.

Najlepsze są te eseje, które stanowią otwartą polemikę z propagandą o Świętej Republice, cnotliwej panience zgwałconej przez arystokrację, generałów, obszarników, kler i inną reakcyjną hołotę. Najlepsze, bo mamy tu karty wyłożone na stół.

Najgorsze są te eseje, które mają być krótką syntezą dziejów Drugiej Republiki i wojny domowej. Dlatego, bo tu karty rozdaje się pod stołem: te teksty prezentują stronniczą perspektywę jako coś na kształt obiektywnej narracji.

Oprócz tego jest trochę oczywistych byków, które wypisałem poniżej: [w 1931] „nadano autonomię Katalończykom i Baskom” (s. 44, naprawdę nadano w październiku 1936),„posłowie socjalistyczni walczyli między sobą na pięści i pałki w parlamencie” (s. 49, nic takiego nie miało miejsca),„szczegóły zamachu [prawicy] były przygotowane w czerwcu 1936, zanim lewica ukończyła plany swojego przewrotu” (s. 53, nie było żadnych planów przewrotu lewicy),„teoretykiem ruchu [karlistów był] José Vázquez de Mella” (s. 56, nie był bo już dawno nie żył),„baskijska prowincja Nawarra” (s. 56, Nawarra była etnicznie baskijska może w 20%),„w 1933 zastępy karlistów liczyły już prawie milion członków” (s. 56, nikt nie wie ilu ich było, ale raczej nie więcej niż 300 tysięcy),„praktykujący katolicy... stanowili najprężniejszą siłę we Froncie Narodowym” (s. 58, nie było nic takiego jak „Front Narodowy”),„po lipcu 1936 większość członków CEDA połączyła się w jedną partię z Falangą” (s. 58, nikt nigdy nie obliczył ilu członków CEDA wstąpiło do FE),„w 1931 roku Republika nadała Baskom autonomię” (s. 67, naprawdę w 1936),[sanktuarium w Cabeza] „szturmowało 20 000 rewolucjonistów, a wśród nich XIII „polska” Brygada Międzynarodowa” (s. 79, nie szturmowała, nie było jej tam),„jeden z podwładnych Queipo de Llano, za zgodą generała, dał rozkaz rozstrzelania poety Garcii Lorki” (s. 93, Queipo nic nie wiedział o Lorce),„w ramach spisku Casado liberałowie i narodowi radykałowie [pod tym terminem Chodakiewicz rozumie Falangę] wywołali powstanie przeciw komunistom w Cartagena” (s. 94, Falangiści wywołali powstanie w Kartagenie nie w ramach spisku Casado ale niezależnie),„na wybuch konfliktu w Hiszpanii Stalin zareagował natychmiast” (s. 108, a skąd, bujał się z decyzją jeszcze 2 miesiące),„z wdzięczności za pomoc, rewolucjoniści oddali Sowietom całą narodową rezerwę złota” (s. 109, gdy Negrin oddawał złoto radziecka pomoc dopiero zaczynała napływać),„w roku 1939 Franco skrytykował wspólną niemiecko-sowiecką inwazję ‘na katolicką Polskę’” (s. 111, nic takiego nie miało miejsca, Franco nigdy nie skrytykował inwazji na Polskę a prasa przyjęła ją raczej z aprobatą).

Zbiór esejów, dość nierównych.

Najlepsze są te eseje, które stanowią otwartą polemikę z propagandą o Świętej Republice, cnotliwej panience zgwałconej przez arystokrację, generałów, obszarników, kler i inną reakcyjną hołotę. Najlepsze, bo mamy tu karty wyłożone na stół.

Najgorsze są te eseje, które mają być krótką syntezą dziejów Drugiej Republiki i wojny domowej. Dlatego,...

Rozczarowany. Nie dowiedziałem się niczego nowego czego bym nie wiedział. Ale jeżeli ktoś nie zna genezy konfliktu w Hiszpanii polecam z zapoznaniem się z tą książką.
"Wszędzie na terenie Republiki stały kolejki po chleb - niemylny znak socjalizmu."

Rozczarowany. Nie dowiedziałem się niczego nowego czego bym nie wiedział. Ale jeżeli ktoś nie zna genezy konfliktu w Hiszpanii polecam z zapoznaniem się z tą książką.
"Wszędzie na terenie Republiki stały kolejki po chleb - niemylny znak socjalizmu."

Tytuł warty przejrzenia jako przykład propagandowych prawicowych manipulacji faktami. Ma na celu wybielenie wojskowych puczystów oraz ich zbrodni. Dodatkowo zawiera liczne błędy merytoryczne, takie jak informacja o rzekomej masakrze dokonanej w sanktuarium Cabeza przez republikanów (co zostało zdementowane przez wszystkich poważnych historyków konfliktu).

Tytuł warty przejrzenia jako przykład propagandowych prawicowych manipulacji faktami. Ma na celu wybielenie wojskowych puczystów oraz ich zbrodni. Dodatkowo zawiera liczne błędy merytoryczne, takie jak informacja o rzekomej masakrze dokonanej w sanktuarium Cabeza przez republikanów (co zostało zdementowane przez wszystkich poważnych historyków konfliktu).

Rozstrzyganie o genezie konfliktu na przykładzie tylko tego co się działo w czasach Republiki Hiszpańskiej a pomijanie lat II wojny światowej kiedy to frankistowska Hiszpania mniej lub bardziej sprzyjała nazistowskim Niemcom oraz lat już po II wojnie światowej kiedy ten reżim był poddany międzynarodowej izolacji to kompletny brak obiektywizmu, bo wtedy reżim tak naprawdę pokazał swoje prawdziwe oblicze. Znamienne są słowa Franco wypowiedziane w 1947 roku kiedy to bliżej związał się ze Stanami Zjednoczonymi - "Nareszcie wygrałem"
Chodakiewicz żeruje na koncepcji już od dawna wykorzystywanej przez innych prawicowych propagandystów że "dawniej to kłamano a on tylko teraz odkłamuje". Tak można wybielić nawet największych łotrów. Dla mnie ta laurka jest niezgodna z art. 256 K.K.

Rozstrzyganie o genezie konfliktu na przykładzie tylko tego co się działo w czasach Republiki Hiszpańskiej a pomijanie lat II wojny światowej kiedy to frankistowska Hiszpania mniej lub bardziej sprzyjała nazistowskim Niemcom oraz lat już po II wojnie światowej kiedy ten reżim był poddany międzynarodowej izolacji to kompletny brak obiektywizmu, bo wtedy reżim tak naprawdę...

Pierwsze wydanie ,,Zagrabionej Pamięci” było jedną z pionierskich prac na polskim rynku, odkłamujących czarną legendę generała Franco i wojny domowej w Hiszpanii. Obecnie, co prawda, ukazało się już sporo dokładniejszych i bardziej aktualnych książek podejmujących ten temat, ale praca Chodakiewicza wciąż pozostaje ważną pozycją, od której można zacząć poszerzać swoją wiedzę na temat starcia Hiszpanii tradycyjnej z komunistyczną. Dla polskiego czytelnika dodatkowo ciekawym będzie obszerny rozdział poświecony polskim ochotnikom w tej wojnie, i to zarówno po jednej jak i drugiej stronie.

Pierwsze wydanie ,,Zagrabionej Pamięci” było jedną z pionierskich prac na polskim rynku, odkłamujących czarną legendę generała Franco i wojny domowej w Hiszpanii. Obecnie, co prawda, ukazało się już sporo dokładniejszych i bardziej aktualnych książek podejmujących ten temat, ale praca Chodakiewicza wciąż pozostaje ważną pozycją, od której można zacząć poszerzać swoją wiedzę...

Z wizji autora wynika, że w Hiszpanii walczyli z jednej strony komuniści, anarchiści i kryminaliści na czele Stalina. A z drugiej Franko i jego sprawiedliwi krzyżowcy. Walka ideologi śmierci z cywilizacją życia . Na plus dużo informacji o anarchistach marginalizowanych w innych pozycjach ( oczywiście złych i krwiożerczych jak sam czerwony diabeł)

Z wizji autora wynika, że w Hiszpanii walczyli z jednej strony komuniści, anarchiści i kryminaliści na czele Stalina. A z drugiej Franko i jego sprawiedliwi krzyżowcy. Walka ideologi śmierci z cywilizacją życia . Na plus dużo informacji o anarchistach marginalizowanych w innych pozycjach ( oczywiście złych i krwiożerczych jak sam czerwony diabeł)

Niewielka objętościowo (nieco ponad 100 stron) właściwie broszura ale wypełniona bardzo ważną treścią.Każdy rozdział mógłby być osobną książką lub tematem pracy doktorskiej.Autor stara się odkłamać zafałszowany przez lewicę europejsko-amerykańską funkcjonujący do dzisiaj w świadomości społecznej obraz wojny domowej w Hiszpanii.Pokazuje że stworzony przez lewicę (nie tylko komunistów) obraz generała Franco i przyczyn wojny nie jest taki czarno-biały.Taki faszystowski (ulubiona fraza wszelkiej maści lewicy).Terror wobec przeciwników i społeczeństwa,aresztowania, masowe mordy oponentów,księży,zakonnic,potencjalnych przeciwników.Okrucieństwo i brutalność.Zubożanie społeczeństwa.Wskutek stosowania zasady "na lewicy nie ma wrogów" przejmowanie władzy przez komunistów.Rola ZSRR.Zakłamana propaganda i fałszerstwa tak zwanych "autorytetów" na temat wojny.
To i wiele innych które są dziełem lewicy republikańskiej porusza w swoim opracowaniu autor.Książka ważna tym bardziej że w konflikcie uczestniczyli obywatele przedwojennej Polski ,którzy po wojnie zajmowali wysokie stanowiska państwowe.

Niewielka objętościowo (nieco ponad 100 stron) właściwie broszura ale wypełniona bardzo ważną treścią.Każdy rozdział mógłby być osobną książką lub tematem pracy doktorskiej.Autor stara się odkłamać zafałszowany przez lewicę europejsko-amerykańską funkcjonujący do dzisiaj w świadomości społecznej obraz wojny domowej w Hiszpanii.Pokazuje że stworzony przez lewicę (nie tylko...

Jest to niewielkie opracowanie, ale niezwykle ważne. Autor w bardzo wyważony sposób „koryguje” spojrzenie na hiszpańską wojnę domową, która w masowym odbiorze pamiętana jest praktycznie wyłącznie z punktu widzenia spadkobierców bloku lewicowego, a więc z pominięciem zbrodni komunistycznych i z „faszystowskim” etykietowaniem. Autor niejako zwraca tę „zagrabioną pamięć” opisując rzeczywisty charakter konfliktu.

Jest to niewielkie opracowanie, ale niezwykle ważne. Autor w bardzo wyważony sposób „koryguje” spojrzenie na hiszpańską wojnę domową, która w masowym odbiorze pamiętana jest praktycznie wyłącznie z punktu widzenia spadkobierców bloku lewicowego, a więc z pominięciem zbrodni komunistycznych i z „faszystowskim” etykietowaniem. Autor niejako zwraca tę „zagrabioną pamięć”...

Bardzo ciekawa książka choć napisana przez radiomaryjowca,autor wyraźnie trzyma stronę Franco ale podaje bardzo dobre argumenty.Po przeczytaniu zastanawiałem się,po której stronie ja bym się opowiedział?Skrajny antyklerykał i antykomunista zarazem.

Bardzo ciekawa książka choć napisana przez radiomaryjowca,autor wyraźnie trzyma stronę Franco ale podaje bardzo dobre argumenty.Po przeczytaniu zastanawiałem się,po której stronie ja bym się opowiedział?Skrajny antyklerykał i antykomunista zarazem.