Bardzo chaotyczna. Owszem, forma jest taka, że sobie podchorąży w czasie kilkudniowych ćwiczeń w terenie wspomina różne rzeczy (bądźmy szczerzy, ma 20 lat, to i wspominek nie tak dużo) na przemian z narzekaniem na mordęgę (maszerują z obciążeniem ponad 30 km, a przełożenie dodatkowo "dają w kość"). Wspomina krzywdy (i "krzywdy") osobiste oraz narodowe, ale dość wyraźnie widać, że wstawki historyczne są dopisane później, z encyklopedią w ręku.
A latanie i nauka do niego przygotowująca są na ostatnim miejscu w książce, jak już nic się nie dzieje, to ma jakieś zajęcia. Jak na chłopaka, który poszedł (a nie było to łatwe) do tej szkoły z pasją latania, to mało prawdopodobne.

Bardzo chaotyczna. Owszem, forma jest taka, że sobie podchorąży w czasie kilkudniowych ćwiczeń w terenie wspomina różne rzeczy (bądźmy szczerzy, ma 20 lat, to i wspominek nie tak dużo) na przemian z narzekaniem na mordęgę (maszerują z obciążeniem ponad 30 km, a przełożenie dodatkowo "dają w kość"). Wspomina krzywdy (i "krzywdy") osobiste oraz narodowe, ale dość wyraźnie...

To proza o polskim lotnictwie przełomu lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych ubiegłego wieku. Książka jest napisana w różnorodnym stylu: metaforycznym, narracyjnym, reportażowym, wspomnieniowym. Bez uprzedzeń i sentymentalizmu odsłania metody ideologicznego i wojskowego szkolenia podchorążych lotnictwa w Dęblinie, w byłej carskiej twierdzy Iwangorod, w miejscowości będącej osią obrotu całej opowieści (stamtąd wywodzą się słynni przedwojenni lotnicy skazani w PRL-u na zapomnienie). Odważna i bezkompromisowa, o wielu wątkach historycznych. Podkreśla walkę o niepodległość, zrywy powstańcze i wojenną martyrologię narodu polskiego, piętnuje sprawców tego cierpienia. Opowiada o poszukiwaniu prawdy i rodzinnych korzeni, o zdradzie mocarstw zachodnich i serwilizmie przywódców Polski Ludowej. Przy okazji burzy mit telewizyjnej serialowej "Stawki..." i "Czterech pancernych...". Aby po przeczytaniu "Podniebnych żołnierzy" poznać więcej jej tropów literackich polecam blog autora: eugeniusztoman.blogspot.com.

PS. Wg mnie atmosfera wojska, żołnierskie szkolenie i samo latanie (po ziemi i w powietrzu) przewija się przez całą książkę. Są trzy lub cztery literówki, ale na takie prawie w każdym wydawnictwie można trafić, zwłaszcza w tak obszernej pozycji (344 str.),jak ta. Ze względu jednak na ważkość podjętego tematu, nie wypada się ich czepiać. W drugim wydaniu zostaną pewnie poprawione.

To proza o polskim lotnictwie przełomu lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych ubiegłego wieku. Książka jest napisana w różnorodnym stylu: metaforycznym, narracyjnym, reportażowym, wspomnieniowym. Bez uprzedzeń i sentymentalizmu odsłania metody ideologicznego i wojskowego szkolenia podchorążych lotnictwa w Dęblinie, w byłej carskiej twierdzy Iwangorod, w miejscowości...

Książka składa się głównie z przemyśleń na temat zniewolenia Polskiego narodu (powstania, I i II wojna, komuna). Na temat latania i życia w koszarach jest mało. Kuleje redakcja i korekta.

Książka składa się głównie z przemyśleń na temat zniewolenia Polskiego narodu (powstania, I i II wojna, komuna). Na temat latania i życia w koszarach jest mało. Kuleje redakcja i korekta.