Z pozoru dość banalna historia o życiu zwyczajnych ludzi. 'Na południe od granicy, na zachód od słońca' to esencja ludzkiej samotności, która może towarzyszyć każdemu z nas. Murakami przedstawia nam więź dwójki ludzi, połączonych przez muzykę i literaturę we wczesnym dzieciństwie, której  zerwanie odbiło pół-permanentny wpływ na ich życie.

Hajime poznał Shimamoto w podstawówce. Jej wkroczenia do jego życia skończyło okres izolacji i samotności, w którym tkwił z powodu bycia jedynakiem, co było rzadkością w powojennej Japonii. Dla samej Shimamoto zresztą również sprawa miała się podobnie. Okaleczona przez polio stała się kaleką, co dodatkowo odpychało ją od innych dzieci. Od momentu pierwszego spotkania stali się bliskimi przyjaciółmi, a nawet czymś więcej. Niestety pójście do różnych gimnazjów okazało się destrukcyjne dla ich relacji.

Rzeczone rozstanie stało się również powrotem tej samotności, od której udało się im krótkochwilowo odbić, tak jakby byli na trampolinie i nie widzieć czemu nie podejmowali dalszych prób skoku. Zamiast tego stanęli, zatrzymując się w miejscu. Hajime prowadzi teraz życie z przeświadczenie, że bez Shimamoto nie ma ono sensu. Jego życie pędzi teraz jak pocisk i nie zatrzymuję się, mknąc przez kolejne etapy jego życia. Każdy z tych etapów bez Shamimoto jest pusty. Rani siebie i innych, popełniając błędy, o których nawet nie zdaje sobie sprawy.

Pocisk zatrzymał się jednak w jazzowym barze w modnej dzielnicy Tokio, należącym do Hajime, który udało mu się otworzyć z pomocą teścia. Mając dwójkę małych dzieci oraz kochającą żonę można stwierdzić, że ustatkował się i niczego mu nie brakuje, ale to tylko pozory, bo Hajime dalej tkwi w przeszłości, mając z tyłu głowy 'co by było gdyby...'. Wkroczenie Shimamoto do Gniazda Drozda powoduje, że czas zwolnił. Mając teraz 36 lat oboje wyjaśniają sobie wszystko i odnawiają zatartą lata temu więź. Bez niej jego życie pędzi dalej niekontrolowanym tempem.

Murakami wykreował powieść o wyborze pomiędzy przeszłością, a teraźniejszością. Hajime musi stanąć przed wyborem tego, co jest dla niego ważniejsze, nie popełniając przy tym dawnych błędów. Uczy się jak pogodzić z tym co było i akceptacji tego co mamy, tak by czas nie płynął w tempie, nad którym nie potrafi nadążyć. Przeszłość w tej książce jest ukazana niczym II Wojna Światowa: przede wszystkim była i tak powinno zostać. Powinniśmy ją zaakceptować i zacząć żyć tym co jest teraz, tak jak to zrobili Japończycy po tym straszliwym konflikcie. Tak więc szukajmy spełnienia w tym co mamy.

Z pozoru dość banalna historia o życiu zwyczajnych ludzi. 'Na południe od granicy, na zachód od słońca' to esencja ludzkiej samotności, która może towarzyszyć każdemu z nas. Murakami przedstawia nam więź dwójki ludzi, połączonych przez muzykę i literaturę we wczesnym dzieciństwie, której  zerwanie odbiło pół-permanentny wpływ na ich życie.

Hajime poznał Shimamoto w...