Bardzo lubię baśnie, zarówno w formie słuchowisk, jak i książek. Tym razem przyszło mi zabrać się za audiobooka, którego czytała Anna Seniuk. Klasa sama w sobie, ogromny talent oraz doświadczenie. Niestety w tym konkretnym wypadku, był to dla mnie jedyny plus, bowiem prezentowany tutaj zbiór baśni hinduskich, jest... mało pouczający. No, chyba ze ktoś wyznaję zasadę "Forsa to szczęście i nic poza nią się nie liczy". Kultura Indii jest dla mnie w pewnych aspektach mocno radykalna. Choćby system kastowy, albo to jak niską pozycję ma tam kobieta. Nawet w baśniach z Bliskiego Wschodu czy Dalekiego Wschodu, nie ma tyle jadu względem płci nadobnej. "Sekret życia" niestety jest tego pełen, a to raptem jedna z jego wad.

Zacznijmy od tego, że nie wszystkie przedstawione tutaj baśnie, okazały się dla mnie niewypałem. Niestety zdecydowana większość, w tym kilka początkowych, zniesmaczyło mnie na tyle, ze odłożyłem audiobooka na blisko dwa tygodnie. Czytałem wiele baśni z bardzo różnych zakątków świata, więc śmiem twierdzić, że mam szerszą perspektywę w tej materii. Zatem gdy w pierwszej baśni z płyty słuchałem o żonie będącej jedzą, bo opieprzała swego męża nieroba za lenistwo i głupotę, jakoś stawałem po stronie kobiety. Niestety taki motyw pojawiał się często i za każdym razem, myśląc zdroworozsądkowo zgadzałem się z "gderającą" żoną. Mając tutaj na uwadze choćby "Najsłynniejsze legendy europejskie", tego samego wydawnictwa, trudno było mi dostrzec pozytywny aspekt "umęczonych" niesprawiedliwym losem, głównych bohaterów poszczególnych opowieści. Zdecydowana większość z nich była zwyczajnymi nierobami, głupcami i leniami, którym po prostu dopisało szczęście lub zwyczajnie kantowali. W baśniach, które ja czytałem, większość takich typków spotkałaby prędzej lub później zasłużona kara. Nie tutaj. W tej wersji chwalono ich za pomysłowość i nagradzano złotem, a kobietę w razie czego zabijano lub przepędzano.

Najbardziej zabolały mnie baśnie zatytułowane "Cudowne łoże" oraz "Hariśarman". W pierwszym wypadku mieliśmy do czynienia z postacią, którą rodzice tak rozpieścili, że nie nauczyli go niczego. Zostawili spory majątek, ożenili go, ale gdy pomarli, ich syn żadnego fachu nie miał. Jaki był tego efekt? Otóż nasz bohater, totalny przygłup, gdy zaczęło brakować forsy, łaził po lesie z siekierą i pytał się każdego drzewa - Mogę cię ściąć?. Oczywiście te nie odpowiadały, ale ze Bogowie tak mocno go umiłowali, bo był... w sumie tego nie wyjaśniono, powiedzmy że farciarzem, to zmusili jedno drzewo do odpowiedzi i zgodzenia się aby je ścięto. Typ je ściął zawlókł do domu i zrobił przecudne łoże, które opchnął lokalnemu władcy. Gdy to czynił powiedział mu w sekrecie, aby pierwszej nocy nie zasypiał i nadstawił ucha. Król zrobił jak mu kazano i tym sposobem dowiedział się, ze mebel ma magiczne nogi, które ruszyły na przechadzkę po jego włościach, a gdy wracały zdawały sobie wzajemnie raport z tego czego były świadkiem, mimowolnie ostrzegając monarchę o różnych sprawach. Brzmi fajnie, tylko, ze jedną ze spraw było morderstwo żołnierza, do którego namówiono jego biedną, młodą żonę. Efekt? Kobietę skazano na śmierć, a winowajcę puszczono wolno. Na koniec baśni puenta brzmiała "Ludzie pracują całe życie, aby coś zarobić, a ty drogi mężu pracowałeś jedną noc i zarobiłeś fortunę oraz względy króla.". Super nauka.

W drugim wypadku było jeszcze gorzej, bo baśń w praktyce była pochwałą dla bycia kanciarzem, oszustem i spryciarzem, nie dającym się złapać na gorącym uczynku. Tytułowy bramin imieniem Hariśarman, to gnida jakich mało. Niemniej zawsze dopisało mu szczęście i wychodził z opresji obronną ręką. Pal licho, że bogacił się na kłamstwie i krzywdzie innych, zawarł pakt z demonem, którego zresztą potem oszwabił. Serio, nawet nasz Pan Twardowski nie miałby szans z tym braminem, który powinien smażyć się w piekle za swe występki. Właśnie z takich powodów bardzo ciężko słuchało mi się tych baśni. Co rusz, każda kolejna miała podobny wydźwięk, wychwalając jako zalety uczynki, które w naszej kulturze by potępiono. Natrafiłem tylko na dwie baśnie, które w miarę przyjemnie mi się słuchało, ale jak na 7 godzin, to zdecydowanie za mało.

Bardzo lubię baśnie, zarówno w formie słuchowisk, jak i książek. Tym razem przyszło mi zabrać się za audiobooka, którego czytała Anna Seniuk. Klasa sama w sobie, ogromny talent oraz doświadczenie. Niestety w tym konkretnym wypadku, był to dla mnie jedyny plus, bowiem prezentowany tutaj zbiór baśni hinduskich, jest... mało pouczający. No, chyba ze ktoś wyznaję zasadę "Forsa...

Zbiór 23 przystępnie napisanych i bogato ilustrowanych baśni zebranych z przeróżnych zakątków Indii. Świat hinduskiej kultury w której spotkamy: radżów, braminów, rani, księżniczki zaklęte w zwierzęta a także przeróżne postacie z tamtejszych wierzeń.
Kobiety chodzą w sari, mężczyźni płacą walutą "rupia", krowa jest zwierzęciem świętym, ludzie wierzą w reinkarnację a wszelkie nieszczęścia odbierają jako karę za swoje poprzednie życie.

Treść niektórych baśni wśród dorosłych może budzić kontrowersje. Znajdziemy tutaj opowieści o demonach, które połykają ludzi, wiedźminach żywiących się ludzkim mięsem bądź żonie, która obcina mężowi głowę...
Osobom wrażliwym niektóre sceny mogą wydać się drastyczne, chociaż niekoniecznie. Wszystko zależy od stopnia wrażliwości czytelnika, tego jak wiele rozumie i co wzbudza w nim lęk - wszakże niektóre z najbardziej znanych baśni np. braci Grimm w oryginalnych wersjach nie były słodkie i cukrowe. A baśń o Sinobrodnym? Podobno wiele osób w trakcie jej lektury czuło strach. Decyzję o tym, które z baśni przeczytać dzieciom a które pominąć lub nieco złagodzić, muszą podjąć rodzice - oni najlepiej znają swoje pociechy.

Jednak nie wszystkie baśnie są o demonach i nie we wszystkich pojawiają się sytuacje mogące przyprawić o dreszcze. Nie można nie wspomnieć o tych w których triumfuje siła prawdziwego uczucia lub w których bohaterowie odnoszą sukcesy za sprawą swojego sprytu oraz przebiegłości. Znajdą się również takie, które mogą wprowadzić w lekkie zdziwienie odnośnie pojmowania znaczenia słowa "sprawiedliwość".

Okrucieństwo, które jest opisane tak naprawdę było i jest spotykane również w oryginalnych wersjach wielu baśni - jeszcze przed tym nim zostały one złagodzone i zmienione. Tylko przedstawione zostało w inny sposób aby podkreślić kulturę kraju z którym są związane.
Czasem w jakimś stopniu stanowi ono również lekcję dla bohaterów tych opowieści - choć niekiedy bolesną.

Zbiór 23 przystępnie napisanych i bogato ilustrowanych baśni zebranych z przeróżnych zakątków Indii. Świat hinduskiej kultury w której spotkamy: radżów, braminów, rani, księżniczki zaklęte w zwierzęta a także przeróżne postacie z tamtejszych wierzeń.
Kobiety chodzą w sari, mężczyźni płacą walutą "rupia", krowa jest zwierzęciem świętym, ludzie wierzą w reinkarnację a...

Indie od lat rozpalają wyobraźnię ludzi na całym świecie. Chodzi nie tylko o prawie baśniową atmosferę w tym kraju. To także mieszkańcy i ich niezwykle bogata kultura i historia, sięgająca parę tysięcy lat wstecz. Tutaj szczególnie widać różnicę między bogatymi i tymi którzy muszą się zmagać codziennie z przeciwnościami losu. Opowieści rozgrywające się w tak egzotycznym miejscu, od dawna cieszą się zainteresowaniem, nie tylko czytelników. Bo przecież pierwsze baśnie, czy legendy były przekazywane ustnie, a bajarze cieszyli się szacunkiem i wszędzie byli przyjmowani z otwartymi ramionami. Przyszedł czas na spisanie co ciekawszych opowieści.

"Sekret życia", to jedna z takich pozycji. To niezwykle ciekawy zbiór, pokazujący nam, jakie czarodziejskie klechdy rozpalały wyobraźnie słuchaczy w tamtym odległym rejonie. Baśnie hinduskie, choć dla większości z nas, wydają się być egzotyczne, to w gruncie rzeczy są nam bardzo bliskie. Także tutaj spotkamy osławionego "głupiego Jasia" i jego sprytne wyplątywanie się z różnych niebezpiecznych sytuacji. Księżniczki, które trzeba ratować przed złowrogimi czarodziejami, potworami. Złośliwe duchy, mądre zwierzęta. I o wiele więcej.

Podsumowując. Kolejna pozycja ze znakomitej serii"Baśnie świata", która przypadła mi do gustu. Bajeczne ilustracje dodatkowo dodają czarodziejskiej atmosfery całej publikacji. Polecam wszystkim, nie tylko miłośnikom takim bajań, ale także tym, którzy po prostu lubią dobre opowieści. Z morałem, śmieszne, straszne, ale przede wszystkim mądre.

Indie od lat rozpalają wyobraźnię ludzi na całym świecie. Chodzi nie tylko o prawie baśniową atmosferę w tym kraju. To także mieszkańcy i ich niezwykle bogata kultura i historia, sięgająca parę tysięcy lat wstecz. Tutaj szczególnie widać różnicę między bogatymi i tymi którzy muszą się zmagać codziennie z przeciwnościami losu. Opowieści rozgrywające się w tak egzotycznym...

Jak większość baśni, tak i "Sekret życia" nie jest moim zdaniem zbiorem opowieści dla dzieci. Chociaż zależy to oczywiście od ich wrażliwości i wieku. Ci, którzy wciąż mają w pamięci otwartą ranę "Chłopców z Palcu Broni" czy "O psie, który jeździł koleją" wiedzą co mam na myśli. Jako, że mam zaliczony przynajmniej semestr zajęć z psychologii, to mogę się na ten temat wypowiadać bez zahamowań. Poważniejsza wiedza zapewne skłoniła by mnie do głębszych refleksji.

A tak, to mogę napisać, że kilkulatkowi raczej bym nie chciał czytać o wszystkich zwyczajach demonów czy karach wymierzonych złym charakterom. Jeśli jednak jakiś rodzic zakupi tę książkę w wersji drukowanej lub audio, powinien przygotować się do odpowiedzi na kilka pytań, które zapewne usłyszy od młodego słuchacza/czytelnika. W pierwszej kolejności należy zmierzyć się z "egzotycznym" słownictwem i postaciami zaludniającymi opowieści. Żeby nie wyjść na nieuka, warto się przed lekturą zorientować co to jest palankin, banian, kto to jest rani, radża, i dlaczego ten ostatni może mieć wiele żon. Dalej mogą się pojawić trudniejsze zadania do rozwikłania. Kto to jest bramin, i dlaczego choć taki mądry, to przymiera głodem ("brzuch pusty, za to głowa pełna bzdur") i do tego jest pogardzany przez żonę? Dlaczego ręce kobiety, która nie urodziła syna, są nieczyste? Dlaczego radża, choć miał siedem żon, to i tak był nieszczęśliwy z powodu braku potomka płci męskiej? Dlaczego demony połykają ludzi a rodziny wiedźm żywią się ludzkim mięsem?

Oczywiście celowo wskazałem głównie rafy czyhające na rodzicielski okręt płynący przez baśniowy ocean. Nie zmienia to faktu, że zawarte w książce teksty mają w sobie dużo baśniowego uroku i lokalnego kolorytu oraz życiowych mądrości. Choć mam wrażenie, że opowieści naznaczone są bardziej duchem z kręgu islamu niż hinduizmu. Ale to już zupełnie inna historia...

Ilustrowana wersja recenzji dostępna na: http://cyfranek.booklikes.com

Jak większość baśni, tak i "Sekret życia" nie jest moim zdaniem zbiorem opowieści dla dzieci. Chociaż zależy to oczywiście od ich wrażliwości i wieku. Ci, którzy wciąż mają w pamięci otwartą ranę "Chłopców z Palcu Broni" czy "O psie, który jeździł koleją" wiedzą co mam na myśli. Jako, że mam zaliczony przynajmniej semestr zajęć z psychologii, to mogę się na ten temat...

Hinduskie opowieści są piękne! Czuć w nich pasję i zamiłowanie do Indii. Widać to od razu, gdy przegląda się księgę. Cała kipi barwami. Przyciąga wzrok nasycona paleta barw - turkusy, amaranty, pomarańcze, kojarzące się z odległym krajem. Scenki oddają aurę tajemniczej kultury, emanują energią. Świat stworzony przez Mariannę Jagodę jest rzeczywistością pobudzająca wyobraźnię. Zachęca do poznawania dalszych historii, w nadziei na kolejny, zaskakujący obraz.

Artystka - ilustratorka w pełni oddaje elementy straszne, śmieszne i te, przedstawiające najpiękniejsze uczucie - miłość. Spotkamy tu złego bramina, przerażające demonice, szakale, duchy, niebezpieczne orły, ale też piękne księżniczki, zaczarowane rośliny, wróżki....

Zafascynowała mnie treść - jej cudowny i bogaty styl, zwroty akcji, zaskakujące zakończenia. To rzeczywistość odległa, ale jakże uniwersalna, bezcenna dla młodego słuchacza, refleksyjna dla starszego. Baśnie, które poznałam, zawładnęły moim umysłem. Książka warta uwagi i kunsztownie wydana. Polecam wszystkim!

Więcej ilustracji z tej książki i spostrzeżeń na moim blogu:
http://magdallenamagazine.blogspot.com/2015/03/sekret-zycia-spotkanie-autorskie.html

Hinduskie opowieści są piękne! Czuć w nich pasję i zamiłowanie do Indii. Widać to od razu, gdy przegląda się księgę. Cała kipi barwami. Przyciąga wzrok nasycona paleta barw - turkusy, amaranty, pomarańcze, kojarzące się z odległym krajem. Scenki oddają aurę tajemniczej kultury, emanują energią. Świat stworzony przez Mariannę Jagodę jest rzeczywistością pobudzająca...

http://recenzujemyto.blogspot.com/2015/06/sekret-zycia-basnie-hinduskie.html

http://recenzujemyto.blogspot.com/2015/06/sekret-zycia-basnie-hinduskie.html