Ciekawie napisana. Autor wykazał się dużą wiedzą i determinacją. Jego materiały pochodzą z tak wielu źródeł. To zrobiło na mnie wrażenie. Nie przeszkadzało mi nawet, że o większości przedstawionych osób nic wcześniej nie wiedziałam. Dzięki tej książce się dowiedziałam. I to nic, że po zamknięciu książki nie przytoczę nazwisk. Zarys historii, dojście do przekonania o słuszności wygłaszanych poglądów i raczenie się dzięki temu wysokimi stanowiskami było niezwykłym odczuciem dla mnie - czytelniczki. Niesamowite jak ludzie mogą być żądni władzy. Niektórzy tylko mieli wizję. Tylko niektórzy...

Ciekawie napisana. Autor wykazał się dużą wiedzą i determinacją. Jego materiały pochodzą z tak wielu źródeł. To zrobiło na mnie wrażenie. Nie przeszkadzało mi nawet, że o większości przedstawionych osób nic wcześniej nie wiedziałam. Dzięki tej książce się dowiedziałam. I to nic, że po zamknięciu książki nie przytoczę nazwisk. Zarys historii, dojście do przekonania o...

O historii lubię czytać "lekko" i tutaj się nie zawiodłam, jednakże jeśli chodzi o półkę PRL-owską mam na swoim koncie trochę ciekawsze pozycje. A może to opis z okładki był po prostu bardziej "pikantny" niż w reczywistości, i oczekiwałam czegoś więcej... ;)

O historii lubię czytać "lekko" i tutaj się nie zawiodłam, jednakże jeśli chodzi o półkę PRL-owską mam na swoim koncie trochę ciekawsze pozycje. A może to opis z okładki był po prostu bardziej "pikantny" niż w reczywistości, i oczekiwałam czegoś więcej... ;)

Liczyłam na barwne opisy albo i na szarą rzeczywistość, a tu opisy życia kilku osób od w zasadzie narodzin do śmierci. Ta książka to raczej biografie elit.

Liczyłam na barwne opisy albo i na szarą rzeczywistość, a tu opisy życia kilku osób od w zasadzie narodzin do śmierci. Ta książka to raczej biografie elit.

Tym razem autor wziął na tapetę okres PRL i postaci związane z władzą, ale nie typowych, najwyższych jej przedstawicieli. Niemniej osoby te okazały się bardzo ciekawe.


Maciej Szczepański, zwany Krwawym Maćkiem, jako szef Komitetu do spraw Radia i Telewizji okazał się postacią niezwykle barwną. W skrócie można powiedzieć, że był to kobieciarz nie stroniący od alkoholu, ale o słabej tolerancji na niego. A przy tym żelazną ręką trzymał swoich ludzi i w pewnym stopniu naprawdę przysłużył się rozwojowi telewizji. Bardzo niejednoznaczna postać - podobnie jak pozostali bohaterowie niniejszej książki.


Jarosława Iwaszkiewicza chyba nikomu przedstawiać nie trzeba. Jednak z rozdziału jemu poświęconemu dowiedziałam się mnóstwa ciekawych informacji. Nie powiem, niektóre nieco mnie zszokowały :) To chyba najciekawsza część tej książki.


Włodzimierz Sokorski to dopiero było ziółko :) Jak pisze Koper uwielbiał kobiety. Trzeba przyznać, że w tamtych czasach miano dość swobodne podejście do życia erotycznego, przynajmniej towarzyszy partyjnych. Oprócz miłosnych ekscesów Sokorski był też m.in. wiceministrem kultury i sztuki, gdzie całkiem dawał sobie radę.


Kolejną barwną postacią był Bolesław Piasecki. Następna niejednoznaczna postać. Jego historia jest z tych przygnębiających. Ciężko ocenić jego zachowanie, bo czystego sumienia to on na pewno nie miał, jednak zapłacił słoną cenę za swoje poglądy. Gorzka historia.


Bardzo ciekawa była także opowieść o Adamie Ważyku, jednym z głównych poetów i zwolenników komunizmu do czasu... W 1955 roku pod wpływem m.in. sytuacji na Nowej Hucie powstał Poemat dla dorosłych, który zatrząsł całym krajem. Ciekawe, że tamtych czasach udało mu się coś takiego opublikować...


Ostatni rozdział dotyczy polskiego dyplomaty Jerzego Putramenta. Należał do stowarzyszenia Żagary (jak m.in. Czesław Miłosz),ale nie był nigdy wybitnym poetą. Cały czas szukał swojej szansy, aż wreszcie znalazł swoją niszę w partii komunistycznej.


Podoba mi się w jaki sposób Koper potraktował swoich bohaterów. Nie są to postaci papierowe, czarne albo białe. Autor ukazuje cały szereg subtelnych odcieni szarości. Poza tym opisuje wydarzenia i ludzi, o których dotychczas nie miałam pojęcia. A robi to dość zręcznie, przystępnie dla czytelnika. To również ciekawy obraz epoki, gdzie przeciętny obywatel musiał zadowolić się szarą egzystencją, natomiast elity na takową nie mogły narzekać. Jednak był jedna rzecz, która mnie raziła, mianowicie kilka razy zdarzyły się błędy w imionach. Na jednej stronie jakaś postać miała na imię Władysław, na innej Wiesław... No cóż...


W każdym razie osobom chcącym dowiedzieć się więcej na temat osobistości PRLu i ich życia prywatnego polecam jak najbardziej. Innych może nieco znużyć.

https://czarneespresso.blogspot.com/2017/09/zycie-prywatne-elit-wadzy-prl-sawomir.html

Tym razem autor wziął na tapetę okres PRL i postaci związane z władzą, ale nie typowych, najwyższych jej przedstawicieli. Niemniej osoby te okazały się bardzo ciekawe.


Maciej Szczepański, zwany Krwawym Maćkiem, jako szef Komitetu do spraw Radia i Telewizji okazał się postacią niezwykle barwną. W skrócie można powiedzieć, że był to kobieciarz nie stroniący od alkoholu,...

Wielu pracowników naukowych nie uważa dzieł Sławomira Kopra za rzetelne studium historyczne, mało tego, na samo nazwisko Koper reagują-łagodnie mówiąc- alergicznie...Zatem postanowiłam to sprawdzić...

Jest to pierwsza książka tego autora, po którą zasięgłam. Moje wrażenia są następujące: Faktycznie, autor potraktował temat ,,po łepkach", ale pokornie przyznał się do tego w zakończeniu, więc skoro sam historyk jest świadom niewyczerpania tematu, to wielki plus za tę pokorę (nie każdy ją ma). Prawdą jest też, że książka daje jedynie ogólny zarys wskazanego w tytule problemu, bibliografia też nie jest najbogatsza, ale ja bym tak nie atakowała tych dzieł.. Wielką zaletą tej książki jest styl i język- mimo że jest to charakter książki naukowej (czy popularnonaukowej),to chłonie się ją jak najlepszą prozę. A to również jest bardzo ważna umiejętność i zaleta zarazem, której niestety czasem brakuje nawet najbardziej rzetelnym historykom. A bez tego to nie ma co liczyć na poczytność książki, poza osobami z tytułem doktora..

Podsumowując- niniejsza książka raczej nie może posłużyć jako główna baza w zdobywaniu wiedzy, pisaniu prac naukowych itd. Ale z pewnością może nam umilić czas i w jakimś stopniu (choćby niewielkim) poszerzyć horyzonty i ukazać inne spojrzenie na dany problem. Zatem ja nie popieram ,,hejtowania" Sławomira Kopra i całkowitego wykluczenia jego prac z nauki, ale po prostu jestem za traktowaniem go ,,na luzie" i z pewną dozą ostrożności.

Wielu pracowników naukowych nie uważa dzieł Sławomira Kopra za rzetelne studium historyczne, mało tego, na samo nazwisko Koper reagują-łagodnie mówiąc- alergicznie...Zatem postanowiłam to sprawdzić...

Jest to pierwsza książka tego autora, po którą zasięgłam. Moje wrażenia są następujące: Faktycznie, autor potraktował temat ,,po łepkach", ale pokornie przyznał się do tego w...

Cenię tę książkę właśnie za to, że Sławomir Koper postanowił przedstawić osoby, które kiedyś może pierwszych skrzypiec nie grały, chociaż można się kłócić, ale z ich decyzjami również się liczono. Przykład? Proszę Maciej Szczepański, człowiek, od którego zależała ramówka TVP. To on wprowadził na antenę westerny, właśnie tak, amerykańskie westerny w polskiej telewizji. Ciekawy jest również rozdział o Bolesławie Piaseckim i Jarosławie Iwaszkiewiczu. Dobrze się czyta i przy okazji sięga po inne informacje. Nie brakuje pikantnych szczegółów, które z pewnością nie obniżają poziomu książki, raczej rozbudzają zainteresowanie szarą Polską Ludową, która jak się okazuje nie do końca był taka jednokolorowa. Co ważne, życiorysy bohaterów książki pokazują, jak zagmatwana jest nasza historia, dlatego tak trudno, nawiązując do klimatu westernu ocenić, czy ktoś jest zły, dobry, a może brzydki, bo o urodzie również mamy kilka akapitów.

Cenię tę książkę właśnie za to, że Sławomir Koper postanowił przedstawić osoby, które kiedyś może pierwszych skrzypiec nie grały, chociaż można się kłócić, ale z ich decyzjami również się liczono. Przykład? Proszę Maciej Szczepański, człowiek, od którego zależała ramówka TVP. To on wprowadził na antenę westerny, właśnie tak, amerykańskie westerny w polskiej telewizji....

Kolejna bardzo dobra pozycja Kopera. Polecam!

Kolejna bardzo dobra pozycja Kopera. Polecam!

http://mojswiat-szelestkart.blogspot.com/2016/06/sawomir-koper-zycie-prywatne-elit-wadzy.html

http://mojswiat-szelestkart.blogspot.com/2016/06/sawomir-koper-zycie-prywatne-elit-wadzy.html

Autor wykonał już kilka tomów z tej serii. Przeczytałem chyba dwa; ten o którym pisze opinię, i coś o PRL-owskich "królach życia". Takie tam nostalgiczne pamiętnikarstwo. Młodzieży to raczej nie obchodzi (?),ludzi w moim wieku "w tym temacie" trudno zaskoczyć....
Ale: napisane żwawo, czyta sie w przelocie. A dawnych wspomnień czar ma swój urok. Zawsze. Raczej.

Autor wykonał już kilka tomów z tej serii. Przeczytałem chyba dwa; ten o którym pisze opinię, i coś o PRL-owskich "królach życia". Takie tam nostalgiczne pamiętnikarstwo. Młodzieży to raczej nie obchodzi (?),ludzi w moim wieku "w tym temacie" trudno zaskoczyć....
Ale: napisane żwawo, czyta sie w przelocie. A dawnych wspomnień czar ma swój urok. Zawsze....

Mam mieszane odczucia co do tej książki, bo można dowiedzieć się wielu pikantnych szczegółów z zawodowego i osobistego życia opisywanych osób, a są to drugoszeregowe postaci życia kulturalnego i politycznego PRL-u: Maciej Szczepański, Jarosław Iwaszkiewicz, Włodzimierz Sokorski, Bolesław Piasecki, Adam Ważyk i Jerzy Putrament oraz osoby z nimi blisko związane.
Dość interesujące, ale w dłuższym czytaniu robi się nudno, bo ciągle tylko wóda, seks i inne orientacje seksualne, a ile o tym można czytać?

Mam mieszane odczucia co do tej książki, bo można dowiedzieć się wielu pikantnych szczegółów z zawodowego i osobistego życia opisywanych osób, a są to drugoszeregowe postaci życia kulturalnego i politycznego PRL-u: Maciej Szczepański, Jarosław Iwaszkiewicz, Włodzimierz Sokorski, Bolesław Piasecki, Adam Ważyk i Jerzy Putrament oraz osoby z nimi blisko związane.
Dość...