"Panicz" jest jednocześnie książką lekką, zabawną oraz przyjemną, jak i głęboką, poruszającą oraz zmuszającą do refleksji. Spotykamy się z różnymi bohaterami: dobrymi, mieszanymi, a także złymi. Miłość, ambicje, cele, własne ideały - to właśnie tym wątkom autorka poświęciła najwięcej uwagi.

Do tytułowego bohatera miałam mieszane uczucia. Czasem go lubiłam, ale zazwyczaj doprowadzał mnie do szewskiej pasji. Już w życiu codziennym nie lubię ludzi, którzy mają takie lekkie podejście do wszystkiego, więc co tu mówić postaciach książkowych. Pan Ryszard słuchał tylko sam siebie, nie przejmował się, że zaraz przez swoją nieodpowiedzialność wszystko straci, nie opiekował się miejscem, które powinno dla niego najważniejsze. Bo po co? Przecież można się bawić i patrzeć, jak wszystko upada, po czym płakać i użalać się nad sobą, że już się nie ma nic. Nawet nie zrobiło mi się przykro, jedynie miałam nadzieję, że wyciągnął wnioski na przyszłość.

Nie byłam w szoku, że narzeczeństwo Ryszarda i Doroty się rozpadło, skoro on wyprawiał takie rzeczy. Miał totalnie gdzieś zdanie narzeczonej w jakiejkolwiek kwestii, cały czas szantażował ją emocjonalnie i doprowadzał do płaczu. Nic dziwnego, że dziewczyna nie wytrzymała i zerwała zaręczyny.

Najbardziej podobał mi się wątek miłości Mariana i Maryli. Pokazuje, że prawdziwego uczucia nie zniszczy nic. Czas, nieszczere narzeczeństwo z innym, plotki czy spór między rodzinami. Obydwoje dzielnie walczyli o swoje szczęście, aż w końcu je dostali.

"Panicz" jest zdecydowanie książką godną polecenia, choć czasem miałam wrażenie, że bohaterów jest nieco za dużo. W tych mniej znaczących gubiłam się w zasadzie przez całą fabułę. Ale to jest jeden szkopuł, który mi zawadzał. Jeśli chodzi o całą resztę, to powieść jest świetna.

"Panicz" jest jednocześnie książką lekką, zabawną oraz przyjemną, jak i głęboką, poruszającą oraz zmuszającą do refleksji. Spotykamy się z różnymi bohaterami: dobrymi, mieszanymi, a także złymi. Miłość, ambicje, cele, własne ideały - to właśnie tym wątkom autorka poświęciła najwięcej uwagi.

Do tytułowego bohatera miałam mieszane uczucia. Czasem go lubiłam, ale zazwyczaj...

Nie jest to typowy romans.
Jest to powieść psychologiczna można spróbować się w niej przejrzeć.
Wielu bohaterów, różne charaktery sporo gorzkiej prawdy o człowieku. Opisani bohaterowie z lat 1905-1907 jednak nie tak znowu różni od nas.
Niesłusznie niska ocena i brzydkie zdjęcie okładki, są lepsze wydania.

Nie jest to typowy romans.
Jest to powieść psychologiczna można spróbować się w niej przejrzeć.
Wielu bohaterów, różne charaktery sporo gorzkiej prawdy o człowieku. Opisani bohaterowie z lat 1905-1907 jednak nie tak znowu różni od nas.
Niesłusznie niska ocena i brzydkie zdjęcie okładki, są lepsze wydania.

„Panicz” to jedna z pierwszych powieści Heleny Mniszkówny, która zawiera liczne wątki autobiograficzne. Tytułowym paniczem jest młody polski dziedzic Ryszard Denhoff.

W 1905 roku, po powrocie ze szkół, Denhoff obejmuje folwark Wodzewo. Czyni nadzieje na ożenek kilku okolicznym pannom. Nie daje się jednak poznać jako dobry gospodarz. Żyje ponad stan. W dwa lata traci majątek i popadł w długi. Zmuszony jest uciekać przed wierzycielami do Kijowa...

„Panicz” to jedna z pierwszych powieści Heleny Mniszkówny, która zawiera liczne wątki autobiograficzne. Tytułowym paniczem jest młody polski dziedzic Ryszard Denhoff.

W 1905 roku, po powrocie ze szkół, Denhoff obejmuje folwark Wodzewo. Czyni nadzieje na ożenek kilku okolicznym pannom. Nie daje się jednak poznać jako dobry gospodarz. Żyje ponad stan. W dwa lata traci...

Ta książka mnie zachwyciła. Od pierwszych akapitów do zakończenia.
Pamiętając Mniszkównę z "Trędowatej" jakoś nie miałam ochoty sięgać po inne jej książki, uważając - jakże niesłusznie - że nie są górnych lotów. Jakże się myliłam! Opisy przyrody czy bohaterów nie nużą, ale rozbudzają wyobraźnię. W usta bohaterów wkłada Mniszkówna bardzo trafne i dosadne myśli, które nadal są aktualne, choć od pierwszego wydania minęło ponad 100 lat.
Piękna powieść o ideałach, które niestety potrafią sprowadzić na manowce, ale i o szansie na nowe, choć nieco odmienne życie. O miłości, której siły nie są w stanie zmącić przelotne romanse, ani antypatie rodziny obu stron.

Ta książka mnie zachwyciła. Od pierwszych akapitów do zakończenia.
Pamiętając Mniszkównę z "Trędowatej" jakoś nie miałam ochoty sięgać po inne jej książki, uważając - jakże niesłusznie - że nie są górnych lotów. Jakże się myliłam! Opisy przyrody czy bohaterów nie nużą, ale rozbudzają wyobraźnię. W usta bohaterów wkłada Mniszkówna bardzo trafne i dosadne myśli, które nadal...

Wspaniały i uroczy romans. Książkę przeczytałem z wielką radością. Na pewno kiedyś jeszcze raz z radością przeczytam. Wspaniała powieść.
Polecam

Wspaniały i uroczy romans. Książkę przeczytałem z wielką radością. Na pewno kiedyś jeszcze raz z radością przeczytam. Wspaniała powieść.
Polecam